3 maanden van huis, zo ver zo goed

Vandaag ben ik 3 maanden van huis. Wat heb ik gedaan? Wat heb ik geleerd? Tijd om eens terug te kijken. Algemene conclusie: zo goed als elke dag was heerlijk. Het buiten zijn. En die vrijheid. Man, die vrijheid!

Verwachtingen uitgekomen

‘Hoe bevalt het nomadenleven? Is het onder of boven verwachting?’ vroeg iemand me laatst. Poeh, dat is helemaal geen gemakkelijke vraag. Ik weet eigenlijk niet precies wat mijn verwachtingen waren. Dat ik veel zou gaan leren, geloof ik. Dat ik het vast heel leuk zou gaan vinden. En dat het ongetwijfeld anders zou lopen dan gepland. Die 3 verwachtingen zijn allemaal uitgekomen.

Deel 1: Camino del Norte (18 dagen)

Het kon bijna niet anders dan dat ik mijn nomadenbestaan met een pelgrimstocht zou beginnen. De overgang van een kantoorleven in Amsterdam naar een nomadisch bestaan op het Spaanse platteland is best groot. En die laatste week in Nederland was een rare week. Uitloggen en mijn werktelefoon inleveren, afscheidsfeestjes, dozen inpakken en allerlei dingen voor het laatst doen. Ik kan lopend goed nadenken, dus het leek me een prima manier om alles even te laten bezinken.

De eerste week op de Camino bleek meteen al dat ik te weinig had getraind. Te druk geweest in die laatste weken voor vertrek. Een grappig contrast met mijn fitheid van nu trouwens. Op 1 en 2 oktober was ik vrij en heb ik (ja, verslaafd) 2 etappes van de Camino Francés gelopen. Mijn laatste wandeldag was 21 juli geweest en ik liep 2,5 maand later zonder problemen afstanden van 23 en 25 kilometer. Dat was me in mijn kantoorleven zonder trainen nooit gelukt. Leve het actieve buitenleven!

Achteraf gezien werd ik vanaf Santander al aarzelender. Steeds weer die stapelbedden, dezelfde mensen, hetzelfde saaie eten.

Die eerste 2 weken – van Irun naar Bilbao en daarna van Bilbao naar Santander – vond ik het heerlijk om weer op de Camino te zijn. Met als hoogtepunt de dag dat we met zijn vijven een berg beklommen en daarna gingen slapen bij de nonnen. Achteraf gezien werd ik vanaf Santander al aarzelender. Steeds weer die stapelbedden, dezelfde mensen, hetzelfde saaie eten. Bovendien was het zo druk, dat het lastig werd om een slaapplaats te vinden. Ik begon uit te rekenen hoe ver het nog was. Het duurde even voordat ik me realiseerde dat ik niet per se helemaal naar Santiago hoefde te lopen. Wacht eens even, ik was vrij. Vrij om te beslissen of ik nog door wilde lopen, of dat ik aan mijn nieuwe leven als digitale nomade wilde beginnen. En toen kwam daar de kans die me op een presenteerblaadje werd aangereikt.

Deel 2: Albergue Reposo del Andayón (18 dagen)

Ik had al een hele tijd terug bedacht dat ik graag een tijdje in een pelgrimsherberg wilde werken. Na al die pelgrimstochten wilde ik de andere kant weleens meemaken en iets van de gastvrijheid doorgeven die ik zelf steeds genoten heb. En toen kwam in juli onverwacht Reposo del Andayón op mijn pad.

Van 15.00 tot 22.00 uur had ik constant mensen om me heen. Vervolgens deelde ik ook mijn slaapkamer nog, dus zelfs daar was ik niet alleen. Hét recept om een introvert gek te krijgen.

Het werd mijn eerste grote les. Ik bleek te introvert voor het werk in een pelgrimsherberg. Elke dag vanaf 15.00 uur gastvrouw moeten spelen voor telkens weer een groep wildvreemde mensen, ik vond het enorm zwaar.

De omstandigheden waren – zeker vanaf augustus – niet ideaal. Ik stond om 7.00 uur op om in mijn eentje het ontbijt voor 12 pelgrims klaar te maken. Als de ontbijtboel was opgeruimd en de laatste pelgrims weer op pad waren, begon het opruimen en schoonmaken van de herberg. Daar was ik tot 12.00 uur mee zoet. Vervolgens was ik tot 15.00 uur vrij en daarna had ik tot 22.00 uur constant mensen om me heen. Vervolgens deelde ik ook mijn slaapkamer nog, dus zelfs daar was ik niet alleen. Hét recept om een introvert gek te krijgen. Aantal vrije dagen per week: nul.

Een hoop van geleerd en ik had het niet willen missen!

Deel 3: Het Ezelparadijs (40 dagen)

In het Ezelparadijs leerde ik hoe het was om te leven onder lastige omstandigheden. Er was geen drinkwater. Dat betekende niet onder de douche, de wc doorspoelen met emmers rivierwater en de nodige viezigheid. In de laatste week werd het ook nog koud en nat. Ik sliep in een caravan en alles was vochtig. Ik kreeg een aardig idee waar mijn grenzen lagen qua comfort. En over hoe ik zelf zou willen wonen. Daar heb ik sowieso aardig wat over nagedacht nadat ik dit huis had bekeken (het zit nog steeds in mijn hoofd).

Het huis zit nog steeds in mijn hoofd. Het worden 2 of 3 ezels. Want ik heb toch mest nodig voor de moestuin. En ezels moet je niet alleen houden.

Verder was het ook weer thuiskomen. Het was de 3e keer dat ik er was en het werd een weerzien van vrienden en bekenden. Iederéén wil namelijk altijd weer terug naar het Ezelparadijs. Als hij er nog niet was, dan heeft mijn liefde voor ezels zich deze keer definitief gevestigd. Het worden er 2 of 3. Want ik heb toch mest nodig voor de moestuin. En ezels moet je niet alleen houden. Ik zag ook weer meer van Asturias. Werd er nog een beetje verliefder op.

Er is een goede gewoonte ontwikkeld om bij het vertrek van een vrijwilliger afscheidsbriefjes te schrijven. Ik kreeg dus ook zo’n pakketje briefjes mee. Ik heb met een flinke brok in mijn keel in de bus gezeten. Maar ik moest weer door. Op naar een onbekende wereld. Mijn comfortzone uit.

Deel 4: Casa da Cabaza (31 dagen)

Casa da Cabaza is de finca waar ik nu ben, In Galicië. Ook in het noorden van Spanje, maar dan een stukje westelijker. Ik zit er nog middenin. Dit is dag 16. Vandaar nog niet al teveel terugblikken, maar gewoon een gemiddelde dag. Gisteren bijvoorbeeld.

Ik heb paardenpoep verspreid onder de eikenbomen. De paarden staan de hele dag eikels te kanen en dat is niet zo goed voor ze. Wellicht blijven ze er vanaf als hun eigen poep ertussen ligt. Ik heb ook bergen tuinafval in kruiwagens geladen en naar de swales gebracht. En ik heb onkruid gewied, de honden uitgelaten en de dieren eten gegeven.

Het is hier belachelijk zomers weer. Gisteren liep de middagtemperatuur opnieuw op tot 26 graden.

Maar ik heb ook mijn kwartaalaangifte voor de btw gedaan, mijn financiële administratie bijgewerkt, een paar mails verstuurd en op de website van Workaway gezocht naar nieuwe projecten. En deze blog geschreven. En o ja, dit alles in de buitenlucht. De bomen beginnen herfstkleuren te krijgen, maar het is hier nog belachelijk zomers weer. Gisteren liep de middagtemperatuur opnieuw op tot 26 graden. Het hoort niet, maar ik klaag ook niet.

Ik doe hier allerlei inzichten op. Over permacultuur. Maar ook over hoe ver je komt met gezond verstand en het gebruik maken van de materialen die gratis voor handen zijn. En net als in het Ezelparadijs bedenk ik me steeds: hoe zou ik dat doen? Het werk is fysiek zwaarder. Ik heb mijn lijf de afgelopen 2 weken sterker voelen worden. En dat voelt goed! Er komt vast nog wel een apart blogje over mijn tijd hier.

Zo ver zo goed

Het is gek hoe snel je gaat wennen aan een heel ander leven. Het kost me weleens moeite om te beseffen dat ik nu al 3 maanden de dingen doe waar ik voorheen maar een paar weken per jaar de tijd voor had. Het is één lange periode van buiten leven, van dieren om me heen, van fysiek bezig zijn, bij de dag leven. Van dagelijks nieuwe dingen leren. Van vrijheid, ontzettend veel vrijheid. Heerlijk vind ik het!

Maar leidt het ook ergens toe? Binnenkort deel 2: vooruitkijken. Moet de koers van Project Lonica bijgesteld worden?