De hopplantage, deel 1

Het hopexperiment is van start gegaan. Eigenlijk begon ik daar in het najaar al mee, maar inmiddels is er ook iets te zien. En dat is nog niet veelbelovend. Maar alle begin is moeilijk en van klooien leert men.

Van bier naar hop

Ooit was er een plan om bier te gaan brouwen in Spanje. In mijn Amsterdamse keuken ging de ketel regelmatig op het vuur en ik vond het zo leuk dat ik heb overwogen om professioneel te gaan brouwen. Het liep anders en ik verwacht niet dat hier op korte termijn weer een thuisbrouwsetje staat.

Hop is misschien wel het mooiste ingrediënt.

Ik vond het wel leuk om iets met bier te blijven doen. Zo ontstond het idee om te gaan experimenteren met misschien wel het mooiste ingrediënt: hop.

Hop?

Hop is familie van de cannabis en een belangrijke smaakmaker van bier. De vrouwtjes dan, aan de mannetjes heb je niks. Dankzij hop smaakt bier bitter.

In elk bier zit hop, maar in sommige bieren zit heel veel hop. Bijvoorbeeld in een India Pale Ale en allerlei varianten daarop: de double IPA, de black IPA, de APA, de TRIPA, de NEIPA…

De double IPA, de black IPA, de APA, de TRIPA, de NEIPA.

Hop kan een stuk meer dan een bittere smaak afgeven. Er zijn wel een paar honderd hopsoorten, grofweg onderverdeeld in bitterhoppen, aromahoppen en de zogenaamde dubbeldoelhoppen. Hop kan voor een fruitige smaak zorgen, maar ook voor een bloemige, een kruidige of een grassige. Het is een prachtige plant met eindeloos veel mogelijkheden.

Het hopexperiment

De vraag naar hop is met al die leuke, nieuwe brouwerijen enorm toegenomen en ik heb een hoop land om hop te verbouwen. Wie weet waar dit eindigt.

Maar voorlopig ben ik nog nauwelijks begonnen. In een klein stukje van mijn tuin heeft Rebecca in oktober acht gaten gegraven. In die gaten heb ik speciekuipen zonder bodem geplaatst.

Het zijn vier C’s geworden: Cascade, Centennial, Chinook en Comet.

Het idee hierachter is dat wortels van hopplanten enorm kunnen woekeren. Met zo’n kuip zou je dat een beetje in toom moeten houden. Of het ook klopt en werkt ga ik proefondervindelijk vaststellen. De eerste resultaten zijn mwoah.

In november heb ik acht hoprizomen geplant. Vier verschillende soorten, want ik wil weten welke soort het goed doet in de Asturiaanse klei en ook nog eens lekkere hopbellen oplevert. Het zijn vier C’s geworden: Cascade, Centennial, Chinook en Comet.

Plantjes boven de grond

Maandenlang gebeurde er niks. Nou ja, misschien gebeurde er onder de grond van alles, maar daar merkte ik dan niks van. En ergens halverwege maart – toen ik al bijna dacht dat al mijn hopplanten dood waren – verschenen er piepkleine groene blaadjes.

Inmiddels zien de Cascade, Centennial en Comet er zo uit:

En dat vind ik nog niet echt denderend. Het zijn bijster lullige plantjes als je je bedenkt dat een gezonde hopplant minstens vijf meter hoog wordt. Het is heel normaal als een plant in het eerste jaar nog geen oogst levert, maar hij hoort wel te groeien.

Het voordeel hiervan is dat er nog geen schop de grond in is voor de stellage die er voor vijf meter hoge planten zou moeten worden gebouwd. En dat dat nu dus niet erg is.

Zware klei

Ik vermoed dat de plantjes moeite hebben met de zware klei waar ze in staan. Het effect van de speciekuipen is dat de aarde binnen de kuip is gaan inklinken. En dan krijg je kneiterharde klei. Misschien is het wel een wonder dat de plantjes überhaupt zijn gaan groeien.

Gelukkig ben ik niet zo gecharmeerd van grote hoeveelheden Chinook.

Het is overigens geen toeval dat je geen foto ziet van de Chinook. De ene rizoom vertoont geen enkel teken van leven en de andere laat net aan twee minuscule blaadjes zien. Het voordeel is dat ik toch niet zo gecharmeerd ben van flinke hoeveelheden Chinook in mijn bier.

Hoe dit afloopt? Deze beginnende hopkweker gaat het allemaal merken.