Dit leven is niet voor iedereen

Dit kluitje huizen is het gehucht waar ik woon. Daar ergens rechtsboven – los van de rest – zie je mijn gele huis. Ik woon dus een stukje buiten een gehucht in een dunbevolkt gebied. Dat is best afgelegen. Ik woon er helemaal alleen, onder vrij eenvoudige omstandigheden, met vertier op afstand en zonder enige structuur in mijn dagen. Daar moet je tegen kunnen.

Mooie plaatjes

Ik had gisteren een paar mooie plaatjes op Twitter geslingerd. Van mijn landgoed en het uitzicht in de prille ochtendzon. Dat doe ik wel vaker. Niet om jullie de ogen uit te steken, maar omdat ik nog steeds verrast word door de schoonheid ervan en dat gevoel graag wil delen.

Wat je niet ziet, is dat ik het best koud had.

Maar wat je op die plaatjes niet ziet, is dat ik het best koud had. Het vroor de afgelopen nachten. Als ik ‘s ochtends beneden kom, is het kil in huis. De kachel is aan het eind van de avond al uit gegaan. En de huizen zijn hier niet zo goed geïsoleerd als in Nederland.

Zuinig met stoken

Op zonnige dagen zoals gisteren begin ik pas om vijf uur ‘s middags met stoken. Ook al komt de middagtemperatuur niet boven de tien graden uit. Vanaf half twaalf ‘s ochtends kun je prima met een trui op de veranda in de zon zitten. En dat scheelt nogal qua verbruik. Ik ben zuinig met mijn hout, omdat dit mijn eerste winter is en ik nog geen droge voorraad heb kunnen opbouwen.

Ga maar eens met een kettingzaag de helling op.

Ja, het bos hierachter ligt vol met omgezaagde en omgevallen boomstammen. Maar ga maar eens in je eentje met een kettingzaag de steile en met bramenstruiken begroeide hellingen op. En het hout in een kruiwagen lading voor lading naar je huis brengen.

Everzwijn

Gisteren waren de jagers er weer. Ze kwamen met vier auto’s en parkeerden pal voor het keukenraam. Daarna gingen ze met hun oranje hesjes, geweren en jachthonden met het nodige geschreeuw op pad. Een paar weken geleden heeft er hier een halfuur een afgeschoten everzwijn gelegen. Met tien hysterisch blaffende honden er omheen.

Geen vertier

De laatste keer dat ik een avondje met vrienden in het café zat was op 5 juli 2018. Als ik hier naar het café zou willen, dan moet dat met de auto. En dan drink ik dus niks. Los van het feit dat je voor goed bier ongeveer negentig kilometer naar Gijón moet rijden.

Eigenlijk is elk vertier ver weg. Behalve roodborstjes kijken in de tuin.

Sowieso is ‘s avonds de deur uit een beetje onpraktisch, want hoe doe je dat met de kachel? Die gaat uit. En het wordt zonder stoken flink koud in huis met buitentemperaturen rond het vriespunt.

Dagenlang alleen

Ik ben hier meestal dagenlang alleen. Dan is het de bedoeling dat ik zelf structuur aanbreng in mijn dag. Dat ik een goede balans vind tussen schrijven en de klussen in en om het huis. Niemand die iets van me verwacht en niks hoeft op tijd.

Gisterochtend hield ik een betoog tegen de katten.

Soms praat ik een dag alleen tegen de katten. Gisterochtend hoorde ik mezelf een betoog tegen Manu en Isa houden. Dat het zo’n lekker weer was om buiten te spelen. En waarom ze toch de hele tijd binnen hingen.

Dit leven is niet voor iedereen.

Perfecte dag

Toen ik die foto’s maakte, stond ik over de vallei uit te kijken. Het gras nog bevroren, de mistflarden hingen in het licht van de opkomende zon. Op dat soort momenten kan ik het nog nauwelijks geloven. Dat ik elke ochtend wakker word in dit landschap.

Daarna heb ik op de veranda zitten schrijven.

Omdat het nog te koud was om te schrijven, heb ik het perk afgemaakt waar ik in de lente bloemen, kruiden, sla en aardbeien ga planten. Ik heb een rand van stenen gemaakt, die ik eerst bij elkaar zocht in het bos achter het huis. Daarna heb ik op de veranda zitten schrijven.

Met de kruiwagen, nog meer stenen en een schep.

Toen ik honger kreeg, heb ik een lunch gekookt van rijst met verse groenten en sambal en pindakaas uit Holland. Tegen half vijf werd het te koud om stil te zitten. Toen ben ik begonnen met het egaliseren van de bodem van mijn nieuwe houtopslag. Dat had ik natuurlijk nog nooit gedaan, dus ik ben gewoon een beetje gaan klooien met de kruiwagen, nog meer stenen en een schep. ‘s Avonds heb ik me na een hete douche met de poezen bij het haardvuur genesteld.

En dan heb ik een perfecte dag gehad.

Zoveel ander moois

Dit leven is niet voor iedereen. Natuurlijk lijkt het me fijn om een keertje wakker te worden in een warm huis. Natuurlijk zou ik best af en toe naar het café willen fietsen om een biertje te drinken en mijn vrienden te zien. Maar je kunt niet alles hebben. En er staat zoveel moois tegenover.

Veel te laat naar huis

Ik heb nog steeds mijn gezellige momenten, alleen wat minder frequent en wat vaker overdag. En als het er zomaar een avondje van komt, dan is het extra leuk. Laatst kwam Andrés aan het eind van een vrijdagmiddag planken brengen voor de houtopslag. We dronken een biertje bij het haardvuur en daarna nog een. Hij ging veel te laat weer naar huis.

‘Veel te laat’ was rond negen uur ‘s avonds.

‘Veel te laat’ was rond negen uur ‘s avonds. Toen moest hij nog vijf kwartier naar huis rijden, zijn honden uitlaten, zijn ezels en koeien voeren en eten. Hallo platteland.

Oudejaarsavond

Op oudejaarsavond zat ik rond het kampvuur met de vrijwilligers in het Ezelparadijs. Waaronder twee goede vriendinnen uit Nederland. Het was twee graden boven nul.

Zo’n uitje kan precies. Toen het tegen zes uur ‘s avonds begon te schemeren, heb ik mijn katten binnengehaald en ze eten gegeven. Daarna ben ik – met slaapzak en kussen – in de auto gesprongen naar het Ezelparadijs.

En op 1 januari zat ik om acht uur ‘s ochtends weer in de auto terug naar huis. Iedereen was om half acht opgestaan, want de ezels moesten gevoerd. En mijn katten ook. Maar ik heb een hele gezellige avond gehad.

Bieren in Ribadesella

Binnenkort ga ik met een Engelse vriendin een avondje bieren in Ribadesella. Ze heeft een stuk land met een simpele hut gekocht in de bergen, maar bivakkeert in de winter in een appartement met centrale verwarming. Ook zij mist het om af en toe eens door te zakken en dan lopend weer naar huis te kunnen.

Op dat soort avonden teer ik een week.

En dus doe ik binnenkort dezelfde truc nog een keer: na een dag schrijven en buiten werken geef ik de katten eten, mik mijn slaapzak in de auto en rij naar Ribadesella. Daar ga ik een avondje naar het café met vriendin, slaap in haar appartement en de volgende ochtend rij ik terug naar huis om de katten ontbijt te serveren. Op dat soort avonden teer ik rustig een week.

Ik weet nog wat mijn moeder zei toen ze hier in september voor het eerst op bezoek was. ‘Maar hoe zou ik dan op de fiets naar tennis moeten?’ Dit leven is niet voor iedereen. Dat snap ik.

Maar wel voor mij.