Een brief aan mijn arts

Welkom in de wondere wereld van de medische zorg in Spanje. Iets over communicatie. Wist ik veel dat dit ook bij het integratiepakket hoorde. Inmiddels ben ik al aardig ingeburgerd en ik leid jullie graag rond.

Postzegel

Ik heb een brief geschreven aan een van mijn artsen. Een echte brief, met de hand en met een postzegel erop. Ik wil wel toegeven dat mijn brief alleen maar met de hand is geschreven omdat ik ruzie heb met mijn printer. Maar dat hij over de post moest, dat kon echt niet anders.

Onbereikbaar

De eerste keer dat ik – na vijf weken van ellendige onzekerheid – mijn chirurg sprak, heb ik hem gevraagd hoe ik hem voortaan kon bereiken.

‘Niet,’ zei hij met een wat besmuikte glimlach.

Mijn chirurg is mijn coördinerend arts. Bij gebrek aan een afdeling oncologie in het ziekenhuis waar ik onder val. En hij wordt zorgvuldig afgeschermd. Net als de andere artsen in het ziekenhuis. Een website? Heeft mijn ziekenhuis niet. Mailadressen? Doen ze niet aan. Een online dossier? Social media? Woehahaha.

Posten op de gang

Ik heb voordat ik mijn chirurg leerde kennen weleens het algemene nummer gebeld en gevraagd of ze me door konden verbinden met de afdeling chirurgie. Dat kon niet. Ik heb ook weleens gevraagd hoe ik een boodschap door kon geven aan de internist bij wie ik een paar weken eerder op consult was geweest.

‘Dat kan helaas niet,’ zei de telefoniste.

‘Maar er zijn nieuwe ontwikkelingen,’ zei ik. ‘Hoe vertel ik haar dat dan?’ 

Ik merkte aan de stem van de telefoniste dat ze zich bezwaard voelde. Zij had de regels natuurlijk ook niet bedacht.

‘Wat je kunt proberen is om het ziekenhuis binnen te komen en dan te gaan posten op de gang,’ opperde ze.

Ik besloot om de internist maar in onwetendheid te laten over de nieuwe ontwikkelingen.

Twaalf dagen

Welkom in een wereld waarin je als patiënt nog voornamelijk een ding bent dat stuk is. Dat je ook graag zelf een beetje op de hoogte zou willen blijven van wat er in je lijf gebeurt, of dat je tussendoor weleens een vraag hebt als je ziek bent, dat vinden ze maar gek. Zo wachtte ik eindeloos op de diagnose dat ik borstkanker had. Er was een biopt genomen en daarna hoorde ik er niks meer van.

Na twee weken ben ik zelf gaan bellen. Toen ik na wat drammen eindelijk telefonisch de uitslag kreeg, bleek mijn ziekenhuis die al twaalf dagen te kennen. Maar ja, ze waren nog bezig met het behandelplan, dus waarom zouden ze een patiënt voor die tijd uit de spanning halen?

Vijf ziekenhuizen

Mijn behandelingen zijn uitgesmeerd over vijf verschillende ziekenhuizen. Nou snap ik nog best dat mijn plattelandsziekenhuis niet beschikt over alle specialismen en apparatuur. Dat ze geen afdeling oncologie en nucleaire geneeskunde hebben, geen MRI-scanner en geen bestralingsapparaat. Maar als ze hun patiënt voor elk onderdeel naar een ander ziekenhuis sturen, dan ga je je afvragen of ze toch niet eens een patient journey zouden moeten maken.

Bestraling

Met mij gaat het goed hoor. Ik ben volledig hersteld van mijn operatie. Verder verkeer ik nog steeds in limbo. Ik ben in afwachting van de bestraling. Gepokt en gemazeld heb ik daar natuurlijk allang zelf achteraan gebeld. De mevrouw die ik aan de telefoon kreeg kon me niet in het systeem vinden. ‘Misschien ben je nog niet aangemeld,’ opperde ze. ‘Of ze hebben een spelfout gemaakt met je naam, dat kan natuurlijk ook.’ Ze ging er achteraan, zei ze.

Dat is inmiddels anderhalve week geleden, dus ik ga ook maar weer achter haar aan.

Drie maanden

In mijn eigen plattelandsziekenhuis werd een maand geleden een CT-scan van me gemaakt. Ze vertelden me dat de behandelend arts de uitslag een dag later zou hebben. Een week later ben ik zelf maar eens gaan bellen met de afsprakenbalie.

‘Ah ja, ik zie het hier. De arts wil u in oktober weer zien,’ zei een mevrouw die er verder ook niks aan kon doen.

‘Maar ik wacht op de uitslag van een CT-scan,’ antwoordde ik.

‘Geen zorgen hoor, die zal heus wel goed zijn. Ik plan u in voor half november.’ 

Zo gaat dat hier dus. Je krijgt een CT-scan in augustus en de uitslag bespreekt de arts met je in november. Een arts die ik dus niet kan bereiken. Die geen mailadres heeft, die je niet kunt bellen, waar je geen bericht aan kunt achterlaten en die je ook niet terugbelt.

Een poeslieve brief

Tom Poes verzin een list. Die tip om te gaan posten op de gang zag ik niet zo zitten. En toen bedacht ik me dat het ziekenhuis natuurlijk nog wel een adres had. Ik besloot een brief te schrijven aan mijn arts. Een poeslieve brief.

Daarin schreef ik dus niet dat ik het bizar vond dat ze een patiënt drie maanden in onwetendheid lieten over een CT-scan, maar dat ik geïnteresseerd was in de uitslag. Ik schreef niet dat ik gegoogeld had en wat online artikelen in medische tijdschriften had doorgespit, maar dat ik bezorgd was. En dat ik hoopte dat ze me kon helpen om mijn afspraak te vervroegen. Alsof het allemaal de schuld was van de afsprakenbalie.

Gevorderd

Het werkte. Een week later werd ik gebeld door de afsprakenbalie van het ziekenhuis. Of ik ook twee maanden eerder kon komen. Mijn integratie in het Spaanse zorgsysteem is al aardig gevorderd. Maar mijn patient journey is voorlopig nog niet ten einde. Ik krijg jeuk om mijn oude vak te komen onderwijzen.