De brandweer komt niet

‘Ik zou maar met een oog open slapen vannacht,’ zei de buurman. We staarden naar de vlammen in de verte. Ze vormden een dansende slinger in de zwarte nacht. De lucht rook naar open haard.

Bosbrand

Het was een idioot zwoele februari-avond. Dagen van warm, zonnig en droog weer. Gortdroog. Dat weerhoudt sommige mensen er niet van om door te gaan met het verbranden van allerhande vuil en afgedankte spullen. Ondanks dat het risico op bosbranden in de meeste gemeenten inmiddels in de hoogste stand stond.

Uit het niets zag ik een laaiend vuur.

Ik zat buiten op de veranda en uit het niets zag ik een laaiend vuur, ergens links van mijn landgoed. Het vormde een gloeiend lint en het leek angstaanjagend dichtbij.

Niet lang daarna doemden naast mijn huis de koplampen van een auto op. De buurman van honderd meter verderop. Vanaf zijn huis had het geleken alsof het vuur zich zo’n beetje in mijn tuin bevond.

Evacuatieplan

‘De brandweer komt niet,’ vertelde de buurman, ‘ze hebben het te druk met grotere branden.’ ‘Wat nu?’ vroeg ik. ‘Mijn vrouw en ik gaan even rondrijden, om te zien hoe ver het hier vandaan is.’ antwoordde hij.

Als ik weg moest, konden ze zo mee.

Ze reden weg. Ik overwoog mijn opties, terwijl ik mijn ogen op de vlammen hield gericht. Iets met een tuinslang of emmertjes water leek me een kansloze missie. De bosbrand was niet aan de kant van mijn toegangsweg, dus ik kon altijd weg. Ik ving mijn katten en sloot ze op in een kamertje boven. Als ik weg moest, konden ze zo in hun mandjes mee in de auto.

Kamervragen

Een halfuur later waren de buren terug. ‘Het vuur is verder weg dan het lijkt,’ zei de buurvrouw geruststellend. ‘We denken dat het wel losloopt, maar ik zou voor de zekerheid met een oog open slapen vannacht.’ zei de buurman. Als er wat was, mocht ik altijd bij ze op het slaapkamerraam kloppen.

Twee keer in een week zag ik iets dat in Nederland ondenkbaar zou zijn.

Ik heb nog een uur naar het vuur gestaard. Het verplaatste zich, maar niet in mijn richting en het leek wel minder te worden. Ik ging slapen en nam om twee uur ‘s nachts weer poolshoogte. Het vuur was duidelijk afgenomen in intensiteit. Om vijf uur ‘s ochtends deed ik een tweede check en toen smeulde het alleen nog wat. Het evacuatieplan kon ingetrokken worden.

De brandweer komt niet. Het zou in Nederland goed zijn geweest voor Kamervragen. Het was de tweede keer deze week dat ik een situatie zag die in Nederland Zekerland ondenkbaar zou zijn geweest.

Wandelen langs een ravijn

Een dag eerder besloot ik een stukje van de beroemde Senda del Cares te gaan lopen. Het is misschien wel de bekendste route in de Picos de Europa. Een wandelpad van twaalf kilometer tussen Poncebos in Asturias en Caín in León.

Langs een ravijn. Zonder hekjes.

Een zonnige maandag in februari leek mij hiervoor wel een geschikt moment. Lekker rustig. Ik parkeerde mijn auto bij het begin van de route. Daar was plaats voor ongeveer twaalf auto’s en er stonden er op dat moment vijf. Ik begon me iets voor te stellen bij de chaos in het hoogseizoen.

Hordes mensen

In de zomer is het pad een populaire bestemming voor tienduizenden toeristen. Hele families met kinderen, oma, opa en picknickmanden wagen zich er. Ik las ergens dat het jaarlijkse aantal wandelaars wordt geschat op 200.000, maar dat lijkt me schier onmogelijk.

Bij het begin staat een waarschuwingsbord. Dat is het. Daarna ben je aan jezelf overgeleverd.

In Nederland zou er een enorm hekwerk zijn gebouwd. Mocht je er alleen onder begeleiding op, in kleine groepjes, met reservering, bergschoenen en een helm. En een zaagbroek. Maar waarschijnlijk was het pad allang gesloten geweest. Of nooit open gegaan.

Het pad is soms nog geen meter breed.

De route is indrukwekkend mooi. Ik liep maar een paar kilometer, maar ik wil hem zeker nog een keer helemaal lopen. Buiten het hoogseizoen. Het idee dat hier hordes mensen tegelijk over gaan die elkaar voortdurend moeten kruisen, duizelt wat. Het pad is op sommige plekken nog geen meter breed.

Zorgen voor jezelf

De Senda del Cares heeft al de nodige slachtoffers geëist. Door vallende stenen, door struikelen of door hartaanvallen. Het duurt wel even voordat de traumahelikopter er is. Alleen al vorige zomer kwamen er in totaal drie wandelaars om. In de kranten worden de doden betreurd en iemand van een alpinistenvereniging zegt dan dat mensen de route onderschatten.

Voor de komende zomer wordt er hooguit een extra verkeersregelaar ingezet. In Nederland houdt de overheid je hand vast. Hier zorg je voor jezelf.

Het went, enorm snel.