Anderhalf jaar woon ik hier nu. Anderhalf jaar in een geel huis halverwege een berg op het platteland van het Noord-Spaanse Asturias. En ik moet mezelf nog steeds weleens knijpen. Madre mía, dit is echt.
Sta je in je leven al een tijdje op een kruispunt? Overweeg een pelgrimstocht of Camino in 2020. Het heeft mijn leven voorgoed veranderd. Zonder pelgrimeren woonde ik nu niet op het platteland van Noord-Spanje.
Wat was ik van plan aan het begin van 2019 en wat kwam daarvan terecht? En wat kan zo doorgeschoven worden naar 2020?
Opvanghond Bruno is nu een maand geleden bevrijd. Maar zoals het gezegde gaat: je kunt Bruno wel uit de hondenhel halen, maar de hel niet zomaar uit Bruno.
Sinds mijn boek is verschenen krijg ik steeds meer fanmail. Dat rechtstreekse contact is heel leuk en inspirerend, maar het kost me ook steeds meer tijd.
Vriendin Kerry woont in een hut. Nou ja, eigenlijk in twee hutten. Eentje als slaapkamer en eentje als keuken. Ik mag van dichtbij volgen hoe ze haar eigen paradijs aan het bouwen is. Van een habbekrats, voor een leven zo vrij als een vogel.
Hoogste tijd voor een update voor alle moestuinliefhebbers! Ook in de winter gebeurt er nog van alles. Dit stadsmens is inmiddels zo’n tuinnerd geworden dat ik het kicken vind om te bedenken wat er zich allemaal onder die bladeren afspeelt.
De laatste tijd verschenen er in een aantal Nederlandse media columns en artikelen over vrouwen die in deeltijd werken. Daar kwamen kwalificaties aan te pas als ‘decadent’ en ‘verwende prinsesjes’.
Mijn fulltime kantoorcarrière aan de wilgen hangen is één van mijn beste beslissingen ooit geweest. En het klopt, ik voel me enorm verwend.
Er kampeert sinds een paar dagen een zielige hond bij mij in de tuin. Hij heet Bruno en het is de bedoeling om hem klaar te stomen voor een normaal en gelukkig leven. Daarvoor is er nog heel wat werk aan de winkel.
Ik denk dat sommige mensen zich best weleens afvragen wat ik hier de hele dag doe. Sterker, dat vraag ik mezelf ook weleens af.