Een jaar in een geel huis

Madre mía. Ik woon vandaag op de kop af een jaar in een geel huis halverwege een berg. En nee, ik kan niet zeggen dat de tijd vliegt. Want sjees, het lijkt echt alweer veel langer geleden dat ik hier aankwam.

A trip down memory lane.

Die eerste dagen

Over mijn aankomst schreef ik drie maanden geleden uitgebreid. En ik maakte van dag 1 en dag 2 en van dag 3, 4 en 5 ook een apart verslag. Ik jas je nu in vogelvlucht door 12 maanden. En mezelf ook. Een snelle bijpraatsessie voor mijn nieuwe lezers en een ‘o ja, dat was ook nog zo’ voor mijn trouwe volgers.

Augustus 2018: de verbouwing

Ik had dit huis bijna niet gekocht. Ik vond het spuuglelijk. En dan met name de inrichting. In augustus 2018 begon de verbouwing: de benedenverdieping werd grondig onder handen genomen. Ik maakte er zelfs een hashtag #verbouwing voor aan.

Het ging natuurlijk allemaal in een Spaans tempo. Pas in december 2018 kwam het sluitstuk: een zelfontworpen mozaïek, geïnspireerd op de stijl van de Amsterdamse School. Om mijn wortels niet te verloochenen.

September 2018: een grote speeltuin

En opeens woonde er een stadsmens op het platteland. Ik moest alles nog leren en daar begon ik met veel plezier aan. Lekker klooien op mijn nieuwe landgoed en lekker fouten maken. Madre mía, ik wist echt niks. En ik wist ook niet zo goed wanneer ik moest luisteren naar ervaren Asturianen en wanneer ik beter mijn eigen ideeën kon volgen.

Inmiddels weet ik dat een stuk beter. Die Asturianen hebben dus lang niet altijd gelijk.

Oktober 2018: dit kan niet waar zijn

Het begon een klein beetje in te dalen dat ik nu echt van Amsterdam naar het Spaanse platteland was verhuisd. En ergens ook weer niet. No puede ser schreef ik op 4 oktober. Dit kan niet waar zijn. Dat huis, al dat land, die auto, dat uitzicht. Was dat echt allemaal van mij? Ik had me nog nooit zo rijk gevoeld.

November 2018: de winter komt eraan

Mijn huis wordt verwarmd met een houtkachel. Maar ik had helemaal nog geen houtvoorraad. En eind oktober lag er opeens een pak sneeuw in de tuin. Het was allemaal nieuw, klooien en uitproberen. Hout halen uit het bos, zagen, hakken, stapelen. Leren werken met een kettingzaag, leren hoe je het behaaglijk stookt in huis en ontdekken hoeveel hout er eigenlijk doorheen gaat.

Met dat laatste ben ik overigens nog steeds bezig. Een ding weet ik al. Er ligt nu ruim 2 kuub klaar voor komende winter en dat is bij lange na niet genoeg.

December 2018: een uitgeefcontract!

Ik wilde een boek schrijven over hoe ik in drie jaar van een Amsterdamse kantoorbaan naar een leven op het Spaanse platteland was gegaan. In de hoop dat ik er andere mensen mee inspireer om ook te gaan doen wat ze het liefste doen.

Maar discipline is niet mijn sterkste punt. Ik had een stok achter de deur nodig. In oktober sprak ik in Amsterdam met een uitgever en in december was het zo ver: ik tekende een uitgeefcontract!

Opeens had ik een deadline en moesten er 70.000 zinvolle woorden op papier komen. Madre mía, ik ging me de komende maanden niet vervelen.

Januari 2019: regen, regen en hout

In januari brak de zondvloed uit in Asturias. Dagenlang kwam de regen onafgebroken met bakken uit de lucht. Rivieren traden buiten hun oevers, wegen en spoorlijnen werden weggeslagen en het ziekenhuis in Arriondas ontruimd. Noodweer was het. En ik zat onder een dekentje te wachten tot het over ging.

In een niet zo warm geel huis. Hout was een nijpend probleem. Wanneer het enigszins kon, trok ik met de kruiwagen en de kettingzaag het bos in. Op jacht naar brandhout.

Februari 2019: bosbranden

Van een koude en natte januari gingen we over in een veel te droge en zonovergoten februarimaand. Ter vergelijking: februari 2019 telde 203 zonuren en in de natte julimaand van 2018 hadden we er maar 127. Ondanks veel meer daglicht.

De droogte leidde eind februari tot bosbranden. Tien dagen lang stond Asturias in brand. Verschillende keren waren er brandhaarden vlakbij mijn huis. Eerst leerde ik dat de brandweer niet altijd kwam en later blogde ik nog wat meer over de achtergronden van al die branden. Want ze ontstonden natuurlijk niet spontaan.

De eerste regen was een feestje.

Maart 2019: mijn eerste Workawayers

Mijn Spanje-avontuur begon in 2017 met een halfjaar rondtrekken als Workawayer. Werken als vrijwilliger op het Spaanse platteland tegen kost en inwoning (zoek op de hastag #Workaway voor meer blogjes hierover). Een van mijn voornemens voor 2019 was om nu zelf Workawayers te gaan ontvangen. Ik maakte een profiel aan en in maart kwamen mijn eerste vrijwilligers.

Het was een succes, ik kreeg twee schatten van Duitse studenten milieukunde. En toch heb ik hier tot nu toe maar sporadisch Workawayers over de vloer en altijd voor maximaal een week. Ik ben een introvert, een grote. Ik heb sowieso al regelmatig logés en house sitters in huis. Dat is gezellig, maar ook uitputtend. Ik doseer dat dus.

Maar het is ook heel leuk. En fijn, extra handjes.

April 2019: mijn eerste moestuin

Het hebben van een eigen moestuin was een grote droom van dit stadsmens. Ik wist niks van moestuinieren, maar je eigen groente en fruit kweken leek me geweldig. Gelukkig blijkt dat het ook te zijn.

Tijdens mijn Workaways deed ik mijn eerste ervaring op. Verder ben ik – gevoed met honderd tegenstrijdige tips – maar gewoon gaan proberen en klooien. In april stond er van alles te groeien en te bloeien. Ik vond het fantastisch.

Zie de hashtag #moestuin voor al mijn tuinvreugd.

Mei 2019: de katten, natuurlijk de katten

Op 13 mei werden Isa, Manu en César 1 jaar. De katten wonen in mijn gele huis vanaf dag 2 (Manu en Isa) en dag 3 (César). Ze horen er dus helemaal bij. En inmiddels hebben ze al een hele schare fans.

Juni 2019: mijn boek is af!

Nou ja, bijna af. Maar sinds juni kun je hem dus gewoon al bestellen! We leggen er nu de laatste hand aan, de uitgever en ik. En dan gaat ie naar de drukker en is er niks meer aan te doen. Op 16 september ligt ‘Het leven is te kort om op kantoor te zitten’ in de winkels.

Juli 2019: is dit vol te houden?

Ik vond het eerste jaar in mijn gele huis geweldig. Dit is het leven dat ik wilde. En met alles wat ik in het afgelopen jaar geleerd heb, wordt het vast alleen nog maar beter. Maar het moet ook financieel vol te houden zijn natuurlijk.

Ik koos bewust voor een minimalistisch leven: minder spullen en minder luxe. Omdat ik tijd belangrijker vind dan geld. Ik wil de dingen kunnen doen die ik graag doe. En daarnaast mijn geld verdienen met werk dat me voldoening geeft. Het liefst vanaf mijn veranda, tussen het moestuinieren en het zeezwemmen door.

Deze maand maakte ik de balans op: hoe duur is dit leven in de praktijk en verdien ik straks genoeg om deze levensstijl te kunnen bekostigen? Ik denk eigenlijk dat het wel gaat lukken. Hoe gaaf zou dat zijn?

Op naar het tweede jaar!