Dat was het dan

Dag Amsterdam, dag Rasa en Mus, dag eigen bed, dag fiets, dag lieve pap en mam, dag dierbare vrienden, dag Flevoparkbad, dag Artis, dag collega’s… Tjonge, wat moet je veel afscheid nemen als je weggaat. Vind ik best lastig.

100 dingen voor het laatst

Ik heb de afgelopen week 100 dingen voor het laatst gedaan. Van Thaise curry koken tot uitloggen op mijn werk. Soms bewust en soms dacht ik tegen beter weten in: ah, ik kom hier vast nog wel een keer voordat ik wegga. Dat was meestal niet zo. Soms is dat maar goed ook, want op een gegeven moment word je er zo sentimenteel van dat je zelfs in de rij bij de Albert Heijn gaat denken: ah, voor het laatst…

Afscheid van kantoor

Dinsdag 27 juni was mijn laatste werkdag. Het lot wilde dat er nergens meer een bureau vrij was in de open ruimte waar mijn collega’s zaten. Ik kwam terecht in een cubicle op een andere verdieping. Dat is een glazen hok. Voor jou alleen. Zonder daglicht. Het had wel iets ironisch op mijn laatste dag. Cubicles zijn wel de allerergste verschijning van kantoorleven. Eerlijk is eerlijk, het afscheid van kantoor viel niet zwaar.

Niet de makkelijkste weg, wel de interessantste.

Daarna had ik een ontzettend fijne afscheidsborrel in een heel fijn biercafé met superfijne collega’s. Ex-collega’s. Mijn leidinggevende zei in zijn afscheidsspeech dat ik nooit voor de makkelijkste weg kies, maar altijd voor de interessantste weg.

Afscheid van Artis

Die dinsdag nam ik niet alleen afscheid van mijn betaalde werk maar ook van mijn vrijwilligerswerk. Ik had namelijk alle tijd om tussendoor langs Artis te fietsen en mijn bedrijfskleding en toegangspas in te leveren. Met een brokje in de keel. Ik hou van ‘de tuin’ (zoals ‘wij’ van Artis dat noemen). Van de dieren, de mensen die er werken, de monumentale gebouwen, de geschiedenis, de planten en de bomen en natuurlijk van de bezoekers. Ruim 2,5 jaar stond ik er te vertellen over groene wateragames, vleerhonden, atlasvlinders en rode vari’s.

Opruimen, schoonmaken en ontspullen

En verder bestonden mijn dagen uit ritjes naar de kringloopwinkel, de kledingcontainer, de papiercontainer en de vuilcontainer. Uit het opruimen van kasten, het inpakken van dozen, het leegeten van voorraden en het schoonmaken van mijn huis. En dat ruimt ook allemaal best op in je hoofd.

Afscheid van mensen

Ik had het lastigste afscheid voor het laatst bewaard. Mijn familie en mijn vrienden. Zaterdag 1 juli was het afscheidsfeestje. Supergaaf om zoveel mooie mensen tegelijk in mijn huis te mogen ontvangen! Ze hebben enorm hun best gedaan. Ik had op het uitnodigingskaartje geschreven dat het zelfgebrouwen bier op moest. Er zijn nog maar een paar flesjes over. Ik geloof dat het dus wel gezellig was.

Wat ook heel gaaf is, is dat ik na mijn feestje $470 aan donaties kon overmaken naar het Ezelparadijs voor een nieuw dak op de stallen! Dank, dank allemaal!

Herenigd met mijn laptop in Santiago

Zometeen komen die fijne ouders van mij nog een beetje helpen met de allerlaatste loodjes. Als ze naar huis gaan, nemen ze mijn laptop mee. Die gaat in een doos naar Santiago de Compostela. Ik stap zelf morgen in de trein naar de Pyreneeën. Vanaf daar loop ik dan in zo’n 800 à 850 km naar mijn laptop. Het klinkt wat omslachtig, maar mijn leidinggevende had wel een beetje gelijk. Ik vind de makkelijkste weg vaak een beetje saai.

Het wordt tijdelijk stiller hier. Zonder laptop is bloggen nogal een gedoe. Ik post elke dag een Caminofoto op twitter en er verschijnt vast zo nu en dan nog wel een blogje. Vanaf maandag 14 augustus ben ik weer helemaal online. En dan dus vanuit Spanje!