El Camino del Norte

Nog vier maanden en dan mag ik weer! Sinds ik een besluit heb genomen, gutst het pelgrimsbloed door de aderen. Ter lering ende voorpret, dit is de Camino del Norte!

In volle vaart vooruit

Gut, wat kan knopen doorhakken toch lekker voelen! Ik heb steeds scherper voor ogen hoe de komende twaalf maanden eruit gaan zien (daar volgt binnenkort een andere blogpost over, ik wacht nog op antwoord van een paar instanties). Na een tijdje vertwijfeld op een aantal kruispunten te hebben gestaan, kan ik nu weer in volle vaart vooruit! De eerste halte: 4 juli, Irún, Spanje.

Even een camino’tje

Ik begin mijn nieuwe bestaan in vrijheid en onzekerheid met een pelgrimsroute. Even een camino’tje, gewoon omdat het kan. Omdat ik straks een vrij mens ben en bijster gelukkig word van pelgrimstochten lopen. Dat begon in 2010, toen ik vanaf mijn voordeur in Amsterdam de eerste meters liep van het Pelgrimspad I. Ik had die eerste dag al meteen het idee om door te lopen naar Santiago de Compostela (ruim 2.500 km). Ik kwam er in 2015 aan. Toen was ik allang caminoverslaafd. Ik had tussendoor (in 2013 en 2014) ook nog de Via de la Plata gelopen, van Sevilla naar Astorga (zo’n 800 km).

Het pelgrimsvirus

Hoe kun je verslaafd raken aan pelgrimstochten? Elke pelgrim snapt het, maar het is nog best lastig uit te leggen. Het is een feest om ‘s ochtends vroeg op te staan, je boeltje te pakken en te gaan lopen. Door onbekende landschappen, onder de hemel die er elke dag anders uit ziet. En de enige zorgen die je hebt: ik moet eten, drinken en een slaapplaats. Ergens in de middag kom je moe van het lopen in een onbekend dorp aan, dan die frisse douche, je wandelkleren wassen in een teiltje en met de pootjes omhoog en een boekje in de zon. Of met een goed gesprek, want de camaraderie onder pelgrims is bijzonder.

El Camino de Santiago

Als mensen het over de Camino de Santiago hebben, dan bedoelen ze de Camino Francés (het stippellijntje onderaan het kaartje). Over die weg ben ik ook komen aanwandelen in 2015. Maar gelukkig leiden er meer wegen naar Santiago. De Camino del Norte is een bekende alternatieve route, ook al zijn de aantallen niets in vergelijking met de Camino Francés: in 2016 kwamen er 176.075 pelgrims in Santiago aan via de Camino Francés en 29.378 via de Camino del Norte (gecombineerd met de Camino Primitivo, daar kom ik zo op).

El Camino del Norte

Wat zo gaaf is aan de Camino del Norte: hij gaat dwars door Asturias. De ideale manier om die regio nog beter te leren kennen. De traagheid van wandelen leent zich daar perfect voor. Het is een kustroute en de kust is daar zo mooi! Misschien nog wel veel gaver dan in de zomer door de gortdroge binnenlanden van Spanje trekken (dat heb ik ook met veel plezier gedaan). En dan aan het eind van de dag een plons in zee!

Del Norte of El Primitivo?

Ik ben nog niet helemáál keuzevrij. Zoals je op het kaartje kunt zien, splitst de weg zich in Villaviciosa (waar ik in oktober 2016 met mijn moeder in een briljant huisje aan zee zat). Vanaf Villaviciosa kun je ofwel doorlopen naar Gijón over de Camino del Norte, ofwel aftakken naar Oviedo en dan door over de Camino Primitivo. Die laatste is bergachtig: zwaar, maar mooi. Verder weet ik nog niks over het verschil, maar gevoelsmatig neig ik naar overstappen op de Primitivo.

De trein naar Irún

Als de kogel eenmaal door de kerk is, gaat het bij mij hard met de voorpret. Zo heb ik al ontdekt dat je van Amsterdam naar Irún met de trein kunt, met slechts één overstap in Parijs. Het is maar goed dat de kaartjes pas drie maanden van tevoren in de verkoop gaan, anders had ik mijn zitplaats waarschijnlijk al gereserveerd.