Deze Amsterdammer vindt het eigenlijk best heel leuk op het platteland

Hoe is het als je zomaar van de stad naar het platteland verhuist? Dit stadsmens kan jullie inmiddels tot haar eigen verbazing vertellen dat het platteland eigenlijk wel zijn charme heeft.

Stadsmens

Ik ben in hart en nieren natuurlijk gewoon een stadsmens. Ik wist als kind al dat ik als ik later groot was in Amsterdam ging wonen. Daar waar mijn vader, mijn grootouders en mijn overgrootouders vandaan kwamen. Ik heb er uiteindelijk bijna 25 jaar gewoond.

De stad is waar het gebeurt. Altijd in beweging. De plek van ongekende vrijheden, waar niemand gek of anders is. Ik herinner me nog goed die keer dat een neefje van de Veluwe bij me logeerde. We staken het Waterlooplein over. Hij trok aan mijn mouw en vroeg met gedempte stem: ‘Lon, waarom heb je hier zoveel rare mensen?’

Ik heb heus weleens getwijfeld.

Mijn dorp

En nu woon ik op het platteland der plattelanden. In het laatste huis van een gehucht met 24 inwoners. Waar bij het kerkje uit de 13e eeuw op de graven telkens dezelfde achternamen voorkomen. Mijn 75-jarige buurvrouw kwam hier op haar 21e wonen, toen ze trouwde. Ze komt uit een dorp zo’n 6 kilometer verderop. Daar komt een andere buurvrouw ook vandaan, 40 jaar jonger. De ene buurvrouw zag de andere opgroeien. Iedereen is hier met elkaar vergroeid.

Een buurman vertelde me laatst over zijn dienstplicht. Hij was gelegerd in de buurt van Zaragoza. De enige periode in zijn leven dat hij zijn geboortehuis verliet. Hij wist niet hoe snel hij daarna weer terug moest komen naar zijn tierra, zijn geboortegrond.

Onlangs kregen we nieuwe buren. Die komen uit het dorp beneden, als je 2 kilometer de weg afrijdt.

De watermusketiers

Ik roemde de anonimiteit van de stad. En nu vind ik dat dorpse eigenlijk wel leuk. Tot mijn eigen verbazing. Dat als César weer eens weg was er altijd wel buren waren die me precies wisten te vertellen waar en wanneer ze hem voor het laatst gezien hadden. Dat er altijd hulp nabij is, mocht dat nodig zijn. Dat ik inmiddels bij het kleine clubje musketiers hoor dat de gezamenlijke bron van het dorp onderhoudt.

Kneuterige dorpsfeesten

Ik hou inmiddels van de kneuterige dorpsfeesten. Altijd klungelig georganiseerd, steevast begeleid door parkeerchaos en ergens een verlaten veldje waar de plaatselijke jeugdvereniging je voor twee euro laat parkeren zodat zij op hun jaarlijkse uitje kunnen. Ferias en fiestas vol traditie, waar iedereen elkaar ontmoet en de cider vloeit. En natuurlijk zijn er gaita groepen, die in klederdracht hun melancholische doedelzakken en trommels laten klinken.

De foto bovenaan is van het kastanjefestival in november in Arriondas.

Anonieme Amsterdammer

En wat deze anonieme Amsterdammer dus opeens ook leuk vindt: dat je het postkantoor binnenloopt en zomaar een bekend gezicht achter de balie ziet. Want dat is iemand waar je twee keer per week badminton mee speelt. Of dat je een keer bij een ander pompstation gaat tanken en dat je tank dan door een buurvrouw wordt volgegooid. Of dat iemand van badminton zegt: natuurlijk ken ik jouw dorp. Want ik werk bij de Caja Rural (de boerenbank), dus jouw buren komen allemaal bij mij over de vloer.

Dat is trouwens ook iets dat opvalt: iedereen heeft hier een normaal beroep. Ze zijn boer, elektriciën, tuinman, bouwvakker of pompbediende.

En het is ook best heel relaxed dat een file hier de krant haalt en dat je in het zwembad bijna altijd een baan voor jezelf alleen hebt. Als ik het tegenwoordig ergens druk vind is dat nogal relatief.

Meerdere walletjes

Ik snap overigens dat ik makkelijk praten heb. Ik verdien mijn geld in Nederland, dus ik heb geen last van de ontvolking en de werkloosheid in Asturias. Ik hoef niet met zijn vieren te leven van 30 koeien. In mijn dorp woonden ooit 300 zielen. Asturias is een van de snelst krimpende regio’s van Spanje en het duurt waarschijnlijk nog maar een paar jaar voordat het inwonertal hier onder het miljoen duikt.

Ik eet van meerdere walletjes. Het ene moment maak ik een praatje met de schapenboer hier in het dorp, het andere moment zit ik te skypen met een klant in Nederland. Of ik ga wat gezelligs doen met die vriendin die ook locatie-onafhankelijk werkt en net vijf jaar in Myanmar heeft gewoond. En als ik de stad mis, dan boek ik een nachtje hotel in Gijón. Of ik ga naar dat prachtige kunstmuseum in Oviedo.

Want ik mis het heus weleens hoor, het Rijksmuseum en het Stedelijk Museum op fietsafstand. Die fiets mis ik trouwens ook. Maar gek genoeg heb ik de vrije stadslucht vrijwel zonder heimwee ingeruild voor die heerlijke plattelandsgeur van mest en stro.