Big spender

Nieuwe before and after foto’s!

De foeilelijke keukendeurtjes zijn vervangen. En ik heb een materialistische kant aan mezelf ontdekt: de inrichting van mijn huis. Op dat vlak ben ik best een beetje een big spender. En man, wat word ik daar gelukkig van!

Een ding

We hebben een tijdje met zijn drieën naar mijn nieuwe keuken staan staren, de twee jonge timmermannen en ik. Wat een verschil! Elke keer als ik de keuken nu zie, komt er een grote grijns op mijn gezicht. Ik heb een open keuken, dus ik ben eigenlijk continu aan het grijnzen.

Ik had het huis bijna niet gekocht vanwege de keuken.

De keuken was een ding. Ik had het huis bijna niet gekocht omdat ik hem zó spuuglelijk vond. Ik vond alles aan de inrichting lelijk, maar de keuken spande de kroon. Iedereen zei me dat het wel meeviel. Dat het een keurige keuken was en dat je veel lelijkere keukens had.

Ik kon er niks aan doen. Ik vond hem niet om aan te zien.

Spaanse stijl

Het is (wás) een keuken in typisch Spaanse stijl. Grote, crèmekleurige tegels en zo’n gruwelijk decoratierandje. En dan de zijmuren tot aan het plafond mee betegeld. Alsof je in een badkamer staat. Ik begrijp dat ze dat doen omdat het zo lekker makkelijk schoonmaakt. Ik heb soms het idee dat de inrichting van huizen Spanjaarden eigenlijk niks interesseert.

Materialistische kant

Maar mij dus wél. En ik heb dus toch een materialistische kant.

Ik loop in vale trainingsbroeken en T-shirts met gaten rond, ik heb een tweedehands auto uit 2002 en een mobiel van 120 euro. Ik ben in maart voor het laatst naar de kapper geweest en mijn cosmetica-uitrusting bestaat uit tandpasta, shampoo en een blok sheaboter.  Ik heb kopjes uit de tijd dat ik net het huis uit was, ik zet koffie met een percolator, heb een tien jaar oude muziekinstallatie en geen afwasmachine meer.

Ik vervang dingen die nog goed zijn.

Maar aan de inrichting van mijn huis geef ik geld uit. De kosten zijn lager dan wat er op een halve pagina van de VT wonen staat, maar ik vervang dus dingen die nog goed zijn. De bank, de salontafel. En keukentegels en kastdeurtjes. Dat is voor veel mensen misschien normaal als je in een nieuw huis komt wonen, maar in de omgeving waarin ik terecht ben gekomen is dat behoorlijk decadent.

Hergebruik

Het oude spul wordt wel allemaal hergebruikt. Dat sust mijn geweten een beetje. De salontafels worden picknickbanken in de tuin, de bank gaat naar een vriend en de oude tegels en de resten van de schouw worden gebruikt als egalisatie voor het stuk grond waar mijn carport komt.

De leunstoel gaat de kachel in.

De timmerman heeft de oude keukendeurtjes meegenomen. ‘Want er zijn nog steeds mensen die dit mooi vinden’ zei hij tegen zijn ongelovig kijkende collega. En vooruit, een leunstoel en een nachtkastje gaan de kachel in. Maar dat is ook een soort recyclen.

Nieuwe keuken

Ik heb de boel nu wel lang genoeg gerekt hè? Komt ie…

Tatatataaa! Alsof ik een compleet nieuwe keuken heb. En ik ben er zó blij mee dat ik de neiging heb om er een stoeltje voor te zetten en er de hele dag naar te gaan zitten kijken.

Ouwe meuk

Inmiddels doet niks op de benedenverdieping nog denken aan de ancianos die hier woonden. De grap was dat hun dochter (van wie ik het huis kocht) hier laatst was en uitriep: ‘O wat goed, je gooit al die ouwe meuk van mijn ouders eruit!’

En ik maar denken dat ze het allemaal doodzonde zou vinden.

Ik ben nog niet klaar. Zodra het af is, komt de full blown before and after show. En als het af is, dan blijf het ook zo. Want zo is het dan weer wel: ik besteed geld en aandacht aan de inrichting, maar ik hoef dan niet over vijf jaar weer wat anders. Gewoon, in één keer goed.