Lonneke Lodder Lonneke Lodder
  • Home
  • Tekstschrijver
  • Blog
  • Boek
  • Over mij
  • In de media
  • Het team
    • Manu
    • Isa
    • César
    • Aura
  • Contact
  • Home
  • Tekstschrijver
  • Blog
  • Boek
  • Over mij
  • In de media
  • Het team
    • Manu
    • Isa
    • César
    • Aura
  • Contact
  • Home
  • Blog
  • Een jaar in Spanje

Blog

04 jul

Een jaar in Spanje

  • 10 comments

Vandaag precies een jaar geleden stapte ik op station Amsterdam Centraal in de trein richting de Spaanse grens. Het avontuur tegemoet. Een onbekende weg met een onbekende afloop. Ik had mezelf een jaar buitenspelen beloofd. Zou ik daarna de grote sprong wagen? Ik had op die dag vast nooit geloofd waar ik een jaar later zou zijn…

Ja, in Amsterdam, maar dat is toeval.

Enkele reis Spanje

Op 4 juli 2017 vertrok ik naar Irún, net over de grens met Frankrijk. Ik had een week eerder mijn laatste werkdag op kantoor gehad, drie dagen geleden mijn afscheidsfeestje gevierd, nog wat weemoedig gedaan, mijn katten gedag gezegd en mijn Amsterdamse appartement voor een jaar verhuurd.

Alles mocht, als ik er maar gelukkig van werd.

Het plan: al schrijvend en vrijwilligend door Spanje trekken, heel veel dingen leren en ontdekken hoe ik het vind om weg te zijn uit Nederland. Als een oriëntatiejaar op mijn emigratie. Met de optie dat ik daarna gewoon weer met hangende pootjes terug mocht komen. Of misschien zou ik nog wel langer blijven zwerven. Of eerder wortel schieten. Alles mocht, als ik er maar gelukkig van werd.

Camino del Norte

En zo ging het de rest van het jaar: ik had wel een plan, maar ik stelde het voortdurend bij. Want dat is hoe het met plannen gaat. Op 5 juli liep ik de eerste etappe van de Camino del Norte, van Irún naar San Sebastián, in het prachtige Baskenland. Het doel was richting Santiago de Compostela lopen, ruim 800 kilometer verderop. Aankomen was niet zo vreselijk belangrijk. Dat had ik in 2015 al een keer gedaan. Zolang ik er plezier in had, zou ik doorlopen.

De volgende dag ging ik ter plekke als hospitalera aan de slag.

Dat duurde tot 21 juli. Die middag kwam ik in een herberg in het dorpje Cuerres aan (nota bene 6 kilometer vóór Ribadesella). De volgende dag ging ik ter plekke als hospitalera aan de slag en ik noemde het serendipiteit. Ik bleef er 2,5 week en leerde meteen al een belangrijke les, over introvert zijn.

Drie maanden van huis

Na mijn avontuur in de pelgrimsherberg streek ik neer in het Ezelparadijs en daarna trok ik verder naar Galicië, waar ik kennismaakte met permacultuur. Toen ik drie maanden van huis was, concludeerde ik dat het goed ging. ‘Het is één lange periode van buiten leven, van dieren om me heen, van fysiek bezig zijn, bij de dag leven. Van dagelijks nieuwe dingen leren. Van vrijheid, ontzettend veel vrijheid. Heerlijk vind ik het!’

Van hot naar her

Het tweede kwartaal van mijn buitenspeeljaar werd het lastiger. Vanuit Galicië zocht ik me rot naar een nieuw Workaway adres. Uiteindelijk boekte ik uit arren moede Spaanse les in Valencia en timmerde meteen mijn hele reisschema dicht tot begin januari. Hartstikke leuk die spontane plannen, maar niet als het me wekenlang koortsachtig hosts aanschrijven, puzzelen en vliegtickets boeken kost. En zo ging ik in de laatste maanden van 2017 van hot naar her:

  • Santiago met mijn ouders en Valencia met een goede vriend
  • Spaanse les in Valencia
  • Meedraaien in een vrouwenhuishouden op Mallorca
  • Werken op 1500 meter hoogte in Andalusië
  • Amsterdam in de sneeuw
  • Schoonmaken en aaien in de kattenburcht in Catalonië

Reizende kameleon

Het was enorm afwisselend en daar hou ik van. Ik heb bovendien ontzettend veel geleerd in die maanden. Over mezelf, over hoe ik zou willen leven (en hoe niet) en mijn Spaans ging er aardig op vooruit. Ik voelde me een reizende kameleon: ik ging in korte tijd van wereld naar wereld.

In de Andalusische bergen moest ik een Spaanse mastiff van mijn lijf slaan.

Van leven in een studentenhuis in de grote stad naar een te klein huis met een beklemmende sfeer op Mallorca (de enige plek waar ik de dagen heb afgeteld). Van een finca in de Andalusische bergen waar ik een Spaanse mastiff van mijn lijf moest slaan, naar logeren in mijn eigen appartement in Amsterdam. Tot slot leefde ik drie weken bij een Iers koppel met 27 katten in een buitenwijk van Sitges.

En ik keek natuurlijk ook na een halfjaar weer terug.

Mijn eigen plek

Toen had ik genoeg geworkawayed. Ik was het meedraaien in andermans huishouden zat. Nee, nergens spijt van. Als je zo vaak van omgeving verandert, dan voel je elke dag dat je leeft. Het was intensief, het was telkens nieuw en ik had die maanden nooit willen missen. Maar ik was toe aan de volgende stap. Ik kreeg behoefte aan wortels. Aan mijn eigen plek. Die vond ik in Ribadesella.

Ik wilde heel, heel graag terug naar Asturias.

En ik wilde heel, heel graag terug naar Asturias. Ik ben de afgelopen jaren – op Murcia en Aragón na – in alle autonome regio’s van Spanje geweest en eind 2017 wist ik het zeker: mijn hart ligt in Asturias. Op 8 januari 2018 zat ik bijna twaalf uur in de trein van Barcelona naar Gijón. Het voelde als thuiskomen.

Het Ezelparadijs

Ik moest nog twee maanden wachten voordat ik in het appartement in Ribadesella terecht kon. Die bracht ik door in mijn tweede thuis in Asturias: het Ezelparadijs. Officieel ook een Workaway adres, maar onvergelijkbaar. Het Ezelparadijs is gemeenschapsleven.

Ik dacht na over mijn pensioenvoorziening.

Ik besloot in die periode dat ik zelf ezels wilde adopteren. En ik dacht na over dingen als (schijn)zekerheid, mijn pensioenvoorziening en überhaupt het concept van oud worden en pensioen.

Voorbereiding emigratie

In die tijd ontstond ook het antwoord op de vraag of ik echt wilde emigreren. En dat was ja. Mijn toekomst ligt in Asturias. Het werd tijd om de laatste stappen te gaan zetten en mijn emigratie voor te bereiden. Begin maart vertrok ik naar een appartement in Ribadesella en begon de huizenjacht. En allerlei bureaucratisch gedoe.

En passant hief ik ook nog mijn tekstbureau op.

En passant hief ik ook nog mijn tekstbureau op. Weer zo’n voorbeeld van een plan dat wijzigde. Het idee vooraf was om onderweg als reizende tekstschrijver geld te verdienen. Op afstand, door te werken voor opdrachtgevers in Nederland. Maar in de praktijk bleek die combinatie veel lastiger dan gedacht.

Lessen, lessen, lessen.

Huis verkopen

Eind maart 2018 was ik even terug in Nederland. Ik herinner me de middag dat ik met mijn beste vriendin over het strand van Zandvoort liep. Ik vertelde over de wat moeizame en ingewikkelde zoektocht naar een huis in Asturias. ‘Waarom verkoop je in de tussentijd je appartement in Amsterdam niet alvast?’ vroeg ze. ‘Dan kun je tenminste snel handelen als je daar iets vindt.’

‘Waarom verkoop je in de tussentijd je huis in Amsterdam niet alvast?’

Het klinkt gek, maar dit was een nieuwe gedachte voor me. In mijn hoofd was de volgorde altijd geweest: eerst iets in Asturias vinden, dan pas mijn huis in Amsterdam verkopen. Het aankoopproces kan hier maanden duren en appartementen in Amsterdam verkoop je op een achternamiddag.

Een dakloze met een hoop geld op de bank.

‘Maar wat nou als ik niks vind in Asturias?’ sputterde ik. ‘Dan ben je een dakloze geworden met een hoop geld op de bank,’ antwoordde vriendin laconiek, ‘ik kan me ergere situaties voorstellen.’ Het kwartje viel. Anderhalve maand later verkocht ik mijn Amsterdamse appartement.

De eerste stap

Op de een-na-laatste dag in Ribadesella slechtte ik de laatste hobbel om me in Spanje te mogen vestigen: ik werd resident. Daarna vloog ik naar Amsterdam om mijn appartement leeg te halen en de leveringsakte bij de notaris te tekenen.

Het avontuur begint pas.

Ik had geen idee hoe mijn buitenspeeljaar zou gaan verlopen, maar zo fijn, mooi, leuk en soepel als het is gegaan, dat had ik me nooit kunnen bedenken. Het cliché is echt waar: je moet gewoon de eerste stap zetten. Zonder precies te weten waar je uitkomt. En het avontuur is nog niet over. Het begint pas.

Mijn buitenspeeljaar in twaalf foto’s:

juni 2017: het afscheid van mijn kantoorbaan
juli 2017: de Camino del Norte
augustus 2017: werken als hospitalera
september 2017: in mijn element op het Galicische platteland
oktober 2017: Spaans leren in Valencia
november 2017: werken met uitzicht op de Sierra Nevada
december 2017: naar Amsterdam
januari 2018: terug in het Ezelparadijs
februari 2018: wordt mijn nieuwe huis een watermolen?
maart 2018: een appartement in Ribadesella
april 2018: de huizenjacht
mei 2018: mijn Amsterdamse appartement verkocht, inclusief mijn katten
juni 2018: ondanks een verregende lente val ik definitief voor Asturias
Tags:Asturiasdurf te springengelukHet Grote PlanpelgrimerenSpanjevrijwilligerswerk
Lonneke

You may also like

Het einde

  • 23 september 2022
  • by Lonneke
  • in Blog
Dat was het dan, jongens. Ik stop definitief met bloggen. Het was hier natuurlijk al zeven maanden stil, dus...
Beschermd: Een update over van alles
25 februari 2022
Het water staat aan de lippen
24 november 2021
Rare jongens, die Hollanders
19 september 2021

    Comments

  1. Team CF
    4 juli 2018

    Mooie eerste stap toch? Nu nog maar even doorlopen 😉
    Leuk om je weer even kort gezien en gesproken te hebben van het weekend!

    • Lonneke
      4 juli 2018

      Insgelijks! En nogmaals dank voor de organisatie!

  2. Divnomics
    4 juli 2018

    Wat een ontwikkeling! Ik heb je gemist afgelopen weekend, maar met deze post ben ik gelijk weer helemaal bijgelezen.

    “Je moet gewoon de eerste stap zetten. Zonder precies te weten waar je uitkomt.” Gek genoeg is dit soms zo moeilijk (al lijkt het zo simpel). Toch goed om te zien waar zo’n eerste stap naartoe kan leiden.

    • Lonneke
      4 juli 2018

      Ja, helaas kwam het er niet van om je te spreken… En ja, die eerste stap, dat heeft bij mij ook wel even geduurd, maar het bleek zó waar.

  3. geld-is-tijd
    4 juli 2018

    Als je het zo onder elkaar zet, dan ziet het eruit dat je de meest HOTte persoon bent die ik ken! Leuk om je afgelopen zaterdag te ontmoeten!

    • Lonneke
      4 juli 2018

      Haha, ik geloof inderdaad dat ik een bijzonder HOT jaar heb gehad 😉 En ja, ik vond het ook leuk om je eens een keer in levende lijve te zien!

  4. Lucia
    4 juli 2018

    Mooi verhaal en belevenissen samengevat Lonneke. Ik heb niet alle posts gelezen, maar wilmdat eigenlijk toch nog wel doen. Je leeft! Dat is mooi!

  5. dhk40
    5 juli 2018

    Jouw overzicht, eerste en alle andere stappen vind ik echt respect waardig. Ik blijf jouw stappen volgen met veel plezier.
    Ik herkende jouw naam op een forum (spanje). Ga je ook een blog schrijven over verhuizing van je spullen naar Spanje?

  6. Patrice Leenknecht
    10 juli 2018

    Aangrijpent verhaal ik wil ook vertrekken maar Bali spreek mij nu meer aan de mensen zijn daar hindoe en lief maar Spanje is de mentaliteit niet zo vriendelijk ge lijk een buitenlander zuiden spreek ne meer aan maar kom van cuba en ze mogen blij zijn dat Columbus daar arriveerde de bouwkunst is adembenemend groetjes Belg uit Knokke aan zee

    • Lonneke
      10 juli 2018

      Ik ben in Asturias alleen nog maar vriendelijke mensen tegengekomen!

Comments are closed.

Het weer in Asturias

Boekomslag
Bestel mijn boek

Categorieën

  • Bierbrouwen
  • Blog
  • Digitale nomade
  • Duurzaam leven
  • Emigreren
  • Geld
  • Het Grote Plan
  • Levenskunst
  • Pioniers (serie)
  • Spanje
  • Varia
  • Werk en inkomen

Twitter

Lonneke Lodder 🌱 Follow

Boek 'Het leven is te kort om op kantoor te zitten', Spanje, Asturias, ex-Amsterdammer, tekstschrijver, kattenvrouwtje, wannabe veganist, biersnob, gelukszoeker

LonnekeinSpanje
lonnekeinspanje Lonneke Lodder 🌱 @lonnekeinspanje ·
19 mrt

Voor het eerst vanuit Spanje (indirect) mogen stemmen voor de Eerste Kamer. Heel andere uitslag, maar BBB deed niet mee. #KCNI

Christoph Schmidt @trouwschmidt

Correctie: PvdA nog boven Volt

Reply on Twitter 1637581296980357127 Retweet on Twitter 1637581296980357127 Like on Twitter 1637581296980357127 1 Twitter 1637581296980357127
lonnekeinspanje Lonneke Lodder 🌱 @lonnekeinspanje ·
15 mrt

Oef, dat de opwarming op land veel hoger is dan die 1,2 graden heb ik me nooit gerealiseerd...

Bart Verheggen @BVerheggen

Nederland is ongeveer twee keer zo veel opgewarmd (2,3˚C) als het mondiaal gemiddelde (1,2˚C).

Dat komt vooral omdat land nu eenmaal sterker opwarmt dan water (~70% van het aardoppervlak is oceaan). En door schonere lucht in EU bereikt meer zonnestraling het aardoppervlak.

Reply on Twitter 1636136300779655168 Retweet on Twitter 1636136300779655168 Like on Twitter 1636136300779655168 Twitter 1636136300779655168
lonnekeinspanje Lonneke Lodder 🌱 @lonnekeinspanje ·
31 jan

Op de valreep...

Reply on Twitter 1620417730695532547 Retweet on Twitter 1620417730695532547 Like on Twitter 1620417730695532547 2 Twitter 1620417730695532547
Retweet on Twitter Lonneke Lodder 🌱 Retweeted
maxvangeuns Max van Geuns @maxvangeuns ·
29 jan

Shell is een criminele organisatie die zelfs in de drugswereld zijn gelijke niet kent, schrijft @JamalOuariachi.

"Maar wie werd er onlangs, nadat hij zijn kind naar school had gebracht, gearresteerd op verdenking van opruiing? @LWinnips van @NLRebellion."
https://www.trouw.nl/opinie/wanneer-zien-we-in-dat-de-echte-boeven-niet-bij-extinction-rebellion-maar-bij-shell-zitten~b6e24831/

Reply on Twitter 1619817489575329792 Retweet on Twitter 1619817489575329792 66 Like on Twitter 1619817489575329792 148 Twitter 1619817489575329792
Load More

Handige Links

  • Over mij
  • Tekstschrijver
  • Contact
  • Privacyverklaring

Social Media

  • Facebook
  • Twitter
  • Linkedin
  • Instagram

De laatste blogs

Laat je mailadres achter en je ontvangt een melding als ik ooit weer ga bloggen

Copyright Lonneke Lodder alle rechten voorbehouden - Privacyverklaring

  • Home
  • Over mij
  • Contact