Dieren redden

Ik ben vrijwilliger geworden bij de plaatselijke dierenopvang. Dat geeft een aardig inkijkje in hoe dingen hier geregeld worden. En daar word je nog niet echt vrolijk van. Wel van mensen die zich onverdroten inzetten om zoveel mogelijk honden en katten een beter  leven te geven.

Drie puppy’s

Jullie weten het vast nog wel van de hondjes hè? Drie op straat gevonden pups die een tijdje in dierenpension Lonica hebben gewoond. Ze vonden gelukkig allemaal een thuis. En ik kreeg mijn rust en mijn vrijheid weer terug. Madre mía.

Volgende patiënt

Maar nu heb ik een nieuwe patiënt. Een zielige poes. Zorro zwierf over straat en liep mank. Een kitten nog. De dierenarts constateerde dat zijn pootje aan het afsterven was en dat ze moesten amputeren. Zorrito mocht in het weekend eerst nog met mij mee naar huis.

Nee, dat vonden Manu, Isa en César geen goed plan. Stelletje weldoorvoede, verwende beesten. Zorro kreeg de logeerkamer die nooit tot hun territorium had behoord en ze deden het er maar mee.

Operatie

De operatie verliep maandag beter dan gehoopt. Het is ze gelukt om de amputatie tot zijn tenen te beperken waardoor hij nog steeds op zijn pootje kan steunen. Als ze iets meer hadden moeten wegsnijden, dan was zijn hele poot tot aan zijn oksel eraf gegaan.

Zorro moest tot vrijdag in het ziekenhuis blijven en nu is de patiënt weer thuis. Met een batterij aan pillen, poeders, vloeistoffen, zalf en verband. Het plan is dat ik hem nog een dag of tien ga verplegen en dat hij dan naar zijn nieuwe thuis gaat.

Ja, Manu, Isa en César kunnen opgelucht ademhalen. Er is al iemand gevonden die Zorro wil hebben nadat hij opgelapt is.

Huellas del Sella

En zo is er dan één poes behoed voor een naar en kort straatleven. Ik wil niet weten wat vijf dagen opname inclusief operatie, dagelijkse narcose en wondverzorging heeft gekost. De organisatie waar ik vrijwilliger ben heet Huellas del Sella en is piepklein. Hij wordt gerund door een groepje jonge vrouwen en het is indrukwekkend wat ze allemaal doen en hoeveel tijd dat ze kost.

Zeker in de zomer vliegen de honden en de katten je om de oren. Toen ik vanochtend samen met een van deze meiden de kleine Zorrito ging ophalen, werd ze op straat aangesproken door een mevrouw die een hond aan zijn riem voorttrok. Hij liep al anderhalf uur los over straat, zei de mevrouw. Geen baasje te vinden.

Ze ging meteen aan de slag. Bij de dierenarts checken of hij een chip heeft (nee), foto’s maken, op Facebook posten en een tijdelijk opvangadres regelen. En dat terwijl we eigenlijk met Zorro op weg waren naar de apotheek.

Gemeenten

Er ligt een soort van verantwoordelijkheid bij gemeenten om voor straathonden en -katten te zorgen, maar het is zoals veel wetten hier wat vaag geformuleerd. Er is dus veel ruimte voor vrije interpratie. De meeste gemeenten doen nagenoeg niks.

Onlangs was er een hond die door toeristen in de ene gemeente was gevonden en in de auto naar een aanpalende gemeente was gebracht. ‘Nee,’ zei de ene gemeente, ‘hij is niet meer bij ons, dus wij doen niks.’ ‘Nee,’ zei de andere gemeente, ‘hij komt niet bij ons vandaan, dus wij doen niks.’

Dweilen

Castreren en steriliseren is de enige oplossing. Dat is hier niet alleen duur, maar ook geen gewoonte. Mensen vinden het onnatuurlijk. En dus is het hier vooral zomers dweilen met de kraan open.

Met Zorro gaat het goed. Ik heb hem vandaag voor het eerst zien spelen. Op zo’n moment weet je waar je het voor doet. En zo gaan we nog maar even door met dweilen. Elk gered huisdier is er één.