Ik was dus best gedisciplineerd bezig hè, met mijn planning en mijn projecttime en zo. Er hangt sinds september een whiteboard in mijn kamer. Aan het begin stond ie met name vol met inspirerende spreuken. Maar de laatste tijd schrijf ik er op zondagavond trouw mijn weekplanning op. In rood wat er de komende week sowieso gepland staat, in groen wat ik verder nog heb gedaan. En dit ging dus best goed hè? Ik stond elke werkdag om half zeven
Eén van de Grote Vragen van mijn Grote Plan: waar ga ik van leven? Het zou natuurlijk heel gaaf zijn als ik dat ooit van het brouwen van bier kan doen, maar op dat pad heb ik nog heel veel te leren. Waarom blijf ik niet wat dichter bij het talent dat ik sowieso in huis heb? Iets waar ik ervaring in heb en wat ik leuk vind om te doen? Waarom ga ik niet aan de slag als tekstschrijver?
Ah ja, ik heb geloof ik nog niet eens verteld waar ik eigenlijk naartoe wil emigreren. Best belangrijk. Mijn pijlen zijn gericht op Asturië, of in het Spaans: Asturias. Ik geef toe dat ik er tot afgelopen zomer nog nooit geweest was. En nu denk ik dat dit voor mij de ideale regio is.
Broer uit Zwitserland op de skype. Om me te feliciteren met mijn plan, maar ook om te horen wat ik nou eigenlijk precies van plan ben. ‘Want die blog van jou blijft tot nu toe best vaag.’ Ai… Ik ben deze blog begonnen ongeveer 50 dagen nadat ik mijn plan bedacht heb. In die 50 dagen is er al best het een en ander gebeurd. Om het hier een beetje leesbaar te houden, ben ik toch maar bij het begin
Er waren onderweg naar Santiago een aantal beslissende momenten. In Moissac, op de GR65 richting de Pyreneeën, mocht ik in een herberg een briefje trekken. Abandonner tes peurs stond erop, laat je angsten los. Ik wist niet zo goed wat ik ermee aan moest. Ik was op de Camino nergens bang voor. Ik stopte het in mijn portemonnee. Honderden kilometers later, tussen Estella en Los Arcos op de Camino Francés, komt het weer tevoorschijn. En opeens weet ik het: dit
Er is een Lonneke van vóór de zomer van 2015 en eentje van daarna. De Lonneke van vóór de zomer was een ooit-dromer. Iemand die het op papier prima voor elkaar had. Een luxe appartement in de mooiste stad van de wereld, gezond als een vis, een goed betaalde baan en een leuk sociaal leven. En toch sluimerde er een ongenoegen. Een is-dit-alles gevoel.