Dag 36

Er gloort verandering aan de horizon. Voordat het zo ver is, komen er nog wel een paar weken confinamiento bij. Een update over van alles.

Acht weken

Het lijkt erop dat we hier over de helft zijn. Na ruim vijf weken lockdown komen er nog drie bij. Vanaf 10 mei wil de Spaanse regering heel langzaam een beetje lucht gaan geven. Hoe is nog onbekend. Het is vrijwel zeker dat het niet overal in Spanje in hetzelfde tempo zal gaan. En of we echt aan de desconfinamiento kunnen beginnen, hangt van de curve af.

Ik zeg het jullie eerlijk jongens, een paradijs is geen paradijs meer als je er opgesloten zit. Ik zou het heel leuk vinden om weer eens wat anders te zien dan dat weergaloze uitzicht op de Picos de Europa. En om weer eens iemand in het echt te spreken, in plaats van via een scherm.

Twee positieve tests

Het zou veel schelen als ik het gevoel had dat ik met dat thuisblijven een nuttige bijdrage lever aan de bestrijding van het virus. Maar dat is niet zo. In de gemeente waar ik woon (qua oppervlakte zo groot als Amsterdam) zijn sinds de uitbraak twee bevestigde gevallen van Covid-19 geweest. Twee. Eentje daarvan ken ik, want dat was mijn huisarts. Die testte positief op 8 maart, nu zes weken geleden.

Het is zelfs zonder afstand houden, handen wassen en mondkapjes moeilijk om hier besmet te raken. Ik zou volkomen veilig op bezoek kunnen bij vrienden in de buurt of een wandeling kunnen maken in de natuur. Maar het mag niet.

Toerisme

Er is gelukkig wel een beetje goed nieuws voor Spaanse kinderen. Die mogen vanaf 27 april onder strikte voorwaarden eindelijk weer eens naar buiten.

Wat er vanaf 10 mei gaat veranderen is nog onduidelijk. De verwachting is dat de snelheid per autonome regio, per provincie en wellicht zelfs per gemeente verschillend zal zijn. Afhankelijk van waar de besmettingshaarden zitten. En omdat je op het platteland nou eenmaal veel minder risico loopt dan in Madrid. Maar het zal allemaal zeer behoedzaam gaan. Het ziet er nog niet erg hoopvol uit, zeker niet voor het toerisme. En dus ook niet voor de vrienden en familie die bij mij langs wilden komen.

Kalfjes

Zo. En verder gaat het hier ook gewoon zijn gangetje. Het is een echte Asturiaanse lente. Aardig wat wind, prachtige wolkenpartijen, af en toe zon en regelmatig regen. En zo hoort het ook. April is de een-na-natste maand van het jaar. Het ruikt heerlijk in het bos.

De koeien mochten anderhalve week geleden weer naar buiten. En dan zijn ze altijd nogal uitgelaten, dus het was een wilde boel bij mij in de wei. Inmiddels staan er in mijn andere wei ook koeien. Het is een geklingel van jewelste en af en toe doen ze een wedstrijdje wie het hardst kan loeien.

Er is ook weer volop grut. De buurman liet me een pasgeboren lammetje zien en vandaag stuurde hij een filmpje van een moederkoe die haar pasgeboren kalf waste. Ze worden hier gelukkig niet van elkaar gescheiden.

Werk

De eerste coronacrisisweken werd het doodstil qua schrijfwerk. Gelukkig is daar inmiddels verandering in gekomen. Ik ben sinds de afgelopen week weer lekker bezig en er komt nog meer werk aan. En dat is erg fijn als er verder bijna niks te doen is.

Nou ja, niks te doen. De tuin begint een aardige woestenij te worden. Het spuit er allemaal uit met dit weer. De klei is nogal verzadigd van de regen en daardoor eigenlijk niet te bewerken. En gras maait ook niet zo lekker als het nat is. Maar voor de insecten is het een feestje en bedden onkruidvrij maken heeft toch niet zoveel zin als je niks kunt planten.

Verse groente

De moestuin staat er een stuk leger bij dan vorige lente, maar toch gebeurt er nog wel wat. De strijd tegen de zwarte luis op mijn tuinbonen gaat gewoon door en de strijd tegen de slakken op mijn spitskool heb ik eigenlijk al een beetje opgegeven. Een buurvrouw die bijen houdt voert in mijn tuin een strijd met de Aziatische hoornaar. Een uit de kluiten gewassen wesp die hier als exoot oprukt en het op de honingbij voorzien heeft. De buurvrouw hangt vallen in mijn bloeiende bomen en struiken en heeft zo al heel wat van die beesten gevangen.

De knoflook is bijna klaar om geoogst te worden, de spinazie komt op (ik had nog zaad van vorig jaar), de eerste aardbeien beginnen te kleuren en ik heb aan het begin van de confinamiento nog de hand weten te leggen op wat preistekjes. De tuin levert ook alweer te eten op: doperwten, snijbiet en sla. En in het kruidenhoekje staat peterselie, rozemarijn, oregano en tijm. Allemaal nog van vorig jaar. Verder levert de buurvrouw weer citroenen, groeit de munt uitbundig en eet ik vanavond opnieuw verse brandnetelsoep.

Boodschappen

Voor de rest van mijn eten moet ik gewoon naar de supermarkt. De enige reden waarvoor ik nog op pad ga. Altijd middenin de siësta, want dan eet de politie blijkbaar ook. Omdat ik nog nooit ben aangehouden, weet ik nog steeds niet zeker waar ik mijn boodschappen mag doen. Ik durf inmiddels niet meer naar mijn vaste supermarkt, want dan ben ik vrijwel zeker in overtreding. Te ver. Er zijn twee andere supermarkten dichterbij. Daar ga ik nu maar heen, maar het zou kunnen dat zelfs dat niet mag. Er is nog dichterbij namelijk ook nog een kruideniertje waar je stokbrood, sla, wat blikvoer en een pak melk kunt kopen. En daarmee blijf je ook in leven.

Verder kom je hier nauwelijks nog aan spullen. Online bestellen is de enige mogelijkheid, maar de bezorgtijden zijn enorm opgelopen. Ik wacht inmiddels twee weken op mijn tuinstoeltjes. Als het goed is, zijn ze er over een week. Er is ook goed bier uit Baskenland onderweg. Ik kan best een tijdje zonder, maar die confinamiento begint nu wel heel lang te duren.

Haardvuur

En zo kabbelt het leven voorlopig nog wel even voort. Ik lees wat, ik volg het nieuws, ik loop (illegaal) kleine stukjes door het bos en ik stook op kille dagen een vuurtje. Als ik daar met een glas wijn en een poes op schoot bij zit, dan lijkt het leven bijna wel normaal.

Het wordt nog wennen als er straks ooit weer een tandje bij kan.