Assumption is the mother of all…

Sorry jongens, deze kan gewoon niet in het Nederlands. Ik bedoel: aanname is de moeder der stommiteiten, het klinkt niet hè? Dit tegeltje stond bij mijn allereerste post, precies negen maanden geleden.

Hij blijft behoorlijk briljant. Als ik terugkijk op de laatste negen maanden, dan is er veel veranderd, juist door allerlei aannames over mezelf overboord te gooien. Ik had er in die eerste post een motto bij bedacht: je weet het pas als je het probeert. Die geldt nog steeds! Er is er inmiddels nog eentje bij gekomen: je kunt meer dan je denkt.

Zwakke rug

Ik wandel graag. Eerst waren dat alleen losse dagetappes. Bepakking kon ik namelijk niet dragen, ‘want ik had een zwakke rug’.  Eerlijk gezegd, ik heb geen idee meer waar ik dat vandaan had. Ik heb het jarenlang geloofd in ieder geval. Een weekje met een rugzak van herberg naar herberg trekken, het leek me supergaaf. Maar ja, die rug hè. Ik had weleens gekeken naar bagagevervoer. Dat bleek nogal duur en beperkend. Ik heb me zelfs weleens in een pakezel verdiept. Gelukkig, gelukkig ben ik het uiteindelijk gewoon maar eens gaan doen. Ik ging twee dagen wandelen met een bescheiden rugzak. En verrek, dat ging best. Uiteindelijk liep ik dus van Amsterdam naar Santiago de Compostela…

En zo had ik allerlei aannames over mezelf. Deze bijvoorbeeld:

• Ik kan niet zonder de stad (lees: Amsterdam)
• Ik wil een baan in loondienst
• Ik ben geen ondernemer
• Ik kan me moeilijk aanpassen aan veranderende omstandigheden
• Ik durf geen risico’s te nemen
• Ik ben een pessimist

(Nou, dat wordt een goed verhaal… Die gaat dus in d’r eentje naar het Spaanse platteland om te leven van tekstklussen en een vakantiehuisje. Dat wordt een hilarische aflevering van Ik Vertrek! Helaas, ik moet jullie teleurstellen. Ik Vertrek wil alleen maar gezinnen en stellen. Ik kan er dus net zo goed een succes van maken.)

Beperkingen

Ik denk niet dat het bovenstaande rijtje aannames in één keer onzin is geworden. Wel dat het veel genuanceerder ligt. Misschien ben ik geen ondernemer van nature, maar dat wil niet zeggen dat ik het niet kan leren. Ik vind risico’s nemen nog steeds eng, maar ik wil niet dat angst me belemmert. Soms heb ik me gewoon vergist. Dat zijn beperkingen die ik in mijn hoofd heb gehaald, zoals die zwakke rug. Ik blijk me prima te kunnen aanpassen aan veranderende omstandigheden. Sterker nog, ik zoek het zelfs op. En op sommige punten ben ik simpelweg veranderd. Dat kan ook hè? Over aannames gesproken. Ik ben in ieder geval zeker geen pessimist meer. Veel te beperkend.

Je kunt meer dan je denkt

En dat is misschien wel de echte verandering: mijn manier van denken. Vroeger was het: dat wordt toch niks, dus ik begin er maar niet aan. En dat heette dan ‘verstandig’ of ‘realistisch’. En nu denk ik: je weet het pas als je het probeert. En als het de eerste keer niet lukt, dan heb je iets geleerd waardoor er meer kans is dat het de tweede keer wel lukt. En de derde keer doe je het nog iets beter. Je kunt meer dan je denkt. Ik herinner me deze simpele oefening:

• Houd je arm gestrekt horizontaal op schouderhoogte en buig hem zo ver mogelijk naar achteren. Totdat je niet verder kunt. Daarna laat je je arm weer naast je lichaam hangen.
• Nu kijk je eerst over je schouder naar het punt dat je met je arm wilt bereiken. Strek je arm nog een keer horizontaal en buig hem weer zo ver als je kunt naar achteren. Je arm komt een stuk verder nu!

Een mens kan veranderen en een mens kan dingen leren. Dat maakt Project Lonica zo leuk om aan te werken. Ik verras mezelf voortdurend!