De bakens verzetten (deel 2)
Waar is toch die eenvoudige tijd gebleven dat ik op kantoor zat? Dat ik in het weekend een biertje dronk of een biertje brouwde en verder een beetje plannen maakte voor de besteding van mijn 22 vakantiedagen per jaar?
Maar nee, ik moest zo nodig mijn leven op de schop gooien. En nu zit ik bijna elke maand te bedenken in welke richting ik het zal bijsturen. Alsof mijn leven veranderd is in één grote live trial and error agile scrumshow.
Retevermoeiend
Continu dingen uitproberen, nieuwe vaardigheden leren en wijzer worden, hoe gaaf is dat? En dan ook nog met een ultieme vrijheid: ik kan overal heen waar ik maar heen wil en ik kan alles doen waar ik maar zin in heb. En maar kansen grijpen onderweg. Het klinkt fantastisch – en grotendeels is dat het ook – maar soms is het retevermoeiend.
Buitenspelen met restricties
Sowieso ben ik natuurlijk calvinist genoeg om te vinden dat dit buitenspelen wel een beetje nuttig moet zijn (anders was het niet zo vermoeiend). Ik heb mezelf een aantal globale restricties opgelegd:
- ‘Overal’ beperkt zich tot Spanje (en zo langzamerhand steeds meer tot het noorden van Spanje)
- Het moet een beetje zuinig (elke euro die ik nu uitgeef, kan ik straks niet meer in dat stukje land steken)
- Alles wat ik leer en doe, moet mijn doel dichterbij brengen
Ik geef toe dat ik op 2 en 3 weleens wat inlever, want een ras-calvinist ben ik gelukkig niet.
Continu aan het evalueren
De afgelopen 5 maanden waren onvergetelijk, maar deze manier van leven vraagt ook veel van mezelf. Ik bevind me bijna permanent buiten mijn comfortzone. Je kunt dan leuk senior strategisch communicatieadviseur zijn geweest, maar hier in de Andalusische bergen moet ik eerst nog maar eens zien dat ik de hond des huizes domineer en niet andersom.
En ondertussen ben je jezelf en alles wat je doet continu aan het evalueren. Doe ik wel de juiste dingen? Leer ik wel genoeg? Had ik niet beter zus of zo kunnen doen? Besteed ik wel genoeg aandacht aan X, Y of Z? Breng ik mijn doel nog dichterbij? Doe ik genoeg met de inzichten die ik opdoe? Neem ik niet teveel tijd? Ben ik niet te ongeduldig? Geniet ik wel genoeg? Geef ik niet teveel geld uit? Moet ik misschien iets minder moeilijk doen over geld uitgeven?
Je kunt dan leuk senior strategisch communicatieadviseur zijn geweest, hier moet ik eerst nog maar eens zien dat ik de hond des huizes domineer en niet andersom.
Laat ik het zo zeggen: omdat ik zo bewust bezig ben met het veranderen van mijn leven, zit de druk er goed op. Een van de dingen die ik lastig vind is het gejongleer met prioriteiten. Ik heb steeds het gevoel dat er dingen zijn die ik te weinig aandacht geef. En dat werkt verlammend.
De inkomsten
In deel 1 over de bakens verzetten, schreef ik dat het tijd werd om bij te sturen op het gebied van inkomsten. Veel dank allemaal voor het meedenken! Niet alleen via de comments, maar ook telefonisch en via persoonlijke berichten. Het heeft het beeld scherper gemaakt. Het lijkt erop dat ik mijn geld zoveel mogelijk ter plekke moet gaan verdienen. Als ik er online en met tekstschrijven nog wat bij hossel, dan is dat mooi meegenomen.
Minder Workaway
Het tweede wat ik heb bedacht (mariimma suggereerde het al in de comments), is dat ik in 2018 minder wil gaan Workawayen. Het slokt een te groot deel van mijn dag en mijn aandacht op. Daarbij komt dat ik het lastig vind om steeds maar deel uit te maken van andermans huishouden. Het betekent dat je je continu aan moet passen aan andere gewoontes en gebruiken en dat je leeft met minder privacy, maar bovenal mis ik mijn vrijheid en onafhankelijkheid.
Een huisje huren op het Asturiaanse platteland en dan serieus op zoek naar een stukje land met een ruïne erop.
Voorlopig denk ik aan minder Workawayen (of HelpXen), niet aan volledig stoppen. Ik kan nog steeds veel leren van andere mensen. En ik wil nog gerichter op mijn doel af. Sowieso terug naar Asturias. Daar misschien een huisje op het platteland (en een auto) huren voor een maand. Of een house sit versieren. Dan kan ik serieus op zoek naar een stukje land met een ruïne erop. Een idee krijgen van de Asturiaanse winter. En ik hou natuurlijk meer tijd over om te schrijven en om aandacht te geven aan mijn tekstbureau.
O, en wie agile en scrum niets zegt, dat zijn kantoorwoorden voor iets proberen, je stoten aan een steen, je bedenken waarom je je aan die steen stootte, iets aanpassen waardoor je je de volgende keer niet meer aan die steen stoot en op naar de volgende steen!
You may also like
Beschermd: Een update over van alles
Het water staat aan de lippen
Comments
Wat super dat je dit allemaal zo open en eerlijk deelt. Meestal schrijven mensen liefst hun succes verhalen na afloop, maar jij deelt alles wat je meemaakt en dat is realistisch en denk dat het mensen zal helpen. Volgens mij is dit een belangrijk tussenjaar voor je. 2018 zal je weer richting geven naar de uiteindelijke plek. Leuk dat zoveel mensen je bijstaan met reacties en berichtjes. Het is moedig wat je doet en vooral trots. Beter bewegen en af&toe stoten dan lang in stil water blijven dromen wat je misschien had moeten doen in je leven.
Ha, dank voor je fijne reactie! Ik heb me altijd voorgenomen om op deze reis over alles te schrijven, niet alleen maar over de mooie en de leuke dingen. Want je tegen stenen stoten hoort er natuurlijk gewoon bij als je een onbekend pad inslaat en nieuwe dingen uitprobeert. Het zijn gratis lessen 🙂
Een boek over dit jaar? Daar is vast een publiek voor (buiten de blog lezers hier)
Ik ben bezig aan een iets ander boek, maar wel eentje met ruimte voor mijn eigen ervaringen!
Emigreren is sowieso (denk ik) een jaar of wat de dingen op zijn kop. Uiteindelijk komen de dingen ook wel op hun pootjes terecht. Als je je niet zou stoten en bezeren was het leven sowieso peopsaai maar het is wel een boel ‘argh hoe ga ik DAT nu weer doen’, zeker de eerste tijd en je bent er pas net.
Constant bij anderen zitten lijkt me erg vermoeiend, zeker als je het niet gewend bent. Maar maak je niet zo druk joh. Spanje is volgens mij een beetje als Noorwegen: morgen, morgen. En misschien morgen ook wel niet. Maar uiteindelijk wel. Of niet. Ting tar tid. De dingen hebben tijd nodig.
Jij kan het weten! Ting tar tid, wat een mooie spreuk, die hou ik erin. En ik wist niet dat de mañana mañana mentaliteit ook in Noorwegen bestond.
We doen sinds een paar maanden agile op ons werk, ik heb er nooit aan gedacht om dat ook thuis te proberen:-)
Teveel keuze in leven kan ook veel stress geven, soms is het beter om gewoon wat te kiezen en accepteren dat dit deze keuze per definitie suboptimaal is.