Wat kwam er terecht van 2019?

Wat was ik van plan aan het begin van 2019 en wat kwam daarvan terecht? En wat kan zo doorgeschoven worden naar 2020?

Ik schreef aan het begin van dit jaar een best wel ambitieus blogje met plannen voor 2019. Van het soort: je kunt beter maar hoog inzetten en dan ergens halverwege uitkomen.

Met stip op 1: een boek publiceren

Dit kon simpelweg niet mislukken, want ik had in december een contract getekend met mijn uitgever en ik wilde geen contractbreuk plegen. Daarom had ik voor de eerste vijf maanden van het jaar maar één doel: dat boek moest af. En dat lukte gelukkig.

Daarna volgde nog een herschrijfronde en een correctieronde. Op 10 september 2019 zag mijn boek het licht. En ja, toen was het jaar eigenlijk al geslaagd. Je moet je serieus afvragen of je een boek zou willen schrijven, maar ik vond het geweldig om te doen. Als ik een emmerlijst zou hebben, dan had een boek er zeker op gestaan. En de reacties zijn tot nu toe heel fijn.

Vink. Hele dikke vink.

Met stip op 2: geld verdienen

Nee jongens, van een boek word je niet rijk. Dat is in het Nederlandse taalgebied echt maar voor een enkeling weggelegd. Dat hoefde van mij ook niet, het was meer iets dat ik heel graag wilde doen. Leve spaargeld.

Maar eerlijk is eerlijk, genoeg geld verdienen om van te leven is tijdens de hele rit van Amsterdam naar Asturias misschien wel het grootste vraagstuk geweest. Ooit begon het plan met een bierbrouwerij, toen werd het een vakantiehuisje met tekstschrijven on the side en nu zijn we bij 100% tekstschrijver.

‘Als je je hart volgt, dan komen er dingen op je pad’  zei Kees ooit wat zweverig. En ik denk dat hij gelijk heeft. Op 20 mei 2019 was de deadline van mijn manuscript. Op 21 mei zat ik in de trein naar Burgos voor een weekje vakantie op de Camino de Santiago. Op 22 mei plofte er een mailtje van een groot communicatiebureau in mijn inbox. Of ik een overheidsrapport wilde redigeren. Er was nogal haast bij.

Ik had meteen na mijn vakantie betaald werk. En daarna is het niet meer gestopt. Ik mocht een artikel schrijven voor Santé, het communicatiebureau werd vaste klant, er kwam nog een vaste klant bij en tussendoor werd ik steeds vaker benaderd door opdrachtgevers met incidentele verzoeken.

De laatste die verwacht had dat het zo soepel zou gaan was ikzelf. Ik had voor 2019 als doel gesteld om minstens de helft van mijn jaarlijkse uitgaven terug te verdienen, maar sinds de zomer groeit mijn buffer zelfs weer. En dan werk ik echt niet veel hè? Gemiddeld zo’n 12 tot 16 uur per week. Met forse uitschieters naar boven en naar beneden, maar dat vind ik niet erg.

Ik moet mezelf nog steeds knijpen als ik in mijn kantoortuin aan het werk ben.

De rest is klein bier

Wat is er verder in 2019 nog (een beetje) gelukt?

Ik werd inderdaad Workaway host. Incidenteel ontvang ik hier voor een weekje vrijwilligers in mijn huis. Om me te laten helpen met de houtvoorraad of in de moestuin en ze hebben ook weleens op mijn huis gepast. Ik verwacht dat dit in 2020 incidenteel blijft en dat is precies goed.

Ik begon ook met hop telen. Maar het zegt best veel dat mijn eerste blogje daarover deel 1 heette en dat er nog geen deel 2 verscheen. Zeven van de acht planten zijn nog in leven en die komen in het voorjaar ongetwijfeld vanzelf weer op. Dus wie weet wordt het ooit nog wat.

En ik ging volgens plan helemaal los in de moestuin. En ik vond het volgens plan ook helemaal geweldig. En tot mijn verbazing had ik voor zo’n eerste jaar als moestuin-nono echt een prima opbrengst. En ik bespaarde er in dat eerste seizoen minstens 200 euro mee op de boodschappen. Los van dat groente uit eigen tuin natuurlijk veel lekkerder en duurzamer is. En een heel groot feest.

Mislukt in 2019: ezels houden

Ik was er begin dit jaar vrij sterk van overtuigd dat ik hier ergens in de loop van 2019 drie ezels zou ontvangen. Het plan was om in januari nog even de houtopslag af te maken en daarna aan de ezelstal te beginnen. Die houtopslag kwam inderdaad af, maar voor de ezelstal ging dit jaar geen spa de grond in.

Het lot besliste anders en weer leek het alsof de dingen een bedoeling hadden. Mijn ezelstalbouwer verdween met de noorderzon. En ik begon te twijfelen. Ik had inmiddels een goede band opgebouwd met de buren die altijd hun koeien bij mij in de wei laten grazen. Hier ezels houden betekent voor hen een wei minder. En ik kreeg nog zo wat andere aarzelingen.

Van de andere kant zijn het geweldige dieren. Ik word echt blij van ezels in mijn buurt. En ik heb de ruimte om een paar afdankertjes een mooi leven te geven.

Zo twijfelde ik mezelf het jaar door. Soms is het helemaal niet erg als plannen een tijdje blijven liggen. Het definitieve besluit is nog steeds niet gevallen. En het is niet perse mijn ambitie om die knoop in 2020 door te hakken. Misschien komen ze wel en misschien niet.

Verder nog mislukt

Bij de mislukkingen zit ook nog wat klein bier. Dat voedselbos. Ik ben nog dichtbij nul. Met de citroenboom gaat het geloof ik wel goed, maar verder staan er een paar armetierige staakjes van een kersenboom, een walnootboom en een appelboom. De plek waar mijn voedselbos had moeten komen wordt op dit moment geruïneerd door Bruno.

Misschien was dat ook wel voorzien.

Ik zou ook verder gaan met besparen. De elektriciteitsrekening ging in 2019 inderdaad omlaag, maar de bierrekening ging omhoog. En sowieso permitteer ik me wel weer eens wat nu de inkomsten op peil zijn. En dat is eigenlijk best lekker.

Tot slot schuif ik het plan om andere mensen te gaan helpen om ook HOT (Happy, Opportunity rich and Time rich) te worden door naar 2020. Misschien was dat boek wel even ambitie genoeg.

De plannen voor 2020

Eerlijk gezegd heb ik er niet zoveel. Me dunkt zeg, in 2017 zegde ik mijn kantoorbaan op, in 2018 emigreerde ik en in 2019 schreef ik een boek. Misschien wordt 2020 wel gewoon even een ambitieloos genietjaar.

Vooruit dan.

• Die E-cursus, dat lijkt me nou wel een hele mooie ambitie voor 2020. De inhoud heb ik in mijn hoofd, dat is het punt niet. Het is de techniek waar ik tegenop zie. Nou ja, ik heb ook leren autorijden en kettingzagen, dus dit moet me ook nog wel lukken.
• Het verder consolideren van mijn tekstwerk. Het gaat dus hartstikke prima, maar dat is vanaf nul geredeneerd. Bovendien blijf je als autónoma altijd investeren. In je netwerk, in je niche en in je kennis en kunde. En je opdrachtenstroom is nooit gegarandeerd, dus ik moet in 2020 gewoon weer mijn best doen om de stijgende lijn van 2019 voort te zetten. Zolang het niet te gek wordt natuurlijk. Meer dan 16 tot 20 uur per week ga ik echt niet werken. Doei Keyl.
• Het project-Bruno tot een goed einde brengen. Die hond moet opgelapt voor een normaal en gelukkig gezinsleven. Daar gaat nog wel even wat werk in zitten. En dan nog mensen vinden die hem willen adopteren. Mocht dit allemaal lukken, dan komt er in 2020 misschien ook wel weer een nieuwe Bruno. Alleen nooit meer puppy’s.
• Ik zou in 2020 ook wel heel graag weer eens een Camino willen lopen. Een kleintje hoor. Ik denk aan de Camino Primitivo als ik echt fit ben, de Camino Mozárabe of misschien de Camino del Norte verder uitlopen vanaf Avilés. Zoiets is nog best een ambitie, want het is een hoop geregel om hier zomaar even twee weken weg te kunnen. Plus heimwee.

En verder ga ik gewoon lekker door met waar ik mee bezig was. Vol gas met de moestuin, nog beter Spaans spreken, nog een beetje meer integreren en natuurlijk genieten van het leven hier. Tot slot hou ik graag wat ruimte over voor serendipiteit. Wie weet wat er spontaan op mijn pad ploft in 2020? Of wie? Ik kijk ernaar uit.

Een heel gelukkig en vooral gezond nieuwjaar!