Klaar! Die twintig bestralingen zitten erop. En zo komt er min of meer een einde aan mijn kankertournee. Een verslag in cijfers van een medische roadshow van vijf maanden.
Hoera, ik mag weer terug naar overdag, twitterde ik gisteren blij. Maar het loopt natuurlijk weer anders. De gifbeker is nog niet leeg.
Na radiotherapiesessie 11 liep het spaak. Hoe verantwoordelijkheidsgevoel uitmondde in een hoop gedoe.
Vandaag ben ik toe aan dosis nummer 10. Ik krijg er een beetje een odysseegevoel van. De kilometerteller staat inmiddels op 2142.
Het dreigt een donkere, saaie en geïsoleerde winter te worden. En dus moet je in deze tijden, wanneer het kan, snel een paar flinke teugen van het leven nemen.
Ik vind allerlei dingen gewoon die ik vóór het coronavirus raar had gevonden. Behoorlijk raar.
‘Had je niet liever terug gewild naar Nederland?’ Die vraag heb ik de afgelopen maanden regelmatig gehad. Het antwoord is nee. Mijn leven is hier. Voordat ik ziek werd, heb ik twee interviews gegeven en een artikel geschreven. Die vertellen precies waarom.
Welkom in de wondere wereld van de medische zorg in Spanje. Iets over communicatie. Wist ik veel dat dit ook bij het integratiepakket hoorde. Inmiddels ben ik al aardig ingeburgerd en ik leid jullie graag rond.
Ze blijken te bestaan in Asturias! Gezellige paaltjesroutes zonder ingewikkeldheden, waar Nederland vol mee ligt. Perfect als intermezzo tot de volgende behandelingen.
“Denk maar gewoon dat je op vakantie bent,” zei de chirurg terwijl ze een hand op mijn schouder legde. “Sluit je ogen en ga lekker op het strand liggen.” Daarna werd ik de OK binnengereden.