Bruno

Er kampeert sinds een paar dagen een zielige hond bij mij in de tuin. Hij heet Bruno en het is de bedoeling om hem klaar te stomen voor een normaal en gelukkig leven. Daarvoor is er nog heel wat werk aan de winkel.

Aan de ketting

Ja jongens, het is weer zover. Na de drie puppy’s en de geopereerde kitten Zorro heeft Finca Lonica een nieuwe tijdelijke bewoner gekregen. Bruno is een reu van 2,5 jaar oud die tot brunobevrijdingsdag (27 november 2019) zijn leven aan de ketting sleet. Hij was er nog nooit vanaf geweest. Bruno leefde in zijn eigen uitwerpselen, dronk uit een emmer met zwart water en zijn eten lag op de grond in de modder.

Bruno gered

Zijn ‘baasje’ had al verschillende boetes gehad van de Guardia Civil, maar verder deden ze niks. Gelukkig kwam het verhaal van Bruno onder de aandacht van Huellas del Sella, de dierenorganisatie waar ik vrijwilliger ben. Hij moest daar zo snel mogelijk weg, maar waarheen?

Nou ja, naar Finca Lonica dus.

Bruno was panisch toen we hem op 27 november uit zijn verwaarloosde en vervuilde toestand kwamen redden. Hij is niks gewend. Geen mensen, geen auto’s, geen knuffels. Hij weet niet wat aan de riem lopen is of überhaupt wat uitlaten is. Opeens werd hij door onbekende mensen meegenomen, achterin een auto getild en afgevoerd naar een dierenarts.

Kampeerhond

Na een eerste check-up mocht hij met een zooitje pillen tegen vlooien, teken, wormen en andere parasieten met mij mee naar huis. Nou ja, mee naar tuin. Geen denken aan dat Manu, César en Isa een hond in huis zouden dulden. Bovendien snapt Bruno nog niet dat je binnen niet overal je poot tegen mag heffen (hij heeft bij de dierenarts op vier verschillende plaatsen geplast) en daarbij was de overgang voor hem zo wel groot genoeg.

En dus woont hij nu in een afgesloten deel van de tuin. Hij slaapt in mijn lichtgewicht eenpersoons trekkerstentje in het stro. Het hondenhok dat ik speciaal voor hem had gekocht bleek veels te klein voor 22 kilo hond. En hoewel hij graag lijkt te kamperen is dit natuurlijk een zeer tijdelijke oplossing. De eerste dag met windstoten van 90 km per uur of meer is zijn huis weg.

Een poedelafspraak

Onder dat bange hoopje zieligheid kwam al binnen een dag een enthousiaste hond tevoorschijn. Dol op knuffels en de betere omhelzingen. Maar voor de geciviliseerde wereld is Bruno nog niet geschikt.

Omdat hij een uur in de wind stonk, had men bedacht dat ie zo snel mogelijk in bad moest. Om precies te zijn twee dagen na zijn bevrijding. We hadden vrijdag om vijf uur een afspraak bij de dierenarts. En dus gingen we samen op pad. Wonderwel lijkt Bruno niet zo’n bezwaar te hebben tegen autorijden.

De problemen kwamen pas toen we er waren.

De poedel

De achterklep ging open en hij werd meteen panisch van alle auto’s, mensen en ‘stadsgeluiden’ (we hebben het over Arriondas met ruim 3.000 inwoners). We moesten nog zo’n 250 meter overbruggen naar de dierenarts. Bruno loopt niet aan de lijn, hij zigzagt en draait rondjes om zijn as. Ik sleepte hem (blikken alom) zo goed en zo kwaad als het ging naar de dierenarts.

Eenmaal binnen moesten we wachten. Ik had hem net zittend tussen mijn benen gekregen, toen er een nietsvermoedende mevrouw met een eveneens nietsvermoedende poedel binnenkwam. Bruno ging door het lint. Terwijl ik een wild blaffende en schokkende hond in bedwang hield, wist de mevrouw met de poedel niet hoe snel ze weg moest komen.

Het dribbelhondje

Ik had net het zweet van mijn voorhoofd geveegd, toen er weer een mevrouw binnenkwam. Zij bleek haar hondje te komen ophalen. Nog voordat ik iets kon zeggen liep de assistente naar achteren en vlak daarna dribbelde er een klein hondje enthousiast de wachtkamer in. Bruno ging door het lint. De mevrouw, de assistente en het dribbelhondje doken achter de toonbank terwijl ik worstelde met Bruno. De assistente kwam weer tevoorschijn. Met het hondje hoog in de lucht sprintte ze naar de deur.

Daarna heb ik gevraagd of ik verder mocht wachten in een afgesloten onderzoeksruimte. Dat mocht. Het eerste wat Bruno deed was een plas.

In bad of niet in bad

De kapster keek wat bezorgd. Ik zei dat ik haar zou helpen en samen tilden we Bruno op een tafel. De kapster begon met kammen. Dat vond Bruno al niet zo geslaagd. Toen we hem in bad zetten en de kapster de douche aanzette, werd hij panisch. Ik tilde Bruno weer uit bad en dat was het. ‘Ik kom over een paar weken wel weer eens terug,’ zei ik.

Paso a paso

Bruno moet nog van alles, zoals vaccinaties en een castratie, maar voorlopig moet Bruno even helemaal niks. Behalve een beetje kamperen, genieten van een leven zonder ketting en veel aandacht krijgen. Paso a paso, stapje voor stapje.

Op het programma voor de komende tijd:

1. Aan de riem lopen in een rechte lijn.
2. Zitten als iemand ‘zit’ zegt.
3. Komen als iemand fluit en ‘Bruno’ roept.

Adoptie

We hopen dat hij over een paar maanden rijp is voor adoptie. Natuurlijk is er altijd een kans dat dit kattenmens hem leuk gaat vinden en dat ie blijft. Maar het idee is ook om hier nog weleens vaker een zielige hond op te vangen en die op te lappen voor een nieuw leven. Het is dankbaar werk en het voelt heel HOT dat ik dit kan doen.

We zijn wel al aan het bonden, Bruno en ik.