Bruno heeft zijn thuis gevonden

Opvanghond Bruno is geadopteerd! Na een halfjaar heeft hij een thuis gevonden. En hier zit een hele gelukkige pleegmoeder.

Bruno Bevrijdingsdag

Project Bruno is tot een goed einde gebracht. Eind november 2019 kreeg Huellas del Sella (de piepkleine dierenorganisatie waar ik vrijwilliger ben) bericht over een hond die al sinds hij een pup was aan de ketting lag. Zijn ‘baasje’ was een oude man die niet meer voor hem kon zorgen. En zo kon Bruno daar weg.

Maar hij moest nog wel ergens naartoe. Toen ik het eerste filmpje van een doodsbange hond zag die daar hulpeloos in zijn eigen poep en pies stond, wilde ik hem helpen. Geen idee hoe we dat precies gingen doen, maar hij moest daar weg.

Zo werd 27 november 2019 Bruno Bevrijdingsdag. Op die dag gaf ik hem ook zijn naam.

Een bed van stro

Bruno kreeg een afgesloten plek in de tuin. Hij bleek hysterisch te reageren op mijn katten, dus naar binnen ging echt niet. Ik leende een grote transportkist van het Ezelparadijs, kocht een baal stro en maakte zo een plekje voor hem waar hij kon slapen en schuilen voor de regen.

Helemaal aan het begin was Bruno zelfs bang voor mij, maar dat was gelukkig snel over. Hij ontdekte al heel snel hoe lekker het is om geaaid te worden en het bleek een enorme knuffelkont.

Klaarstomen voor adoptie

En toen begon het proces om Bruno klaar te stomen voor adoptie. Allereerst moest hij leren om aan de lijn te lopen. Hij zigzagde alleen maar zenuwachtig heen en weer en draaide rondjes om zijn as. Ik kreeg hulp van een geweldige hondentrainer. Hij kwam elke week om samen met Bruno en mij te oefenen en daarna moesten Bruno en ik met zijn tweeën aan de slag. Een voor een gingen we zijn angsten te lijf en bouwde Bruno meer zelfvertrouwen op.

Ik zag hem langzaam veranderen in een nog steeds nerveuze, maar wel hele enthousiaste en lieve hond. Bruno was in zijn element als we met zijn tweeën waren. Als we gingen wandelen, als ik hem borstelde of als ik gewoon in een stoeltje met een boekje bij hem ging zitten. Zodra er een kat, een hond, een buurman of een koe in beeld kwam, was het met de rust gedaan.

Eind januari werd Bruno gecastreerd en kreeg hij zijn eerste vaccinatie. Weer een stapje dichterbij adoptie.

Niet de ideale plek

Nee, ik heb niet overwogen om hem te houden. Dit is geen ideale plek voor hem. Geen andere honden om mee te spelen en katten waar hij zeer nerveus op bleef reageren. Bovendien kon Bruno daardoor ook niet los rondlopen. En mijn katten zagen hem liever weer vertrekken. Ze waren onrustiger, maakten onderling meer ruzie.

Bovendien ben ik nogal gehecht aan mijn vrijheid. Met katten kun je zonder problemen een nachtje niet thuis slapen. Met een hond niet. Omdat Bruno zo fel reageerde op de honden van enkele buren, moest ik voor de wandelingen altijd de incourante uurtjes opzoeken: ‘s ochtends vroeg en middenin de siësta. Dat betekende dat ik elke dag ergens tussen drie en vier uur thuis moest zijn. En ook weer ergens tussen acht en negen ‘s avonds voor nog een loopje en zijn eten.

Bovendien hou ik nu als pleegmoeder de ruimte om in de toekomst weer eens een andere hond te helpen.

Andere honden

Bruno’s grootste probleem bleef zijn angst voor andere honden. In de tijd dat hij aan de ketting lag, was hij meerdere malen aangevallen. Als hij een hond in het vizier kreeg, begon hij wild te blaffen en heen en weer te rennen. Dat betekende dat ik nogal voorzichtig moest zijn op onze wandelingen.

De hondentrainer nam de laatste trainingen zijn eigen honden mee en liet Bruno aan hen wennen. Zo zag ik hem voor het eerst in zijn leven spelen. Maar dat was dan een uurtje en daarna waren we weer een week alleen. Hij had meer soortgenoten nodig, om aan te wennen en om van te leren.

Eind februari bracht ik Bruno naar een hondentrainer ergens tussen Oviedo en Gijón. Zij zou hem een maand lang opvangen en hem verder socialiseren. Toen die maand bijna om was, ging Spanje vanwege de coronacrisis op slot en kon ik Bruno niet meer ophalen. Pas eind april vonden we een manier om hem via een speciale huisdierentransporteur hierheen te krijgen.

Meteen verkocht

Bruno was rustiger geworden. We vonden het tijd om naar een definitief thuis voor hem te zoeken. Zolang de lockdown duurde konden we nog niet zoveel, maar toen we na de eerste verlichting zijn verhaal via social media gingen verspreiden zag een jonge vrouw uit de buurt van Cudillero dit filmpje van Bruno en ze was meteen verkocht.

Ze vroeg honderduit over hem en zei dat ze bereid was om verder met Bruno te werken. Op een zaterdagochtend kwam ze Bruno opzoeken. Onder begeleiding van onze hondentrainer leerde ze hem kennen en twee uur later zat Bruno bij haar in de achterbak. Op weg naar thuis.

Hier zit een gelukkige pleegmoeder. Kijk nou toch.