Avonturen van de kleine Luc

Van zijn zeven levens heeft Lucas er inmiddels twee verbruikt. Over kittens en het Spaanse platteland.

De buurman

Als ik aan het avondrondje met Aura wil beginnen, komt er een buurman voorbij met een doos onder zijn arm. Hij is onderweg naar zijn schapen, die achter mijn huis grazen.

‘Wil je een kitten hebben?’ vraagt hij.

‘Nee,’ zeg ik, ‘ik vind drie katten wel genoeg.’ 

‘Hij is heel schattig hoor, ik vond hem net in de stal,’ zegt hij. ‘Maar ik hoef hem ook niet. Ik heb er al vijf.’ 

Ik draai maar weer eens mijn riedel af dat je katten moet castreren. De buurman geeft hetzelfde antwoord als altijd: ‘Ik kan mijn katten niet vangen.’ 

Mijn buurman ‘heeft’ vijf katten die hij niet kan aanraken. Ze wonen bij hem in zijn stal. Hij voedt ze niet, hij verzorgt ze niet en als ze ziek zijn, dan constateert hij dat slechts. De buurman vindt mijn katten heel leuk, want die kun je aaien.

Dat hij ze niet kan vangen, is een excuus. Met een vangkooi en een beetje eten zou je ze zo te pakken hebben. Maar geen boer hier die moeite of geld zou besteden aan het in toom houden van kattenkolonies.

‘Wat ga je met die kitten doen?’ vraag ik.

‘Vrijlaten,’ zegt hij.

‘Dat overleeft ie niet zonder moeder,’ zeg ik.

Hij haalt zijn schouders op. ‘Ik hoef hem niet.’

‘Geef maar hier,’ zeg ik.

Het katje heeft nog zes levens over.

Een doos

Ik neem de doos mee naar de logeerkamer boven, maar bedenk me. Mijn katten maken elke keer een drama van een indringer. Ook al is ie piepklein en zit ie achter een gesloten deur. Ik heb nog een hele grote doos staan en besluit hem daar voorlopig in onder te brengen. Ik maak de helft overdekt en de andere helft laat ik open, ik zet er een kattenbak in, een klein doosje als holletje en leg stro op de bodem. Verder zet ik er een bakje water en een bakje met paté neer. Ik plaats de doos onder het afdak van de houtopslag.

De kitten is piepklein en doodsbang. Zes weken? Hij schiet meteen in het holletje dat ik voor hem gemaakt heb. Eten wil hij niet.

De ontsnapping

De volgende dag rij ik langs de dierenarts om kittenvoer en een spuitje te kopen. Ook het kittenvoer eet hij niet, dus ik begin hem te dwangvoeren met het spuitje. Uiteindelijk eet hij een klein beetje zelf.

Het is maandag en woensdag moet ik opgenomen worden in het ziekenhuis. Ik app een buurvrouw en vraag of zij hem kan opvangen als ik in het ziekenhuis ben. Ze zegt meteen ja. Ik besluit het kleintje Lucas te noemen en plaats hem alvast online ter adoptie.

De volgende ochtend zit Lucas niet meer in de doos.

Hij was nog steeds hartstikke schuw, dus de kans dat hij wel weer opduikt, is klein. Ik begin overal te zoeken, tegen beter weten in. Een piepkleine kitten die ergens verstopt zit. Misschien wel honderd meter verderop.

Joder. Ik had hem dus toch gewoon in huis moeten nemen…

De rest van de dag blijf ik zoeken en hopen op een wonder, maar het mannetje laat zich niet vinden. Ik treur om een kitten die uiteindelijk hetzelfde lot moet ondergaan als zoveel andere kittens op het platteland. Stiekem hoop ik dat zijn moeder hem weer gevonden heeft.

Een piep

Woensdag pak ik mijn rugzak in voor het ziekenhuis en loop nog een laatste rondje met Aura voordat ze naar het hondenhotel hier in het dorp gaat. Als ik terugkom en Aura eten geef, hoor ik een piep. Het komt uit de richting van de houtopslag. Ik neem aan dat ik het me verbeeld, maar kijk voor de zekerheid of ik iets zie. Dan hoor ik weer een piep. Dit kan alleen maar Luc zijn. Haastig begin ik overal in en rondom de houtopslag te zoeken. Lucas blijft ondertussen piepen. Ik probeer op het geluid af te gaan, maar ik vind hem niet.

Ik kijk op de klok. Nog twintig minuten. Dan moet ik echt Aura naar het hondenhotel gaan brengen. Vanaf daar pikt een vriendin me op om me naar het ziekenhuis te rijden. Ik kan moeilijk te laat komen voor een operatie, maar ik kan ook niet een kitten laten doodgaan.

Het gepiep lijkt vanuit de houtstapel zelf te komen. Ik speur de kieren tussen de houtblokken af. En dan zie ik een paar blauw oogjes, onder ongeveer een halve meter hout. Als een gek begin ik houtblokken weg te halen om Lucas te bereiken. Telkens als ik er bijna ben, schiet hij onder een ander houtblok. Totdat ik een achterlijfje met een ministaartje uit zie steken. Ik doe een snelle greep en trek Lucas in één beweging onder de houtstapel vandaan.

Nog zeven minuten. Ik stop de kleine man in een reismand en geef hem een bakje met kittenpaté. Hij begint gulzig te eten. Ik app mijn buurvrouw. Tijd om Lucas te brengen heb ik niet meer. Ik laat hem achter op de veranda en de buurvrouw belooft hem daar binnen een uur op te halen. Ik gris mijn rugzak mee en vertrek.

Lucas heeft nog vijf levens over. Lucky is misschien een betere naam.

Een toekomst

De middag dat ik weer thuis ben uit het ziekenhuis, komt de buurvrouw de kleine Luc weer brengen. Hij gaat niet opnieuw in een doos, maar gewoon in de logeerkamer. Dan maar drie katten van de leg. Hij schiet onder het bed.

De volgende dag duikt hij niet meer weg als ik de logeerkamer binnenkom. Hij speelt voor het eerst met een touwtje. Hij eet, hij poept, hij piest, hij slaapt, hij piept en hij spint.

Het begint routine te worden. Dit is kitten nummer vier die ik opvang. Naast drie op straat gevonden pups en hond Bruno. Volgende week gaan we naar de dierenarts en dan maar eens kijken of we een fijne toekomst voor Luc kunnen organiseren.

Castreren is een voorwaarde.