De verbouwing

Oké jongens, een tussenstand. Er moet nog van alles gebeuren, maar gisteren was er een mijlpaaltje. De verbouwing beneden is klaar. Soort van. De keukendeurtjes moeten nog, ik moet nog van alles en het is nu een bijzonder kale boel, maar de werkmannen hebben afgezwaaid. Voorlopig dan, hoop ik.

Want het werk is niet af. Nooit af.

Twee weken

Zo’n verbouwing duurt altijd langer dan je denkt hè? Nou had ik eerlijk gezegd geen idee, want het is de eerste verbouwing in mijn leven. Eerste verbouwing, eerste auto, eerste kettingzaag, je vraagt je af in welke grot ik gewoond heb al die tijd.

De mannen hadden twee weken gezegd. ‘Zo gepiept.’ Dat was een maand geleden.

Feestdag

Maar ja, hoe gaat dat? Ze begonnen in de eerste week niet op maandag, maar op dinsdag. Heel gek, een klus ergens anders was uitgelopen. Woensdag was een feestdag.

En toen was het lunchtijd.

Donderdag gingen we gezellig met zijn drieën naar de bouwmarkt. Dat is hier zo’n vijf kwartier rijden vandaan. We hebben er bijna drie uur gewinkeld. Toen weer vijf kwartier terug en toen was het lunchtijd. Rond half vier waren de mannen aan het werk. Vrijdag nog een dagje en toen was het weekend.

Spoorloos

Maandag kwam Andrés alleen opdagen. Daniel was zomaar ergens een badkamer gaan betegelen en die kon wel even weg zijn. Dat klopte.

Andrés werkte hier van maandag tot woensdag alleen en daarna waren beide mannen spoorloos. Nummer een kwam zich woensdag een week later weer melden. Daniel haakte op zaterdag een dagje in. Heel gek, het betegelen van die badkamer duurde langer dan verwacht.

Andrés, er zit hier een hele grote spin.

Uiteindelijk heeft Andrés hier met name alleen gewerkt. Dat gaat natuurlijk minder snel dan met zijn tweeën. En ik hielp ook niet. De meeste dagen had ik mijn eigen klusprojectjes en ja, wat doe je als nitwit met een pro in huis? Andrés, hoe moet dit? Andrés, kun je even kijken naar dat? Andrés, er zit hier een hele grote spin.

Het meesterstuk

Het meesterwerk is de houtkachel. De buizen hier bovenaan op de foto lopen naar mijn badkamer en mijn slaapkamer. Als de kachel brandt, dan blazen twee ventilatoren warme lucht in die kamers. En in de woonkamer natuurlijk. De buizen zijn inmiddels geïsoleerd met steenwol en met noest timmerwerk helemaal weggewerkt.

Tadaa.

Buitenhuis

Het is een tikje minimalistisch geworden. Ik hou daar wel van. Maar het is nog niet af. Ik wil een mozaïek maken op de wand waarin de kachel is verwerkt. En die rand eronder, daar gaat ook nog wat mee gebeuren.

Ik kan de winter in.

Het oudere echtpaar dat hier woonde gebruikte het huis als buitenhuis in de zomer. In de winter zaten ze warm en droog in hun appartement in Gijón. Dat verklaarde die nutteloze open haard en de ongeïsoleerde plavuizenvloer. Allemaal opgelost nu, ik kan de winter in. De kettingzaag is besteld.

De inrichting

De vaklui hebben hun werk binnen voor af verklaard, dus nu komt het op mij aan. Ik ben al een tijdje aan het stoeien met de Asturiaanse IKEA om mijn huis ook enigszins ingericht te krijgen. Vandaag zat ik weer vijf kwartier heen en vijf kwartier terug in de auto (de IKEA ligt op hetzelfde industrieterrein als de bouwmarkt). De tafel die ik wilde ophalen blijkt besteld te moeten worden en de stoel ik die wilde ophalen is uitverkocht.

Over de bank die ik op het oog heb, ben ik al een tijdje met IKEA aan het twitteren.

Het gesprek is best hilarisch, maar het verloop nogal Spaans. Ik had gevraagd wanneer de bank die ik op het oog had weer leverbaar zou zijn. Het antwoord: ‘Het probleem is dat hij geen poten heeft. Maar de verwachting is dat we zijn kreupelheid komende maandag kunnen verhelpen.’ 

Ik heb mijn hoop gevestigd op november.

Die maandag gebeurde er niks. Dinsdag vroeg ik of de bank nog steeds kreupel was. Het jolige antwoord: ‘Het lijkt erop dat hij tot 9 september op krukken moet lopen, Lonneke. Zijn herstel is een beetje vertraagd. Maar op die dag zullen we hem beter verklaren en rent hij weer als een malle door onze winkel.’

Op 9 september informeerde ik of de bank al in staat was om naar mijn huis te rennen. Maar nee. ‘We hebben slecht nieuws. Het herstel duurt een beetje langer en hij is niet leverbaar tot op zijn minst de eerste week van oktober.’

Gelukkig stond de bank van de vorige eigenaren hier nog. Ik heb mijn hoop gevestigd op november.

Nooit af

Ondertussen ga ik maar gewoon verder met schilderen, opruimen, schoonmaken, hout zagen, het prepareren van de moestuin en plankjes ophangen en zo. Andrés is nu ‘even’ met Daniel een andere klus aan het klaren. Hopelijk komt hij daarna terug om verder te gaan met de carport, het overdekte terras, meer ruimte voor mijn houtopslag en… een werkplek om bier te kunnen brouwen.

Ik zag het al bij andere emigranten. Op het platteland is het werk is nooit af, nooit af. Gelukkig maar.