Albergue Lonica

Een paar weken geleden schreef ik over het idee om eerst een jaar als digitale nomade door Spanje te trekken voordat ik een definitieve keus maak over mijn vestigingsplaats. Dat idee begint steeds meer te beklijven in mijn hoofd. Op donkere, winterse avonden is het heerlijk om de snoepwinkel in te duiken: wat is er allemaal mogelijk als je een jaar lang op een schoenveter door Spanje wilt trekken? Veel, heel veel! Bijvoorbeeld pelgrims opvangen op de Camino de Santiago.

Pelgrimsbloed

Er stroomt pelgrimsbloed in mij. Dat krijg je vanzelf als je van Amsterdam naar Santiago de Compostela hebt gelopen. Ik schreef er al eens een ode aan nu over. Je komt er nooit meer vanaf. Dat betekent dus ook dat het in het voorjaar altijd weer gaat jeuken. Dan wil ik mijn versleten rugzak op mijn rug en lopen. Als ik komende zomer mijn kantoorbaan achter me laat, is de kans groot dat ik mijn vrijheid eerst ga vieren met een Camino, een pelgrimstocht. Waarschijnlijk de Camino del Norte – de noordelijke kustroute – want die gaat door Asturias en ik heb hem nog niet gelopen. Dat kost me ongeveer een maand en daarna kan ik dan verder in Spanje als digitale nomade.

Hospitalera

Een van de dingen uit de enorme snoepwinkel is een tijdje als vrijwilliger in een pelgrimsherberg werken. Kan ik vast een beetje gastvrouwschap oefenen voor mijn vakantiehuisje. Ik ben lid van het Nederlands Genootschap van Sint Jacob (NGSJ) en op hun website staat een aardig overzicht van de mogelijkheden om te werken als hospitalero (hospitalera in mijn geval) in een van de vele pelgrimsherbergen onderweg. Hospitaleros runnen zo’n herberg voor een paar weken. Ze ontvangen pelgrims, wijzen hen een bed, bieden een luisterend oor en als ‘s ochtends alle pelgrims weer op pad zijn, maken ze de herberg schoon.

Albergue de la Asociación Siervas de María

Zo heet het gebouw op de foto. Het is de pelgrimsherberg van Astorga op de Camino de Santiago. Deze albergue is het hele jaar open. In de winter is er maar één vrijwilliger nodig. Soms is er dan namelijk ook maar één pelgrim. Of drie, of vier, of zeven, of nul. Makkelijk te doen in je eentje dus. Volgens het NGSJ krijg je in Astorga als hospitalero een eigen kamer en een eigen kookgelegenheid én acht euro per dag. Dat lijkt me een mooi, consuminderig streefbedrag om van te leven.

Ik zie het al helemaal voor me. Albergue Lonica. Eenzame, dappere pelgrims ontvangen die een wintercamino aandurven. Een warme, vegetarische maaltijd voor ze bereiden, ze de volgende ochtend als het nog donker is weer uitzwaaien, de boel aan kant maken en dan op het laptopje aan het werk. Astorga is een fijn stadje met zo’n 12.000 inwoners. Daar wil ik best een paar winterse weken wonen.