Asturias

Ah ja, ik heb geloof ik nog niet eens verteld waar ik eigenlijk naartoe wil emigreren. Best belangrijk. Mijn pijlen zijn gericht op Asturië, of in het Spaans: Asturias. Ik geef toe dat ik er tot afgelopen zomer nog nooit geweest was. En nu denk ik dat dit voor mij de ideale regio is.

Het groene paradijs

El Paraíso Natural, is de slogan die het Asturiaanse toerismebureau hanteert. Vrij vertaald: het groene paradijs. Het ligt ingeklemd tussen het Cantabrisch Gebergte en de Atlantische Oceaan. Het is het favoriete vakantiegebied van veel Spanjaarden. En dat snap ik, want het is er prachtig!

Heel zwaar

Mijn liefde voor Spanje begon met het eerste bezoek aan dat land. Dat was in 1994 of 1995. Ik ging met mijn toenmalige vriend kamperen in Extremadura of all places. In augustus. Extremadura betekent ‘heel zwaar’. In de zomer is het er kokend heet. Ik herinner me nog die ochtend dat we wakker werden in ons tentje dat in de volle zon stond. Op handen en knieën hebben we het zwembad bereikt.

Vraag me niet waarom ik voor zo’n gekke regio als Extremadura koos, maar ik vond het geloof ik wel exotisch klinken. Ik kan me er niet veel meer van herinneren. We trokken door het smoorhete binnenland van Spanje zonder auto en zonder de taal te spreken. En ik werd verliefd. Dat had ik toen overigens nog helemaal niet door. Pas na een aantal jaren begon het me op te vallen dat ik steeds weer als een magneet tot dat land werd aangetrokken.

Geen jaar zonder Spanje

Ik ging naar Madrid en naar Barcelona. Madrid vond ik geweldig, met Barcelona kon ik het niet zo vinden. En dus ging ik nog eens naar Barcelona, maar weer klikte het niet. Te internationaal misschien, of te Catalaans. Madrid bleef trekken. Het werd bijna een gewoonte om het land binnen te komen en te verlaten via Madrid.

Ik ging naar Andalusië. Ik wandelde er in de bergen, deed er een roadtrip met een vriend langs Málaga, Sevilla, Granada, Córdoba, Cádiz… Ik leerde Spaans op Tenerife (en in Madrid, Sevilla en Barcelona), ging met vrienden wandelen op Gran Canaria en later op La Palma. Ik liep over de Vía de la Plata van zuid naar noord: van Sevilla via Salamanca naar Astorga. Er ging de afgelopen twintig jaar waarschijnlijk geen jaar voorbij dat ik niet tenminste een weekend in Spanje doorbracht.

Waar die aantrekkingskracht vandaan komt? Ik vind het moeilijk om het in woorden uit te drukken. Ik kan best zeggen dat ik de taal prachtig vind, het weer een stuk aangenamer dan bij ons en dat ik het een erg mooi land vind, maar dat is slechts een rationele verklaring voor een gevoel. Spanje voelt als thuiskomen. Ondanks dat ik in vrijwel niets op een Spanjaard lijk.

Het groene noorden

Het noorden was voor mij nog onbekend terrein. Het lopen van de Camino de Santiago in de zomer van 2015 zorgde voor een uitgebreide kennismaking. Navarra, Rioja, Castilla y León, Galicia en de laatste zes weken bracht ik door in Asturias. Wat ik inmiddels wel had geleerd is dat Spanje meer een administratieve eenheid is dan een land. De cultuurverschillen zijn groot, evenals de regionale trots en het aantal regionale talen.

Het is eigenlijk wel gek dat ik nooit eerder in het noorden was geweest. Asturias heeft alles waar ik van hou: bergen, natuur en de zee. Er wonen ruim een miljoen mensen (101 inwoners per vierkante kilometer, in Nederland zijn dat er 408). Die mensen wonen voor een groot deel in Gijón (280.000) en Oviedo (225.000). Die twee steden zijn voor mij een groot pluspunt. Ik wil wel graag op het platteland wonen, maar wel met een stad in de nabijheid. Al was het maar omdat ik voor mijn bier ook een afzetmarkt nodig heb.

Doe maar gewoon

Mijn indruk is dat de Asturianen wat meer lijken op ons noorderlingen. Ze zijn ingetogener dan de Spanjaarden in het zuiden. Nuchter, wat meer op zichzelf en ik vermoed dat ‘doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg’ ook best een Asturiaanse uitdrukking had kunnen zijn. En daar voel ik me meer bij thuis dan bij Mediterraan temperament.

En het is simpelweg ook nog betaalbaar. Je hoeft geen miljonair te zijn om er een stuk grond te kopen.

Niet over één nacht ijs

Waarom Asturias? Waarom niet. Als ik de tijd en het geld zou hebben, zou ik ook eerst nog een halfjaar Spanje kunnen doorkruisen op zoek naar de mooiste plek. Wie weet zou ik hem vinden, wie weet ook niet. Ik heb nu mijn pijlen op Asturias gericht. Om iets preciezer te zijn: op het gebied ten oosten van Gijón en Oviedo, waar het Ezelparadijs ook te vinden is.

En ach, ik zou Lonneke niet zijn als ik over één nacht ijs zou gaan. Het plan is om er vóór mijn emigratie nog tenminste één keer voor langere tijd naartoe te gaan. Om nog eens goed rond te kijken, de huizenmarkt en de biermarkt te verkennen, om te zien of het echt goed voelt.

Ik denk dat het zo werkt met Grote Plannen: je moet een plan hebben, en tegelijkertijd onderweg flexibel genoeg zijn om er van af te wijken. Dus wie weet eindig ik wel op La Gomera. Maar voor nu: Asturias it is!