De magie van de Camino

Om half zes ‘s ochtends beginnen de eerste bedden te kraken. Hoofdlampen floepen aan, geroezemoes klinkt en plastic zakken ritselen.

Een nieuwe dag op de Camino de Santiago is begonnen.

Slaapzaalmasochisme

Ik draai het stijve lijf nog een keer om. Het stapelbed wiebelt als mijn bovenbuurman hetzelfde doet. Mijn oren zeuren over de oordoppen, die overigens maar matig werken. Mijn slaapzak is met me mee gedraaid en nu lig ik op de rits. En ik moet plassen.

Hoera, het is vakantie!

Een spier in de onderrug klaagt.

Om kwart over zes geef ik het op en wurm me uit mijn slaapzak. In het schemerdonker zoek ik mijn paarse crocs en strompel de gang op, op weg naar de wc. Een spier ergens links in de onderrug klaagt.

Honderdduizenden

Het moet voor mensen die nog nooit een Camino hebben gelopen onbegrijpelijk zijn. Honderdduizenden pelgrims per jaar onderwerpen zich vrijwillig aan dit regime.

Op naar het volgende slaperige dorp.

Na een kop koffie uit de magnetron en twee plakken geroosterd witbrood met margarine en jam gaan de wandelschoenen weer aan en wordt de rugzak op de rug gehesen (hier pas ik, water en zelfmeegesjouwd fruit met noten is het).

Buiten is het acht graden en er staat een stevige wind. Op naar het volgende slaperige dorp in het midden van niks.

Magneet

Ik ben een verslaafde. Ik begon ergens in 2011 met pelgrimstochten en als ik te lang geen gele pijlen meer heb gevolgd dan mis ik het. De Camino werkt als een magneet.

Het is het ritme. Het lopen dat zo goed helpt om gedachten te ordenen. Het zijn de mensen. De wereld is mooier op de Camino.

Caminoverhalen

De eerste nacht deelde ik een kamer met de Amerikaanse Elisabeth en de Zweedse Bodil. Ze hebben elkaar ontmoet op de luchthaven van Parijs en trekken sindsdien met elkaar op. Bodil leert Elisabeth om de Camino niet als een race te zien en Elisabeth zorgt ervoor dat Bodil niet bij de eerste druppel zweet een herberg opzoekt.

Met een gat in haar hart, maar vastberaden.

Ik liep een tijdje samen met de tanige Sue uit Australië, die op de Camino het verlies van haar moeder probeert te verwerken. Met een gat in haar hart, maar vastberaden. ‘De Camino geeft je niet wat je wilt, maar wat je nodig hebt.’

Later speelde ik tolk voor een stevige Canadese dame, die de weg loopt omdat ze diabetes heeft. Ze vertelde over familieleden met diabetes die door bleven roken en drinken. En over hun voetamputaties.

En ik liep een tijdje op met Helen uit Zweden. Ze was gaan lopen om te verwerken dat haar zieke moeder had besloten om de medische behandelingen te staken. Na twee weken op de Camino kwam Helen tot de conclusie dat ze bij haar moeder wilde zijn. Ik paste op haar bagage terwijl ze een treinticket kocht.

Iedereen op de Camino heeft een verhaal.

De meseta

Wat de Camino je brengt, weet je nooit van tevoren. Hoe minder verwachtingen, hoe beter. Ik koos voor de schrik van de Camino: de meseta. Een monotone, eindeloze hoogvlakte waar schaduw en afleiding schaars zijn. Zo lekker anders dan Asturias.

Die niksheid, wuivend koren.

En ik vond het mooi! En fijn! Die niksheid, die luchten, wuivend koren en kilometers ver kijken. Ik heb maar vier dagen gelopen en die waren goed voor twee weken aan ontmoetingen, ervaringen, inzichten en ideeën.

En nu wil ik klaprozen in mijn tuin.

Heimwee

Eerlijk is eerlijk, inmiddels heb ik veel zin om het Cantabrisch gebergte weer over te steken naar de goede kant. Om terug te keren naar Asturias. Naar mijn gele huis, mijn katjes, de moestuin, het geluid van koeienbellen en het uitzicht op de besneeuwde toppen van de Picos.

Madre mía, na slechts een week. Heimwee, moi.

Soort van dan hè? Eerst nog even naar de Taxman Beatles Bar in León. En na een tijdje krijg ik vanzelf opnieuw heimwee. Naar de Camino.