Amsterdam als emigrant

Dit was mijn uitzicht vorige week. Niet slecht hè? Beduidend anders dan de Picos de Europa. Het was de eerste keer dat ik terug was in mijn oude stad als officiële ex-Amsterdammer. Gek genoeg vond ik het gek.

En Nederland bleek nog gewoon Nederland.

In Nederland

Voor het eerst terug sinds ik in een geel huis halverwege een berg ging wonen. En niet zonder reden. Ik mocht getuige zijn bij de partnerregistratie van een Amsterdamse vriend en ik had een familieweekend. Vandaag vlieg ik weer terug naar het Spaanse platteland.

Op de fiets

Het begon na de landing meteen met een Hollands fietstochtje met tegenwind, want mijn ouders waren zo lief geweest om mijn stalen ros achterop de auto naar Schiphol te rijden. Ze zetten me af op het Zeeburgereiland en vanaf daar ben ik op mijn transportfiets zonder versnellingen met bagage en al naar mijn tijdelijke logeeradres in Amsterdam gereden. Heerlijk.

Een vreemde stad waar ik de weg ken

Ik vond het raar om door Amsterdam te fietsen. Het is alsof ik in een vreemde stad ben waar ik de weg ken. Ik vond het ook raar dat ik dat raar vond, want van september 1993 tot juli 2017 was dit mijn hometown. Dat is best een lange tijd.

En toch. Ik ben geen Amsterdammer meer en voor het eerst voelt het ook zo.

Out of place

En de overgang is opnieuw groot. Ik ben weer even van arm naar rijk gegaan. Van bochtige bergwegen waar je om de koeien heen moet slalommen naar vijf banen op de A10, vol met auto’s. En al die auto’s hebben van die opvallende, gele nummerplaten.

De volgende dag ben ik de stad in gegaan. Ik moest nieuwe kleren hebben. Ik voelde me in de grote stad niet alleen out of place, ik wás het ook. Op mijn eigen landgoed loop ik in trainingsbroeken en oude T-shirts rond, maar toen ik mijn koffer voor Nederland inpakte kwam ik erachter dat ik ook echt bijna niks anders meer heb.

Wegwerpkleding

Ik liep de Kalverstraat in om mijn toonbare kledingvoorraad weer op een minimaal peil te brengen. Dat was een cultuurschok. Laat ik erbij zeggen dat ik de Kalverstraat meed als de pest toen ik nog in Amsterdam woonde. Ik had dus al jaren geen idee meer hoe die straat erbij lag. Maar nu weet ik het. Een eindeloze rij schreeuwerige winkels vol met goedkope wegwerpkleding.

Ik regende nat op de fiets

Ik ging dapper winkel in winkel uit, in een praktisch zomerjack en een broek die al minstens tien jaar uit de mode is. Vastbesloten om kleding aan te schaffen die in ieder geval de komende vijf jaar, liefst langer, weer mee kan. Ook al is dat blijkbaar steeds moeilijker aan het worden.

Vegan bitterballen

‘s Middags had ik een afspraak in een hip café aan het IJ. Ik bestelde thee. ‘Wilt u verse muntthee, verse gemberthee of kiezen uit onze theedoos?’ 

O ja.

Later volgden er vegan bitterballen, Ethiopische pannenkoeken en bokbier, want dat hebben ze allemaal ook niet in Spanje. In de supermarkt kocht ik drop, stroopwafelchocola, nibbits en vegetarische rookworst.

Toen was ik wel weer uitgeconsumeerd.

Vakantiepark

Ik testte de Noord/Zuidlijn, stond in de file, ging op kraamvisite, sliep op een vakantiepark, ging elke dag meteen na het opstaan onder de douche, regende nat op de fiets, ging naar de HEMA en at met de hele familie in een pannenkoekenhuis.

Nederland is gelukkig nog steeds gewoon Nederland.