Daar gaan de alpenkraaien

En de dagen, ze gaan voorbij. Wat niet af is, komt morgen aan de beurt. En als het regent, dan veranderen we het plan. Als de zon uitbundig schijnt ook. Dan pakken we een stoel en een boek.

Kijk, daar gaan de alpenkraaien. Ze zwieren door de lucht. Met een sierlijke bocht strijken ze neer in het veld, op zoek naar wormen, spinnen en andere beestjes.

Ik waan me soms net in Walden.

Terug naar de basis

“I went to the woods because I wished to live deliberately, to front only the essential facts of life, and see if I could not learn what it had to teach, and not, when I came to die, discover that I had not lived.” 

Henry David Thoreau – Walden, or, life in the woods, 1854

Terug naar de basis. Dat was een van de dingen die ik voor ogen had toen ik met Project Lonica begon. Een leven dichterbij de natuur. Heb je het koud, dan hak je hout. En als het stormt met windstoten tot 110 kilometer per uur, dan kun je niet buiten aan het werk. Want je wilt geen vallende boom op je kop krijgen.

Levert wel weer hout op voor de kachel.

Gewone dingen

Gewoon de dingen weer met je handen doen. Hele gewone dingen. De was die wappert in de wind. Ik kan er met plezier naar kijken, tut die ik ben. Afwassen. Vegen. De stofzuiger is meegekomen uit Amsterdam, maar hij is pas een keer gebruikt. Toen mijn ouders hier waren.

Heb je het koud, dan hak je hout.

Alles terug tot de essentie. Spitten in de aarde. Groente uit de tuin. En daarna het groenteafval weer terug in de tuin. Samen met de as uit de kachel.

Duurzaam verwarmen

Ik las iets moois over hout verbranden. Bomen nemen CO2 op. Maar ze moeten die CO2 uiteindelijk weer kwijt. Ze stoten net zoveel CO2 uit als je ze verbrandt in de kachel als wanneer je ze zou laten wegrotten in het bos.

Er komt geen transport aan te pas.

Als je met weinig rook stookt en zorgt dat de hoeveelheid die je in je in de kachel gooit in evenwicht is met wat er weer aangroeit, dan is stoken met hout een duurzame manier van verwarmen. Bovendien komt er in mijn geval geen transport aan te pas.

Kettingzaagles

Mijn dagen staan nog steeds in het teken van hout. Het is zo simpel als wat: anders heb ik het koud in de winter. Vorig weekend waren Andrés en Rebecca hier. We zijn met zijn drieën mijn bos in gegaan. Rebecca en ik hebben kettingzaagles gekregen. Jetzt gehts los!

Deze week ben ik in mijn eentje verder gegaan. Zagen, kloven, stapelen.

Zeeën van tijd

De dagen, ze gaan voorbij. Als het licht wordt, sta ik op. Een minuut later ben ik buiten. Al was het maar omdat de koelkast buiten staat, met het kattenvoer erin. Ik kijk naar de bergen. Er is verse sneeuw gevallen vannacht. De lucht ziet roze van de opkomende zon.

Geen haast meer hebben. Dat zouden jullie ook eens moeten doen. Ik zwem in mijn tijd zoals andere mensen in hun geld zwemmen.

Havermout

Ik maak de kachel schoon en vul de kisten met vers hout. Hoewel het binnen maar een paar graden warmer is dan buiten, maak ik nog geen vuur. Van buitenwerk word je ook warm. Vijf minuten kloven is genoeg.

Ik doe iets dat Thoreau zeker niet deed.

En dan doe ik iets dat Thoreau zeker niet deed. Met een bak havermout en Isa op mijn borst scan ik het nieuws, mijn favoriete blogs en social media.

Terug naar de basis is leuk, maar er zijn grenzen.

Omdat het kan

Gisteren heb ik aanmaakhout gesprokkeld, hout gekloofd, de kettingzaag schoongemaakt en nog wat stammetjes uit het bos gehaald. En toen heb ik een halfuurtje op mijn veranda in de zon gezeten. Gewoon, omdat ie even doorbrak. Omdat het kan.

Ik loop de tuin in om de kruiwagen te pakken en ik hoor een tikkend geluid. Een specht, een hele grote, bovenin de dode boom. Ik blijf net zo lang kijken tot hij wegvliegt.