Cultuurverschillen

Spanje mag dan in Europa liggen, sommige dingen gaan hier anders. Nou ja, best veel dingen gaan hier anders. En dan accepteer ik maar dat er af en toe wat meewarig om me wordt gelachen. En dat het zomaar kan gebeuren dat werkmannen niet meer komen opdagen.

Moederkloek

Ik wilde dus helemaal geen kittens. Ze zijn rete onhandig. Ze doen domme dingen, slopen de boel en springen (met alle nagels uit) in je nek. Ik wilde gewoon een paar zielige, oude poezen uit het asiel. Of aanlopers. Maar ja, de voorzienigheid bepaalde anders.

Kittens zijn rete onhandig.

Het vervelendste aan drie kleuterkatten: ze houden me binnen. Als ze vrij rondrennen door het huis kan ik niet zomaar even de tuin in lopen. Ik heb hier geen gang, zoals in Hollandse huizen gebruikelijk is. Je stapt vanuit de keuken annex woonkamer zo naar buiten. En drie watervlugge kittens zijn zo ontsnapt.

Andrés lacht me uit.

Want kittens van drieënhalve maand oud, die kunnen nog niet naar buiten. Wij begrijpen dat, toch? Ze doen stomme dingen en ze zijn nog niet gecastreerd. Dat mag van mijn dierenarts pas vanaf zes maanden. Tot die tijd mogen ze van mij dan dus ook niet naar buiten. Zes maanden, ik vind het jong zat.

Goede vriend Andrés lacht om mijn moederkloekige gedoe. Hij vindt het idioot dat ik de ene helft van de dag binnen zit en de andere helft van de dag de kittens op hun eigen kamer laat spelen. Hij snapt werkelijk niet waarom ik niet gewoon lekker de deur voor ze open zet.

Omdat wij in Nederland dat gewoon niet doen.

Omdat hier tenminste één vos rondloopt. En de buren honden hebben. Omdat ik laatst een oehoe heb gezien. En roofvogels. Omdat er dan misschien heel weinig verkeer is, maar er wel elke dag een tractor langs mijn huis rijdt. Omdat ik niet wil dat César op vrijerspad gaat of dat Isa en Manu besprongen worden door geile katers.

Omdat wij in Nederland dat gewoon niet doen. Kittens van drieënhalve maand buiten laten spelen. Punto.

Werkmannen

En zo zijn er wel meer cultuurverschillen. Werkmannen in je huis bijvoorbeeld. Wat is in Nederland ongeveer de eerste vraag als je werkmannen over de vloer krijgt?

‘Koffie?’

In Spanje gebruiken ze je wc nog niet eens. Ze werken hier de hele dag, maar je mag geen koffie voor ze zetten.

Nu wil het feit dat één van die twee werkmannen een vriend van me is. Dus ik dacht: gezellig, dan lunchen we samen. Je weet wel, in Spanje is de lunch de hoofdmaaltijd van de dag. Geen bammetje kaas, maar gewoon goed eten.

De mannen reden tegen twee uur de berg af.

Maar nee, ik mocht niet voor ze koken. De mannen reden tegen twee uur de berg af naar een restaurant in het dorp hier beneden. En Andrés is dus veganist. Die eet in een restaurant aardappelen, brood en saaie sla.

Na twee of drie discussies mocht het vorige week dan toch. Hij zou een paar dagen alleen komen werken en het ging gewoon écht niet zo zijn dat hij in zijn eentje naar een restaurant vertrok voor brood en aardappelen en dat ik hier in mijn eentje een potje voor mezelf stond te koken.

De eerste dag dat hij hier mee lunchte kwam hij met een tas vol sla en komkommers uit zijn eigen moestuin aanzetten.

Foetsie

Maar er zijn ook minder aandoenlijke cultuurverschillen. De mannen zijn al een tijdje niet meer geweest. In de dagen dat Andrés hier alleen werkte, was zijn collega even tussendoor ergens een badkamer gaan betegelen. Maar ik hoefde me geen zorgen te maken. Vanaf maandag zouden ze hier weer met zijn tweeën voortvarend aan de slag gaan.

Ze zijn in geen velden of wegen te bekennen.