Alle verloven zijn ingetrokken

Opeens zag ik ze vliegen. Twee schattige witte vlindertjes die een paringsdans uitvoerden. Boven mijn moestuin. Boven mijn koolplanten. Ze waren terug. Die zogenaamd onschuldig fladderende koolwitjes die vorige zomer van mijn mini-moestuintje een kolenkerkhof hadden gemaakt. Ten strijde.

Proeftuintje

Bijna een jaar geleden kwam ik hier wonen. Het was al hoog zomer, maar ik had zoveel zin in mijn eerste moestuin, dat ik een hoekje heb omgeploegd en daar nog snel het een en ander heb geplant. Bloemkool, rode kool en groene kool. Tot mijn grote verwondering sloegen de stekjes aan en begonnen de plantjes al snel te groeien.

Ik was best bereid om mijn moestuin een beetje te delen.

Ik had allerlei ideeën over moestuinieren. Een daarvan was dat ik geen bestrijdingsmiddelen ging gebruiken. En zo verschenen er op een dag de eerste hapjes in mijn kolenplantjes. Dat vond ik niet erg. Ik was best bereid om mijn moestuin een beetje te delen met alles wat er verder vloog en kroop.

Maar de verdeling groeide al snel scheef. Hordes rupsen van het koolwitje schrokten als veelvraten van mijn ontluikende kolenblaadjes. Ze lieten een kolenkerkhof achter.

Slakken

Inmiddels zit ik in mijn eerste echte moestuinjaar. Dit keer is mijn doel – naast veel leren en experimenteren – dat er ook geoogst kan worden.

Eerst kwamen de slakken. Ik ontdekte ze al vroeg in het seizoen rond de berzaplantjes. Een heel nest mini-naaktslakjes. Als de avond viel ging ik erop uit met de zaklamp. Slakjes die ik betrapte werden afgevoerd naar het bos. Na een paar avonden trof ik ze niet meer aan. Eerste aanval afgeslagen.

Slakkenkorrels

Maar toen kwamen de volwassen slakken. Ze doken op als het regende en in mijn spitskolen en snijbiet verschenen de eerste gaatjes. De buurvrouw zei dat slakken vijand nummer één zijn in de Asturiaanse moestuin en dat ik slakkenkorrels moest strooien. ‘Die zijn ecologisch hoor.’

Ze zijn blauw.

De ene keer zei ik dat nog geen korrels had gekocht en de volgende keer dat ik ze was vergeten. En uiteindelijk heb ik maar geprobeerd om uit te leggen dat ik biologisch wilde tuinieren. Hoofdschuddend droop de buurvrouw af.

Maaien

Maar het ging goed. De slakken namen hapjes, maar ze verwoestten mijn groente niet. De slaplantjes lieten ze zelfs volledig links liggen.

De buurman vroeg of hij de zeis er doorheen mocht halen.

Toen het gras, de brandnetels en de bloemen in mijn boomgaard in wording tot iets boven kniehoogte stonden, kwam de buurman langs met zijn zeis. Of hij mijn tuintje niet even aan kant mocht brengen. Ik verontschuldigde me en verzekerde hem dat ik de bosmaaier er binnenkort echt een keer doorheen zou halen.

Zwarte luis

Misschien was het ook wel een keertje nodig. De fruitboompjes raakten wat overwoekerd. Bij het maaien trof ik de ene na de andere naaktslak aan, die zich schuil had gehouden in het hoge gras. Maar niet in mijn moestuin dus. Mijn spitskolen groeiden op tot stevige, uit de kluiten gewassen exemplaren.

De tuinbonen waren minder fortuinlijk. Ze werden te grazen genomen door zwarte luizen. Ik was al gewaarschuwd, maar had gehoopt dat de dille ze op afstand zou houden. Helaas. En de lieveheersbeestjes kwamen ook te laat.

Vlinderaanval

Maar nu is het menens. Nadat ik die gezellig dartelende vlindertjes had gespot, controleerde ik de bladeren van mijn kolen. Eitjes! En nog meer eitjes! Mijn moestuin wordt aangevallen door vlinders. Het is bizar wat die kleine koolwitjes aan munitie kunnen afvuren. Het is al een week alle hens aan dek.

Het allerergst is de aanval op mijn spruitjes.

Ik weet nog niet wie er gaat winnen, maar ze krijgen het dit jaar niet kado. Het allerergst is dat mijn spruitjes ook in de vuurlinie liggen. Mijn kostbare, uit Nederlands zaad opgekweekte spruitjes. Ik overweeg om er een legertent naast te zetten.

Gif

Nog steeds is er geen haar op mijn hoofd die denkt aan bestrijdingsmiddelen. Slakken en rupsen zijn lieverdjes vergeleken bij het gif dat wij de wereld in spuiten.

Mijn tuininsecten en ik, wij komen er wel uit. Soms winnen zij, soms win ik. En als het even kan verdelen we de boel een beetje. Zolang ze maar met hun fikken van mijn spruitjes afblijven.