Hij ligt op het muurtje van mijn keuken. Op de rand waar ik altijd mijn boodschappen opschrijf, en andere dingen die ik niet moet vergeten. Soms gooit Mus hem op de grond, dan word ik aan hem herinnerd. Hij lag op het strand van Ribadesella in Asturias. Hij ligt nu te wachten op dat muurtje, tot ik hem mee terug neem. Naar huis.
Het waren mijn laatste dagen in het ezelparadijs, september vorig jaar. Marleen drong erop aan dat
Ik had voor 2016 twee goede voornemens. De ene was ondernemer worden. Daar kan ik al een voorzichtig vinkje bij zetten. Mijn inschrijving bij de Kamer van Koophandel is een feit en mijn eerste opdracht als tekstschrijver ook! De tweede: een pot vol mooie momenten.
Update: hier lees je het resultaat van de 2016 pot, een jaar vol mooie momenten
Happiness jar
Ik geloof dat ik het op Facebook zag. De happiness jar. Het idee is uiterst simpel: schrijf
Ik weet het, het is niet mijn beste foto. Het was de enige toepasselijke foto die ik kon vinden. Ik ben 11 jaar. Eindelijk hadden we een moderne, elektrische typemachine. Die daarvoor was er nog zo eentje met van die pootjes, die gaatjes in je papier sloeg als je een ‘o’ typte. Het gekke is dat we zelden geneigd zijn om foto’s te maken van dagelijkse dingen. Ik zat altijd te schrijven. En toch kan ik maar één foto terugvinden
Ach ja, waar bleef ze nou? Januari werd een worstelmaand. Een maand van vertwijfeling, niet kunnen kiezen, halfslachtige pogingen, moed die in schoenen zonk, dingen die niet lukten, inertia en ontkenning. Wat nou, Groot Plan? Wat nou, emigreren naar Spanje? Waarom wil ik eigenlijk een weg vol met beren inslaan? Zie je wel, bij mij komt er nooit wat van Grote Plannen terecht. Ik kan het niet, ik durf het niet, ik vind het te moeilijk, ik heb er geen
Eigenlijk was ik er zodra mijn Raad van Toezicht was vertrokken wel uit. Als ik dan toch zou gaan ondernemen in 2016, dan de meest haalbare en minst risicovolle optie: Tekstbureau Lonica. Ik ging aan de slag. Totdat ik gisteravond toch weer brouwinstallaties zat te bekijken op internet.
Ze waren misschien tien minuten weg. Gedachteloos checkte ik Facebook. Ik stuitte op een aanbieding voor een online cursus SEO schrijven. Ik had al eerder over die cursus nagedacht, maar nu
Gisteravond ontving ik mijn Raad van Toezicht voor de tweede keer. En net als de eerste keer heb ik dat geweten. Het is alsof ze al jaren bij elkaar over de vloer komen, zo goed spant dit driekoppige gezelschap samen. Alsof ze elkaar vooraf hebben gebeld, handenwrijvend: ‘We gaan haar weer even flink het vuur aan de schenen leggen!’
Mijn Raad van Toezicht heeft zichzelf aangesteld. Hij bestaat uit mijn coach en twee goede vrienden uit verschillende vriendenkringen. Ik
In Amsterdam ontploft de huizenmarkt weer. In mijn buurt wordt inmiddels 70% van de woningen boven de vraagprijs verkocht. In het gebouw waar ik woon, lopen de prijzen op tot 300.000 euro. Het huisje hiernaast kost 70.000. Inclusief een ruïne van een stal, een hórreo (een oude voedselopslag op palen) en 24.557 m2 land, met fruitbomen, een riviertje en prachtig uitzicht.
In Asturias koop je voor een paar ton soms een heel dorp. Een aldea abandonada, een verlaten gehucht.
Het begon in september 2014, ergens op de Veluwe. Ik liep daar met een zeer goede vriendin. We hadden het erover dat we nog steeds niet wisten wat we later wilden worden. Een terugkerend thema. Stikjaloers waren we op Mannen Met Hobby’s. Mannen die zich helemaal konden verliezen in één ding. Die daar alles van wilden weten en hebben, die daar oeverloos over konden praten met andere mannen met dezelfde hobby. Wij hadden dat niet.
Brouwen
“Maar jij hebt
“Op zich goed bier. Mis klein beetje de fruitigheid van de hop. Er zit wel voldoende hop in (niet samentrekkend). Mooie moutigheid.” Was getekend, de keurmeester van de Open Gildekampioenschappen 2015.
Woehoe! Mijn allereerste wedstrijdbier scoort 80 punten! Het commentaar van de keurmeester klinkt misschien niet heel uitbundig, maar 80 punten is best goed. Iedereen die lid is van een bierbrouwgilde kon aan deze wedstrijd meedoen. Wolter, een medelid van de Amsterdamse hobbybrouwvereniging De Bierkaai, stuurde het allerbeste
Toen ik besloot om flink te bezuinigen om zoveel mogelijk geld voor mijn Grote Plan opzij te zetten, ging er een intrigerende wereld voor me open. Zuinig leven blijkt een cultus op zich. Er zijn talloze mensen die als een bezetene de schuld op hun huis aflossen om zo snel mogelijk ‘hypotheekvrij’ te zijn. Er zijn hele communities van consuminderaars, die ernaar streven om zo min mogelijk (geld) te verspillen aan spullen, eten, energie, water en vaste lasten. En ik