De eerste foto’s van de verbouwing

Yes, de slopers zijn er!

Het was een drukke, maar erg fijne week. Met werkmannen én vrienden uit Amsterdam over de vloer. En nee, het is nog niet af. Maar jullie kunnen wel vast oordelen of het nodig was.

Gruwelijk decoratierandje

Vandaag woon ik een maand in mijn gele huis halverwege een berg. Ik ben er elke dag blij mee, maar de woonkamer met open keuken? Niet om áán te zien. Vond ik dan hè. Iedereen die hier tot nu toe is geweest, zegt dat het veel erger kan. Maar ik vond het een typisch, volgepakt, Spaans allegaartje van frutsels en geen smaak.

Oordeel zelf.

Het allerergst? Iets dat werkelijk élk ‘modern’ Spaans huishouden heeft. Dat gruwelijke decoratierandje in de keuken. En niet alleen in de keuken, maar natuurlijk ook in de badkamer en in de wc.

Bijna geen geel huis

Het is echt waar dat ik het huis bijna niet had gekocht vanwege de inrichting. Toen ik in april voor het eerst ging kijken, vond ik het helemaal niks. Ik bedacht me dat ik alles zou willen veranderen als ik hier ging wonen.

• Die plavuizen. Waarom? Aan de Middellandse zeekust snap ik het nog wel, maar hier is het is een garantie voor altijd koude voeten. De hoeveelheid vocht die er van die ongeïsoleerde vloer af komt is indrukwekkend. Ik heb dagen gehad dat de spiegel in de wc ervan besloeg.
• Die lelijke en onpraktische open haard. Een enorm ding, maar 90% van alle warmte vliegt zó door de schoorsteen. Je ziet het aan de zwartgeblakerde tegels: een deel van de rook puft gezellig de woonkamer in. En dan bedenkt iemand om dat stuk erboven oranje te schilderen. Why?
• Nou ja, de keuken dus. Ik vind alles lelijk, niet alleen dat decoratieve randje. Die grote, crèmekleurige tegels, die tierelantijntjes in dat hout, de greepjes, de kleurencombinatie. Alleen het blad gaat wel. En weet je wat er achter het middelste kastje zit? Een wasmachine. Typisch Spaans, maar heel onpraktisch.
• Je ziet het niet op de foto’s, maar er staat een enorme koelkast in een hoek van de woonkamer. Gezellig schuin, met een kleedje erop. Dat ding past namelijk onmogelijk in die krappe keuken. En dan die massieve banken die de hele kamer vullen. Verder stond er een eettafel die je nauwelijks kon passeren. De effectieve ruimte beneden is 35 vierkante meter. Dat moet je niet helemaal vol willen stouwen.

De hemel zij geprezen dat ik bij de tweede bezichtiging door al die lelijkheid heen kon kijken en het huis toch kocht.

Werkmannen

Ik heb allerlei plannen met mijn landgoed, maar het aanpakken van de woonkamer annex keuken stond met stip op één. Ik kwam gewoon niet graag beneden in mijn huis. Zeg maar het deel waar je met gemiddeld Asturiaans weer het grootste deel van de dag verblijft.

Ik trof de ideale werkmannen. Mijn gouden vriend Andrés, samen met een collega-handige man. Ze zijn nu drie dagen bezig, met dit voorlopige resultaat.

Ik mocht de afgelopen week begeleid door twee Asturianen winkelen bij de bouwmarkt. Hoe leuk is dat? Ik had één man bij me die in een hele grote snoepwinkel was en ik had er eentje die met zijn moeder kleren moest kopen. Die laatste moet je gewoon buiten neerzetten met een bosmaaier. Maar hij heeft het tweeënhalf uur met mij en snoepwinkelman volgehouden.

En nee, dat het zo lang duurde kwam niet door mij.

Vrienden

De dag dat de verbouwing begon, was ook al zo’n topdag. Terwijl mijn Asturiaanse mannen de keukentegels en de open haard eruit sloopten, maakte ik een uitstapje naar Gijón.

Bier drinken met Amsterdamse vrienden.