Andere tijden

Ik kreeg wat ongeruste berichten. Beste trouwe bloglezer, alles is goed hier. Ik had even geen zin in bloggen, dat is alles. Maar ik praat jullie bij. Nou ja, het is eigenlijk meer een trip down memory lane.

Fases

Sinds ik hier woon, vind ik het leven een aaneenschakeling van fases. Het begon met de landingsfase in de zomer van 2018, vlak daarop gevolgd door de verbouwingsfase. Mijn eerste winter werd die winter dat het eindeloos regende, dat half Asturias overstroomde en dat ik onder een dekentje zat te kleumen wegens te weinig droog hout in voorraad. De eerste vijf maanden van 2019 vormden de boekschrijffase, die weer werd opgevolgd door het logéseizoen.

In het najaar van 2019 had ik het gevoel dat er iets van een Asturiaans dagelijks leven was ontstaan. Je zou bijna kunnen zeggen dat ik een weekritme had. Twee keer per week badmintonnen, één keer per week zwemmen en ik kreeg een aantal vaste opdrachtgevers die me regelmatig belden voor tekstklussen. En Bruno kwam.

Rampjaar

Aan het begin van rampjaar 2020 schreef ik de blog Het leven is vurrukkulluk. Hebben jullie dat ook? Dat je Ik Vertrekjes zit te kijken en dat je mensen dan hoort zeggen: ‘We willen in maart 2020 open.’ En dat je dan denkt: o jee, o jee, iceberg ahead!

O ironie. In die blog schreef ik in de laatste alinea: ‘Het nieuwe normaal is begonnen.’ Ja echt.

Op 14 maart werden we door de Spaanse overheid in onze huizen opgesloten. De twee maanden die volgden, waren misschien wel de raarste uit mijn leven. Mijn wereld hield op bij de grenzen van mijn landgoed en ik had alleen nog contact met andere mensen via schermen. En nou ja, ik zag de medewerkers van de supermarkt één keer per week.  Ik schreef er heel wat covidblogjes over. Het paradijs is geen paradijs meer als je er opgesloten zit.

Vrijheid

Nooit meer vergeet dat gevoel op die eerste vrije dag dat ik van mijn landgoed af mocht en mijn vrienden weer zag. Er volgde een euforische tijd. Alsof je twee maanden alleen bruine bonen hebt gegeten en opeens in een bos vol fruitbomen staat. Asturias was leeg en het lag min of meer aan onze voeten.

De euforie duurde een maand. Toen vond ik die knobbel. De borstkankerfase begon. Vermengd met een flinke vleug covid, want dat bleek in het najaar van 2020 allesbehalve over. Zo stond ook de rest van het jaar 2020 in het teken van ziekte.

Hoop

Het jaar 2021 begon met hoop. Er was een vaccin. Ik werd in remissie verklaard en ik begon te herstellen van de bestralingen. We zijn nu alweer een aantal maanden verder. Ik fluister inmiddels heel zachtjes: zouden we het achter ons aan het laten zijn? Zouden we het ergste gehad hebben? Wordt het leven dit jaar weer enigszins normaal? Heel zachtjes, want ik besef maar al te goed dat we er nog lang niet zijn.

En toch voelt het hier op het Noord-Spaanse platteland, waar covid best ver weg lijkt, alsof er andere tijden aanbreken. Alsof het oogsttijd is. Alles gaat namelijk heel lekker. Nee, ik ben niet zo fit als ik was voordat ik ziek werd. Ik begin de dag met een minder volle batterij dan vroeger. Ik geef de hormoontherapie de schuld. Maar daar valt uitstekend mee te leven, zeker als je mijn leven hebt.

Schrijfwerk

Ik ben gewoon weer lekker bezig. Het schrijfwerk loopt als een trein. Ik begon dit jaar met een bijzondere en eervolle opdracht. Mijn een-na-gaafste klus ooit. Zodra het boekje dat ik mocht schrijven gepubliceerd is, horen jullie meer. De rest van mijn werk is afwisselend, van het redigeren van taaie rapporten tot het interviewen van mensen met een kantoorbaan.

Als ik aan mijn schrijftafeltje met uitzicht op de Picos de Europa zit te werken, dan vind ik het elke keer weer een voorrecht dat ik op deze manier mijn geld mag verdienen.

Covid-19

Covid is hier ook, maar het was de afgelopen maanden niet zo overheersend. De grenzen van Asturias waren dicht, maar binnen die grenzen kon er best veel. Ik heb de afgelopen maanden in allerlei weersomstandigheden met vrienden op terrassen gezeten. Binnen was het meestal namelijk net zo koud, vanwege de verplichte ventilatie. En dan is buiten toch veiliger. We hebben ook weleens hele vroege etentjes gedaan, toen de horeca om 20.00 uur ‘s avonds dicht moest.

Ergens halverwege april mochten hotels voor het eerst weer gasten ontvangen. De horeca binnen ging naar 21.00 uur, de terrassen naar 23.00 uur en de avondklok verschoof naar datzelfde tijdstip. Ik vertrok met vrienden naar Gijón om de verjaardag van één van hen te vieren. We doken om 20.15 uur haastig een pizzeria binnen en bezwoeren het personeel dat we om 21.00 uur weer buiten zouden staan. Als zij een beetje snel konden bakken tenminste. Een paar minuten voor 21.00 uur stonden we straat. Toen konden we de avond alleen nog voortzetten op het terras. Het was 10 graden en er stond een straffe bries uit zee. We hielden ons warm met rode wijn en later met whisky.

Zwembad

En ja, je loopt altijd met een mondkapje op. Ook als het volslagen zinloos is. Op verlaten parkeerplaatsen, in dorpen waar geen ziel op straat is, op het terras als je nog niks te drinken hebt. Tot aan de rand van het zwembad aan toe. Maar dat zwembad is dus wel alweer maandenlang open. Dat je na afloop je haren niet mag wassen, soit.

Voorlopig is het paradijs hier wel weer zo’n beetje teruggekeerd. Ik geniet van hond Aura, ik klooi een beetje in de moestuin, ik lees een boek in de zon en ik moet mezelf weer regelmatig even knijpen. Ik vind dat mijn leven een paar jaar geleden een fantastische wending heeft genomen. En verder ben ik van mening dat Andere Tijden niet mag verdwijnen.