Toen ik wakker werd op 2 januari was alles wit. Dit is mijn vierde winter in Asturias en het is zonder twijfel de koudste van de vier.
Langzaamaan begint het leven weer te lijken op hoe het was. En dat was een bijster aangenaam leven.
Hoera, ik mag weer terug naar overdag, twitterde ik gisteren blij. Maar het loopt natuurlijk weer anders. De gifbeker is nog niet leeg.
Na radiotherapiesessie 11 liep het spaak. Hoe verantwoordelijkheidsgevoel uitmondde in een hoop gedoe.
Vandaag ben ik toe aan dosis nummer 10. Ik krijg er een beetje een odysseegevoel van. De kilometerteller staat inmiddels op 2142.
Het dreigt een donkere, saaie en geïsoleerde winter te worden. En dus moet je in deze tijden, wanneer het kan, snel een paar flinke teugen van het leven nemen.
Ik vind allerlei dingen gewoon die ik vóór het coronavirus raar had gevonden. Behoorlijk raar.
‘Had je niet liever terug gewild naar Nederland?’ Die vraag heb ik de afgelopen maanden regelmatig gehad. Het antwoord is nee. Mijn leven is hier. Voordat ik ziek werd, heb ik twee interviews gegeven en een artikel geschreven. Die vertellen precies waarom.
Welkom in de wondere wereld van de medische zorg in Spanje. Iets over communicatie. Wist ik veel dat dit ook bij het integratiepakket hoorde. Inmiddels ben ik al aardig ingeburgerd en ik leid jullie graag rond.