Het dagelijks leven op het Spaanse platteland in coronatijden. De dagen sluipen traag voorbij. En ik schakel tussen het inferno op mijn laptop en het gras, de vogels en de planten.
Dag 6 van de confinamiento. In goed Nederlands een lockdown. Het verschil tussen het openbare leven in Spanje en Nederland is essentieel. Koester jullie vrijheid jongens. En ga er alsjeblieft verantwoordelijk mee om.
In Spanje werd afgelopen weekend de noodtoestand uitgeroepen. En dat gaat best ver. Het decreet is eigenlijk heel simpel: quédate en casa. Blijf thuis. En dat vond ik nou wel een handig moment om mezelf het thuiswerken onmogelijk te maken.
Ja, het was hier even stil. Ik was met andere dingen bezig. Gezondheidsproblemen. En net nu ik die van mijzelf bijna overwonnen heb, wordt de hele wereld ziek. Stof voor overpeinzingen.
Het lijkt wel lente hier. Met de nadruk op lijkt, want het kan volgende week zomaar sneeuwen. Met het Asturiaanse weer weet je het nooit. Maar ja, vertel dat je planten maar eens. Die denken: zon, warmte, groeien!
Manu vond het zo heet dat ze de schaduw opzocht.
Je zekerheden loslaten is op meerdere manieren spannend. Ook wat betreft je pensioen. Want hoe moet dat later dan? Maar het kan ook anders dan een conventioneel pensioen. Dit is mijn buurvrouw van 76. Zij heeft geen pensioen. Of eigenlijk toch weer wel.
Ik krijg de laatste tijd vaker de vraag hoe je locatie-onafhankelijk tekstschrijver wordt. Hoe begin je? Waar vind je je opdrachtgevers? Wat is belangrijk om rekening mee te houden? En waarom is deze manier van werken niet voor iedereen geschikt?
Ik ga mijn ervaringen met jullie delen. Van begin tot eind.
Alles loopt door elkaar. Ik zaai, ik plant, ik wied, ik bemest en ik eet zelfs nog uit de tuin. Nog een heel klein beetje. En er staat van alles in bloei. Sommige planten kondigen hun nieuwe vruchten aan en andere staan gewoon een beetje door te schieten. Por fin.
Hoe is het als je zomaar van de stad naar het platteland verhuist? Dit stadsmens kan jullie inmiddels tot haar eigen verbazing vertellen dat het platteland eigenlijk wel zijn charme heeft.
Anderhalf jaar woon ik hier nu. Anderhalf jaar in een geel huis halverwege een berg op het platteland van het Noord-Spaanse Asturias. En ik moet mezelf nog steeds weleens knijpen. Madre mía, dit is echt.