Een jaar in Spanje

Vandaag precies een jaar geleden stapte ik op station Amsterdam Centraal in de trein richting de Spaanse grens. Het avontuur tegemoet. Een onbekende weg met een onbekende afloop. Ik had mezelf een jaar buitenspelen beloofd. Zou ik daarna de grote sprong wagen? Ik had op die dag vast nooit geloofd waar ik een jaar later zou zijn…

Ja, in Amsterdam, maar dat is toeval.

Enkele reis Spanje

Op 4 juli 2017 vertrok ik naar Irún, net over de grens met Frankrijk. Ik had een week eerder mijn laatste werkdag op kantoor gehad, drie dagen geleden mijn afscheidsfeestje gevierd, nog wat weemoedig gedaan, mijn katten gedag gezegd en mijn Amsterdamse appartement voor een jaar verhuurd.

Alles mocht, als ik er maar gelukkig van werd.

Het plan: al schrijvend en vrijwilligend door Spanje trekken, heel veel dingen leren en ontdekken hoe ik het vind om weg te zijn uit Nederland. Als een oriëntatiejaar op mijn emigratie. Met de optie dat ik daarna gewoon weer met hangende pootjes terug mocht komen. Of misschien zou ik nog wel langer blijven zwerven. Of eerder wortel schieten. Alles mocht, als ik er maar gelukkig van werd.

Camino del Norte

En zo ging het de rest van het jaar: ik had wel een plan, maar ik stelde het voortdurend bij. Want dat is hoe het met plannen gaat. Op 5 juli liep ik de eerste etappe van de Camino del Norte, van Irún naar San Sebastián, in het prachtige Baskenland. Het doel was richting Santiago de Compostela lopen, ruim 800 kilometer verderop. Aankomen was niet zo vreselijk belangrijk. Dat had ik in 2015 al een keer gedaan. Zolang ik er plezier in had, zou ik doorlopen.

De volgende dag ging ik ter plekke als hospitalera aan de slag.

Dat duurde tot 21 juli. Die middag kwam ik in een herberg in het dorpje Cuerres aan (nota bene 6 kilometer vóór Ribadesella). De volgende dag ging ik ter plekke als hospitalera aan de slag en ik noemde het serendipiteit. Ik bleef er 2,5 week en leerde meteen al een belangrijke les, over introvert zijn.

Drie maanden van huis

Na mijn avontuur in de pelgrimsherberg streek ik neer in het Ezelparadijs en daarna trok ik verder naar Galicië, waar ik kennismaakte met permacultuur. Toen ik drie maanden van huis was, concludeerde ik dat het goed ging. ‘Het is één lange periode van buiten leven, van dieren om me heen, van fysiek bezig zijn, bij de dag leven. Van dagelijks nieuwe dingen leren. Van vrijheid, ontzettend veel vrijheid. Heerlijk vind ik het!’

Van hot naar her

Het tweede kwartaal van mijn buitenspeeljaar werd het lastiger. Vanuit Galicië zocht ik me rot naar een nieuw Workaway adres. Uiteindelijk boekte ik uit arren moede Spaanse les in Valencia en timmerde meteen mijn hele reisschema dicht tot begin januari. Hartstikke leuk die spontane plannen, maar niet als het me wekenlang koortsachtig hosts aanschrijven, puzzelen en vliegtickets boeken kost. En zo ging ik in de laatste maanden van 2017 van hot naar her:

• Santiago met mijn ouders en Valencia met een goede vriend
• Spaanse les in Valencia
• Meedraaien in een vrouwenhuishouden op Mallorca
• Werken op 1500 meter hoogte in Andalusië
• Amsterdam in de sneeuw
• Schoonmaken en aaien in de kattenburcht in Catalonië

Reizende kameleon

Het was enorm afwisselend en daar hou ik van. Ik heb bovendien ontzettend veel geleerd in die maanden. Over mezelf, over hoe ik zou willen leven (en hoe niet) en mijn Spaans ging er aardig op vooruit. Ik voelde me een reizende kameleon: ik ging in korte tijd van wereld naar wereld.

In de Andalusische bergen moest ik een Spaanse mastiff van mijn lijf slaan.

Van leven in een studentenhuis in de grote stad naar een te klein huis met een beklemmende sfeer op Mallorca (de enige plek waar ik de dagen heb afgeteld). Van een finca in de Andalusische bergen waar ik een Spaanse mastiff van mijn lijf moest slaan, naar logeren in mijn eigen appartement in Amsterdam. Tot slot leefde ik drie weken bij een Iers koppel met 27 katten in een buitenwijk van Sitges.

En ik keek natuurlijk ook na een halfjaar weer terug.

Mijn eigen plek

Toen had ik genoeg geworkawayed. Ik was het meedraaien in andermans huishouden zat. Nee, nergens spijt van. Als je zo vaak van omgeving verandert, dan voel je elke dag dat je leeft. Het was intensief, het was telkens nieuw en ik had die maanden nooit willen missen. Maar ik was toe aan de volgende stap. Ik kreeg behoefte aan wortels. Aan mijn eigen plek. Die vond ik in Ribadesella.

Ik wilde heel, heel graag terug naar Asturias.

En ik wilde heel, heel graag terug naar Asturias. Ik ben de afgelopen jaren – op Murcia en Aragón na – in alle autonome regio’s van Spanje geweest en eind 2017 wist ik het zeker: mijn hart ligt in Asturias. Op 8 januari 2018 zat ik bijna twaalf uur in de trein van Barcelona naar Gijón. Het voelde als thuiskomen.

Het Ezelparadijs

Ik moest nog twee maanden wachten voordat ik in het appartement in Ribadesella terecht kon. Die bracht ik door in mijn tweede thuis in Asturias: het Ezelparadijs. Officieel ook een Workaway adres, maar onvergelijkbaar. Het Ezelparadijs is gemeenschapsleven.

Ik dacht na over mijn pensioenvoorziening.

Ik besloot in die periode dat ik zelf ezels wilde adopteren. En ik dacht na over dingen als (schijn)zekerheid, mijn pensioenvoorziening en überhaupt het concept van oud worden en pensioen.

Voorbereiding emigratie

In die tijd ontstond ook het antwoord op de vraag of ik echt wilde emigreren. En dat was ja. Mijn toekomst ligt in Asturias. Het werd tijd om de laatste stappen te gaan zetten en mijn emigratie voor te bereiden. Begin maart vertrok ik naar een appartement in Ribadesella en begon de huizenjacht. En allerlei bureaucratisch gedoe.

En passant hief ik ook nog mijn tekstbureau op.

En passant hief ik ook nog mijn tekstbureau op. Weer zo’n voorbeeld van een plan dat wijzigde. Het idee vooraf was om onderweg als reizende tekstschrijver geld te verdienen. Op afstand, door te werken voor opdrachtgevers in Nederland. Maar in de praktijk bleek die combinatie veel lastiger dan gedacht.

Lessen, lessen, lessen.

Huis verkopen

Eind maart 2018 was ik even terug in Nederland. Ik herinner me de middag dat ik met mijn beste vriendin over het strand van Zandvoort liep. Ik vertelde over de wat moeizame en ingewikkelde zoektocht naar een huis in Asturias. ‘Waarom verkoop je in de tussentijd je appartement in Amsterdam niet alvast?’ vroeg ze. ‘Dan kun je tenminste snel handelen als je daar iets vindt.’

‘Waarom verkoop je in de tussentijd je huis in Amsterdam niet alvast?’

Het klinkt gek, maar dit was een nieuwe gedachte voor me. In mijn hoofd was de volgorde altijd geweest: eerst iets in Asturias vinden, dan pas mijn huis in Amsterdam verkopen. Het aankoopproces kan hier maanden duren en appartementen in Amsterdam verkoop je op een achternamiddag.

Een dakloze met een hoop geld op de bank.

‘Maar wat nou als ik niks vind in Asturias?’ sputterde ik. ‘Dan ben je een dakloze geworden met een hoop geld op de bank,’ antwoordde vriendin laconiek, ‘ik kan me ergere situaties voorstellen.’ Het kwartje viel. Anderhalve maand later verkocht ik mijn Amsterdamse appartement.

De eerste stap

Op de een-na-laatste dag in Ribadesella slechtte ik de laatste hobbel om me in Spanje te mogen vestigen: ik werd resident. Daarna vloog ik naar Amsterdam om mijn appartement leeg te halen en de leveringsakte bij de notaris te tekenen.

Het avontuur begint pas.

Ik had geen idee hoe mijn buitenspeeljaar zou gaan verlopen, maar zo fijn, mooi, leuk en soepel als het is gegaan, dat had ik me nooit kunnen bedenken. Het cliché is echt waar: je moet gewoon de eerste stap zetten. Zonder precies te weten waar je uitkomt. En het avontuur is nog niet over. Het begint pas.

Mijn buitenspeeljaar in twaalf foto’s: