Een hond of geen hond?
‘Er komt géén hond,’ zeg ik al een tijdje vrij stellig, ‘ik neem wel een alarminstallatie.’ Dat laatste is een grapje. En dat eerste? Het zou niet de eerste keer zijn dat het anders loopt. Ik ben gaan twijfelen.
Tips zijn welkom!
Franse waakhonden
Ik vind honden leuk omdat het dieren zijn, maar ik ben geen hondenmens. Eigenlijk snap ik geen reet van honden. Toen ik van Amsterdam naar Santiago de Compostela wandelde, heb ik angst voor ze ontwikkeld. Het stikt op het Franse platteland van de waakhonden. Meestal achter een hek of aan een ketting (helaas). Maar niet altijd.
Eigenlijk snap ik geen reet van honden.
Elke keer als ik een gehucht naderde, werd ik door een hondenkoor toegeblaft. Een keer sprong er zo’n enorm beest door een gat in een hek. Ik zette het op een lopen. Moet je niet doen met honden, weet ik best. Maar zo werkt het niet als de adrenaline door je lijf jaagt. Van de drie f’s koos mijn instinct voor flight. Met een rugzak van tien kilo op mijn rug rende ik de benen uit mijn lijf.
Ik had geluk. Blijkbaar was het een luie hond en rende ik zijn territorium uit.
Zwervende roedels
Toen ik Santiago naderde, besloot ik om vanaf Ponferrada verder te gaan over de zeer stille Camino de Invierno. Ik liep moederziel alleen door een indrukwekkend landschap. Maar ik vond alle blaffende en loslopende honden op een route waar ze niet aan pelgrims gewend waren nog indrukwekkender.
Op de vierde dag ben ik afgehaakt.
En toen kwamen de verhalen. Over zwervende roedels door verlaten bossen. En waarom ik niet met een stok liep. Alsof ik ook maar iets met zo’n stok zou durven doen. Op de vierde dag ben ik afgehaakt. Ik liep met een continu bonzend hart, alleen nog maar op mijn hoede. Ik ben teruggegaan naar de zeer drukke Camino Francés, waar geen agressieve boederijhond te bekennen is.
Gebeten
Ik ben maar één keer echt gebeten. In een park in het Gooi. Een keurige mevrouw liep langs met haar aangelijnde husky. In het voorbijgaan zette de hond zijn tanden in mijn been. Uit het niets. En toch ben ik sindsdien niet bang ben voor aangelijnde husky’s in een park. Angst is meestal irrationeel.
Spaanse mastiffs
Toen Project Lonica ontstond, had ik besloten dat ik een hond moest als ik in mijn eentje op het Spaanse platteland wilde wonen. Een hond die blaft als er vreemd volk aankomt. Eentje die kwaadwillende types op afstand houdt. Ik moest dus over mijn angst heen en met honden leren omgaan.
Igor vond het leuk om mij in mijn arm te bijten.
In de tweede helft van 2017 werkte in op zes verschillende plekken op het Spaanse platteland als vrijwilliger en maakt er bij elkaar vijftien verschillende honden mee. Met wisselende ervaringen.
In het Ezelparadijs is er altijd spanning in de roedel. Het zijn ook geen kinderachtige honden. Ik werd zowel door Maya als Nina omver getrokken en liet het honden uitlaten sindsdien aan anderen over.
Het probleem is dominantie.
In de Andalusische bergen trof ik Igor. Net als de honden in het Ezelparadijs een Spaanse mastiff: 60 tot 80 kilo hond. Igor was nog geen jaar oud en heel speels. Wat hij een leuke manier van spelen vond, was mij in mijn arm bijten. Hij beet niet door, maar na een paar dagen zaten mijn armen onder de blauwe plekken en durfde ik bijna niet meer naar buiten als de eigenaren niet in de buurt waren.
Het probleem is dominantie. Nou ja, mijn gebrek daaraan. Ik ben een kattenmens. Katten mag je gewoon over je heen laten lopen.
Leuke honden
Ik had ook hele leuke ervaringen met honden. Zo was daar Rose. Mijn licht in de duisternis op Mallorca. Een tweejarig mixje van een herder en een bordercollie, barstend van de energie. ‘s Ochtends ging ik altijd met haar wandelen en dan gooide ik honderd keer een stok.
En in Galicië maakte ik kennis met Sahem en Ghazal. Honden die vooral heel hard konden rennen en mooi konden zitten wezen. Gewoon normale, gezellige en keurig opgevoede honden.
Ben danste elke pas.
Mijn all time favorite was Ben. Ben was de klassieke ‘zielige hond’. Waarschijnlijk een rotleven gehad tot hij werd gevonden door zijn huidige eigenaren. Hij was bang voor alles en iedereen. Die bangheid ging er in de loop van de jaren langzaam vanaf, maar een held werd Ben nooit.
Het was een hond die nooit echt blij leek. Behalve als hij uit wandelen mocht. Als hij de riem zag, sprong hij op vier poten door de binnenplaats en eenmaal in het bos danste hij elke pas. En dus voegde ik Ben al snel aan mijn vaste dagritme toe. Elke middag na de lunch gingen wij samen wandelen.
Het is de enige hond van de vijftien die ik zo had geadopteerd.
Geen hond
Na al mijn pogingen om met honden om te leren gaan, besloot ik: geen hond voor mij. Ik ben er gewoon het type niet voor. En bovendien zag (en zie) ik erg op tegen de handenbinderigheid van een hond. Katten kun je gewoon een hoop eten geven en een nachtje alleen thuis laten, maar honden zijn veel intensiever in de verzorging. Die moet je altijd maar meenemen, terwijl ze lang niet overal welkom zijn. En hoe moet dat als ik naar Nederland wil?
Twijfels
Nu ik hier eenmaal woon, ben ik een beetje aan het twijfelen geslagen. Zou het toch niet verstandig zijn om een beschermer te hebben? Een hond die voorkomt dat er zomaar mensen mijn tuin binnenstappen? Tot nu toe doet alleen de buurvrouw van de koeien dat, maar dat is eigenlijk al best irritant. Zou het niet gezellig en misschien iets veiliger zijn als ik hier wat vaker alleen in de bergen wil gaan wandelen? Hóórt hier niet gewoon een hond?
Ik speel met de gedachte om het lot te helpen.
Het zijn lichte twijfels. Ik hield er eigenlijk altijd al een beetje rekening mee dat hier vanzelf een keer een zielig exemplaar terecht zou komen. Een hond die opeens dringend een huis zoekt. Maar nu speel ik met de gedachte om het lot een handje te helpen. Om bijvoorbeeld als vrijwillige hondenuitlater te gaan werken bij Animales de Oriente. En wie weet heb ik dan nog eens net zo’n klik met een hond als met Ben.
Wat raden jullie me aan? Hoe bewerkelijk is een hond? Ik ben benieuwd naar de adviezen van hondenkenners, hondenliefhebbers en hondenbezitters!
You may also like
Beschermd: Een update over van alles
Het water staat aan de lippen
Comments
Hier een kattenmens die voor het eerst een hond heeft. Tja…. als de kinderen maar gelukkig zijn….
Ik ben heel blij met mijn besluit. Pippa is van nature gehoorzaam, ze wil echt heel heel graag gehoorzamen en is heel zielig als ik haar weleens – met reden – “stout hondje” noem.
Het is gezellig met haar in ons gezinnetje en bijkomend voordeel is dat – hoewel die hond echt puur goedheid is – ze zichzelf niet tegen kan houden qua blaffen als er midden in de nacht opeens een hert / egel / vos / enge moordenaar rondloopt, voor de Sunnybus bijvoorbeeld, terwijl wij erin slapen. Die moordenaar is overigens nog niet langs geweest voor zover ik weet.
Groot bijkomend voordeel: ik vind andere honden veel minder eng omdat ik ze beter begrijp. Wat dat betreft is een puppycursus of honfencursus wel handig. Niet zozeer voor t opvoeden trouwens, maar vooral voor het interpreteren van lichaamstaal van jr eigen hond en die van anderen.
En ja. ‘t Eerste jaar is super bewerkelijk. Vond ik dan. Zelfs in de mate waarin ik me afvraag hoe mensen die een echte baan hebben, dat doen met zo’n puppy….. Maar een pup is wel fijn voor een beginnende hondeneigenaar. Een hond die al een geschiedenis heeft, daarop moet je wel kunnen anticiperen. Happy cosy honden eigenaren doen hun hond immers niet zomaar weg….
Ha, leuk om te lezen! Ik denk dat het in mijn geval geen pup zou worden overigens. Het wordt – indien hond – sowieso een afgedankte hond, want er zijn hier al veel te veel honden. Ben al eens benaderd of ik geïnteresseerd zou zijn als hond zus of zo een nestje zou krijgen. Het antwoord was nee. Per definitie niet. Eerst alle honden op maken die al geboren zijn.
Ja dat snap ik dan ook wel weer…
Wel een extra uitdaging voor iemand die nog niet zoveel kaas gegeten heeft van honden. Dat had ik dan weer nooit aangedurfd… 🙂
Maar nu ik na een jaar een Ervaren Kenner ben (hmzz) zou dat voor een eventuele opvolger zeker een optie zijn. Tegen die tijd dan is ‘t kind ook weer wat groter en robuuster…
Ik denk dat ik aardig wat ervaring heb met honden, vergeleken met andere mensen zonder hond. En ik heb al best wat grote, lastige exemplaren meegemaakt. Daar heb ik zeker het een en ander van opgestoken. Maar soms geldt: hoe meer je weet, hoe meer je twijfelt.
Even voor de goede orde, als jij geen overwicht kan hebben op een hond, dan nooit aan een waakhond gaan beginnen! Das vragen om problemen (en ziekenhuisrekeningen als je niet uit kijkt, en meestal niet voor jou). Een hond is fantastisch (ben het tegenovergestelde van een kattenvrouw = hondenman), maar je moet er hard voor werken en altijd zorgen dat je de baas bent en blijft (ook als het geen waakhond is). Zou het niet doen als ik je zo lees, of in ieder geval niks groots 😉
Dank, ik volg je. En herken het ook van de honden die ik hier in Spanje tot nu toe heb meegemaakt. Het wordt overigens niks of iets groots.
Qua aanslaan, het waarschuwen of je volk op je erf hebt, kan je ook denken aan een groepje tamme ganzen. Worden vaker gebruikt op boerderijen.
Ah geinig, dat wist ik nog niet!
Ik dacht inderdaad ook direct aan ganzen! Ganzen werden in de Romeinse tijd gebruikt in plaats van waakhonden. Supermakkelijk. Het enige nadeel is dat ze misschien minder afschrikken dan een grote loebas.
Eh ja, misschien, best wel, iets minder. Daar zit nog wel mijn aarzeling.
Gaan wandelen met honden uit dat asiel en dan iets kiezen lijkt me een goede optie. Alleen geen windhondachtige, dat noemen ze ‘de katten onder de honden’. Heerlijk als kattenliefhebber maar niks als waakhond. 😉 Het is inderdaad wel lastig als je weg wilt, dan zijn katten inderdaad handiger. Maar wellicht doe je daar een kennis op die je hond wil verzorgen als je weg bent. Daar zou ik dan wel eerst naar uitkijken. Maar ik snap heel goed dat je een hond op je erf wilt. Slaapt toch even net iets lekkerder.
Een Podenco is weleens door mijn hoofd gegaan, omdat die hier zo massaal worden gedumpt en afgedankt na het jachtseizoen. Maar zo’n soort hond lijkt me niet heel praktisch hier.
Mócht er een hond komen, dan wordt het waarschijnlijk toch eerder een (mixje met een) Spaanse mastiff, gok ik.
Hier een echt kattenmens en groot dierenliefhebber. Ja ik zat ook aan een koppel ganzen te denken als waakhonden. Als je die vanaf dat ze kuikens zijn hebt, gaan ze zich aan je hechten.
Ik heb geen ervaring met honden, maar kan me zo voorstellen dat de kosten voor voeding en de dierenarts aanzienlijk zijn.
Ben erg benieuwd hoe het verder gaat met je veestapel 😉
Ik ook… Ik ben bang dat het binnen de kortste keren een volwaardige kinderboerderij is…
Heb zelf ganzen gehad. Wel eerst goed tam maken, anders lukt dat haast niet meer. Is misschien ook handig een stukje te omheinen, dan kunnen ze daar overdag in. Ze laten de postbode anders niet eens tot de brievenbus komen. Wel leuke beesten overig en makkelijk een dagje alleen te laten. 6 ganzen eten overig net zoveel gras als een koe. Heel bruikbaar als grasmaaier dus. Lees graag hoe t verder gaat!
Aha! Grasmaaiers kan ik hier altijd gebruiken 😉
Ah mischien toch een hond of ganzen..heb ik jou al eerder een berichtje over gedaan ter bescherming van jou..maar daar wilde je (nog) niet aan..
Kies een leuk makkelijk karakter daar hebben wij onze honden op geselecteerd..wij hebben Tibetaanse Terriers..go with te flow honden. Maar wel heel bewerkelijk qua vacht das niks voor jou en op t platteland (tenzij je ze scheert:)
En ook kleine hondjes zijn waaks..heb je mischien iets meer invloed op.
Succes!
Ohja en heb zelf vroeger ganzen op een boerderijtje gehad..idd ook erg waakzaam. Zodanig dat ik er zelf bang van werd..meer omdat ik ganzen helemaal niet snap:)
Haha, afschrikwekkende ganzen, dat klinkt perfect 😉
Alhoewel ik nooit reageer, volg ik je al een tijdje. Je hebt volgens mij heel goed geleerd met de stroom van het leven mee te bewegen en niet alles te bedenken en te plannen, omdat het toch anders loopt. Zo zal er nu ook wel of niet een troep ganzen en/of een bij jou passende hond op je pad konen. Of niet natuurlijk. Mijn suggestie zou zijn om er niet teveel over na te denken en te laten gebeuren wat gebeurt.
En als dat een hond wordt dan zal het dier bij jou passen en hoef je je niet zo druk te maken over ‘dominantie’. Waarschijnlijk bedoel je leiderschap en daar heb je geen dominantie voor nodig (wel duidelijkheid en consequent zijn). 😉
Heel veel plezier met het je eigen maken van je nieuwe thuis op die prachtige plek.
Sacha
Thanks Sacha, daar zeg je een waar ding. Die hond of die ganzen, die komen vanzelf. Of niet.
Na het lezen van je hele stukje denk ik alleen maar: neem geen hond. Ik ben geen hondenmens, wij hebben een hond omdat mijn man er heel gek mee is. Het kost veel tijd en geld en als het eigenlijk enkel bedoeld is als veiligheid, ga dan toch kijken naar middelen die je veiligheid in huis vergroten. Betere sloten, (nep) camera, toch dat alarm.
Het hebben van een hond is mij als niet-liefhebber behoorlijk tegengevallen. Hoe lief de hond ook is, je bent echt een stuk vrijheid kwijt en het levert slechts iets op als je er veel voor over hebt.
Ik sluit me – eigenlijk – volledig aan bij Suuz. Je kunt aan honden wennen hoor, echt wel. Maar waarom zou je? Het kost inderdaad veel tijd, veel geld, veel zorg, veel aandacht, het is veel geregel als je weg wilt, het kan verkeerd gaan met je katten en je toekomstige ezels en/of ganzen. Het kan ook allemaal goed gaan hoor, maar als jij van jezelf geen hondenmens bent — waarom zou je jezelf dit alles op de hals halen, alleen voor wat extra gevoelens van veiligheid? Daar zijn andere oplossingen voor.
Mmmnm, tja, ik vind het dus meevallen wat ik aan vrijheid inlever met een hond. Dat komt misschien ook omdat er hier 3 kinderen zijn en we op een boerderij wonen. Mijn vrijheid is dus al niet onbegrensd. We hebben nu sinds een week een puppie in huis, na jaren geen hond te hebben gehad. Wat hebben we een hond gemist! (En ja , er zijn ook katten ?).
Wat betreft dierenarts kosten moet je natuurlijk een beetje geluk hebben. Ikzelf heb altijd veel aan de boeken van Juliette de Bairacli. Ook heel interessant voor kattenvrouwtjes.
Echt advies kan ik verder niet geven, behalve om op te passen met rassen met jachtinstinkt. Is niet handig in het buitengebied (weet ik ook uit ervaring bij een van onze vorige honden) als je toch niet gaat jagen .
Ga nu met spanning zitten wachten op een foto van je nieuwe hond, want als je op zoek gaat, ga je vast voor de bijl.
Hi Lonneke, mijn persoonlijke ervaring: als je een grote tuin hebt, is een hond echt niet zo’n handenbinder, maar voor nachtjes weg moet je wel altijd wat regelen. Ben het eens met andere die zeggen dat ‘dominant’ niet echt het goede woord is: je moet begrijpen hoe het werkt met een hond en dan maken heel kleine gebaren (jij gaat eerst door een deur, jij eet eerst jouw eten, etc) dat iedereen zijn plaats kent en daarmee gelukkig is.
Succes met alles! Nicolette
Ha! Ik snap wat je bedoelt, zo zou het inderdaad moeten in normale situaties. Ik heb gebrouilleerde honden meegemaakt, die bijvoorbeeld niet goed hun plaats wisten in de roedel. De vrijwilliger die hen trainde, gebruikte echt zijn fysiek. Hij dook letterlijk met zijn hele lijf op een hond om duidelijk te maken dat die hond iets deed wat niet mocht. Dat is denk ik wat ik bedoelde met domineren.
Jij ook veel succes daar! Leuk om van je te horen!