Dag 13

Het dagelijks leven op het Spaanse platteland in coronatijden. De dagen sluipen traag voorbij. En ik schakel tussen het inferno op mijn laptop en het gras, de vogels en de planten.

Quarantaineleven

De goudvink is er weer. Hij fladdert van de perzikboom op de grond en scharrelt wat tussen de aardbeienplanten. Ik volg hem met mijn ogen en zie nog iets bewegen. Een roodborst. En dan een Vlaamse gaai in de appelboom. Hoog in de lucht komt een buizerd aanvliegen. Even later valt mijn oog op een boomkruiper die een houten paal afspeurt naar insecten.

Ik sta inmiddels al twee minuten bij het slaapkamerraam. Het plan was om me aan te kleden, maar dat kan best even wachten. Of nou ja, het kan ook wel een uur wachten. Of een dag.

Hallo quarantaineleven.

Dag 13 is begonnen en het wordt een dag zoals alle andere. Een beetje in de tuin werken, koken en de afwas. Bellen en met vrienden en familie. En heel veel nieuws volgen. Proberen om te bevatten wat er gebeurt. 394 doden, 462 doden, 514 doden, 738, 655, 769.

Het beste wat ik nu kan doen is er niet zijn.

144.555 processen verbaal

Ondertussen draait de Spaanse staat waar nodig de schroeven nog een beetje aan. Tot gisteren waren er al 144.555 processen verbaal opgemaakt wegens het schenden van de confinamiento, de lockdown. De boetes beginnen bij 600 euro.

Elke dag komt er een regeltje bij om nieuwe creativiteit de kop in te drukken. Mensen boden hun hond te huur aan om mee te wandelen. De uurprijzen liepen in de tientjes. Inmiddels mag je niet langer dan 15 minuten met de hond wandelen, alleen met je eigen hond en alleen vlakbij huis. Piesen, poepen en terug naar binnen. Honden mogen ook niet meer geadopteerd worden, uit angst dat mensen dat zouden doen om naar buiten te mogen. Er zijn boetes uitgedeeld voor het uitlaten van een geit of een haan.

Supermarkten raden aan om je bonnetje te bewaren. Omdat er blijkbaar mensen waren die de hele dag met een tas boodschappen in hun auto rondreden, moet je nu kunnen aantonen dat je net bij de supermarkt vandaan rijdt. Er doen verhalen de ronde dat je voor minstens 30 euro per keer boodschappen moet doen. Om te voorkomen dat mensen op en neer gaan voor een zak chips en een fles bier.

Zwijgend inladen

Een keer per week rij ik mijn landgoed af om boodschappen te doen. Hoewel dat het enige moment is dat ik nog iets van de wereld zie, is het geen uitje meer. Onderweg zijn er politiecontroles. In de schaarse andere auto’s zit altijd maar één persoon. Meer is alleen bij hoge uitzondering toegestaan. Op mijn laatste ritje naar de supermarkt heb ik zes ambulances geteld.

Bij de supermarkt word je opgewacht door een beveiliger. Je moet plastic handschoenen aantrekken (ook als je al handschoenen draagt) en je winkelwagen ontsmetten. Eenmaal binnen doet iedereen zwijgend zijn boodschappen.  De supermarkt is niet meer het dorpsplein waar iedereen elkaar tegenkomt. Geen drie generaties familie meer die rond een karretje zwermen. Het is elkaar ontwijken, inladen en wegwezen.

Plexiglas

Het brood is altijd op. Net als het kattenvoer. Verder is het elke keer een verrassing welke schappen er leeg zijn. De prioriteiten lijken opgeschoven van de rijst en de bonen naar chocola, bier en chips. Bij de kassa zitten de medewerkers – met mondkapje en handschoenen – achter een plexiglazen plaat. Probeer maar eens een portemonnee uit je tas te peuteren en een pasje daaruit te vissen met tuinhandschoenen aan en daar overheen een setje plastic wegwerpexemplaren.

En dan weer terug door lege straten waaruit al het leven is verdwenen. De weinige mensen die je ziet, lopen alleen. Ze kijken naar de grond of stuurs voor zich uit. Je mag niet meer voor je plezier naar buiten. Iedereen doet zijn best om het daar vooral ook niet op te laten lijken.

Coronatherapie

Mijn sociaal leven is beperkt tot schermpjes en de 24 inwoners van mijn dorp. Tot wie zich nog buiten vertoont of hier nog is, want veel buren heb ik al weken niet meer gezien. We hebben vergeleken met mensen in de stad geluk. De politie patrouilleert hier niet. Tot nu toe niet tenminste.

Bovendien zijn veel van mijn buren boer en die mogen nog gewoon werken. Een buurman nodigde me uit toen een van zijn schapen op het punt stond om te lammeren, maar dat zag ik pas tweeënhalf uur later. Er komt vast nog wel een lam aan. En soms maak ik een wandelingetje met mijn 76-jarige buurvrouw naar onze gezamenlijke bron, zo’n halve kilometer achter mijn huis in het bos. De buurvrouw met haar ID in haar schort.

Dag 13. Nog zeker 17 dagen te gaan.

In de tuin is inmiddels niet veel meer te doen. Het heeft niet zoveel zin om bedden te prepareren als je geen stekjes of zaad meer kunt kopen. Maar het is de beste coronatherapie die ik me kan bedenken. Je handen in aarde die beweegt van de beestjes. De bloesem aan de fruitbomen. Het gevecht om mijn tuinbonen met de zwarte luis. Een kat die zich nestelt op mijn kuiten, als ik op handen en knieën het onkruid tussen de tuinkruiden verwijder.

Gelukkig weten de bomen, de bergen en de dieren van niks.