Een jaar Project Lonica

Een jaar geleden, op 7 september 2015, kwam ik thuis na een sabbatical van vier maanden. Vastberaden om niet langer mijn leven te dromen, maar mijn droom te leven. Er is in dat jaar behoorlijk wat veranderd. Hoe staat het ervoor na een jaar Project Lonica?

Best wel goed eigenlijk.

Van vijf jaar naar de helft

‘Over vijf jaar wil ik wel weg zijn uit Nederland.’ Dat zei ik toen ik terugkwam van mijn sabbatical. Ik had besloten dat ik een ander leven wilde. Niet tot mijn 70e achter een bureau zitten, maar buiten leven, dichtbij de natuur. Ik wilde een huisje op het platteland van Spanje. Een moestuin, een paar dieren en bierbrouwen. Dingen met mijn handen doen. Liever in vrijheid op een houtje bijten, dan met een ruim salaris opgesloten zitten in een kantoorgebouw.

Er is inmiddels een jaar voorbij en ik hoop eigenlijk over maximaal anderhalf jaar wel in Spanje te wonen. ‘Over vijf jaar’ is gehalveerd dus.

Van bierbrouwerij naar tekstbureau

Het plan dat ik tijdens mijn sabbatical had bedacht was het beginnen van een bierbrouwerij op het Spaanse platteland. Ik ging toen ik weer thuis was enthousiast aan de slag met de voorbereidingen. Ik brouwde twee keer per maand, las boeken over brouwen, zocht van alles uit over brouwinstallaties en accijnzen en stak mijn licht op bij professionele brouwers. Na vier maanden kwam ik tot de conclusie dat ik op een doodlopende weg zat. Het bleek simpelweg te ingewikkeld en te risicovol.

Een maand later schreef ik Lonica Tekst in bij de Kamer van Koophandel. En nu heb ik het gevoel dat die stap helemaal klopt. Ik bén een schrijver, van kinds af aan al. Anderhalve week geleden zat ik een interview uit te werken voor een nieuwe opdrachtgever en ik realiseerde me dat ik met plezier aan het werk was. En toch was ik hier waarschijnlijk niet gekomen zonder dat eerste, enthousiaste plan van een eigen brouwerij.

Van geld sparen naar een andere kijk op geld

Ik was altijd al wel verstandig met geld, maar mijn ideeën waren heel klassiek: niet rood staan, niet op de pof kopen, heb een buffer, los af op de hypotheek en zorg voor een fatsoenlijk pensioen. Toen ik thuis kwam van mijn sabbatical, wilde ik flink gaan sparen. Emigreren kost immers geld. En dus ging ik eens kijken waar ik op kon bezuinigen.

Eind november ontdekte ik het bestaan van Mustachians. Daar is het begonnen. Een andere manier van denken over geld. Niet: hoeveel kan ik besteden, maar: hoeveel heb ik nodig? Ik blijk maar de helft van mijn salaris nodig te hebben. De andere helft kan naar de hypotheekschuld, de spaar- of beleggingsrekening. Het feit dat ik met gemak van minder geld kan leven, betekent dat ik straks in Spanje minder inkomsten nodig heb. Dat maakt mijn plan een stuk makkelijker haalbaar.

Van ‘ik wil anders leven’ naar ‘hee, dat kan hier ook alvast’

Ik had na mijn sabbatical een ideaal voor ogen. Ik wilde op het platteland wonen, veel meer buiten zijn, duurzaam leven, minder materiële zaken, meer genieten van kleine dingen en minder onderscheid tussen werk en privé. Eigenlijk gewoon zoveel mogelijk en zo vaak mogelijk zijn wie ik ben. Omdat je daar nou eenmaal het gelukkigst van wordt.

En zie wat er hier – gewoon in Nederland – al is gebeurd. Ik ben het afgelopen jaar veel meer buiten geweest. Naast wandelen en fietsen was de ontdekking van het afgelopen seizoen het buiten zwemmen. Niet alleen in het onvolprezen Flevoparkpad, maar ook gewoon in de Amstel en Het Nieuwe Diep. Man, wat is dat heerlijk! Mijn besparingen hebben geleid tot een verschuiving van spullen kopen naar bewuster genieten van ervaringen. Mijn pot vol mooie momenten wordt nog dagelijks gevuld. En mijn sluimerende bewustzijn over milieu en dierenwelzijn is weer aangewakkerd (Project Vegan is still alive). Maar ik merk het ook op mijn werk. Ik ben daar veel vrijer geworden en werk sterker vanuit mijn eigen waarden. Tot mijn eigen verbazing levert het betere resultaten en meer waardering op.

Van ‘dat wordt niks’ naar ‘zo kan het ook’

Eigenlijk begon deze verandering al tijdens mijn sabbatical. Ik was daarvoor nooit iemand van gekke plannen. Het kon zomaar mis gaan, dus je kon er maar beter niet aan beginnen. Ik noemde dat realisme. Maar eigenlijk zat ik vol met beperkende aannames over mezelf: dat vind jij toch niks, dat kan jij niet, daarvoor mis jij … (vul een eigenschap in naar keuze). En ik was gewoon bang om te vallen.

‘What if I fall?’ ‘Oh but my darling, what if you fly?’

Deze tekst werd mijn motto tijdens mijn sabbatical. Ik denk nu nog zelden ‘dat wordt niks’. Ik probeer het gewoon uit. Sommige dingen blijken goed te werken. En als het niet werkt zoek ik naar een manier die wel werkt. Bierbrouwerij werkte niet, tekstbureau werkt wel. Ik heb steeds meer vertrouwen dat het uiteindelijk wel gaat lukken. Niet op de manier die ik in eerste instantie had bedacht, maar door te leren van ervaringen en op basis daarvan mijn route steeds een beetje aan te passen.

Hallelujah? What’s next?

Een vriend vond dat mijn avontuur tot nu toe iets te positief verliep. Er mochten wel wat meer strubbelingen in mijn blog. Meer drama en tegenslag. Nou, hier komt ie. Wat gaat er allemaal nog niet goed? Een to do lijstje voor het komende jaar:

1. Dat ontspullen is volkomen verzand. Nadat ik mijn tv heb verkocht is er niets meer uit mijn huis verdwenen. Ik ben al heel lang niet meer bij mijn minibieb langs geweest. Het voordeel is dat er geen troep bij komt, maar er gaat dus ook al een tijdje geen troep meer uit.
2. IK MOET VERDER MET SPAANS LEREN.
3. Er is nog geen concrete grote sprong gewaagd. Ik werk nog steeds full time in loondienst, ik woon nog steeds in Nederland en ik bezit nog steeds een Amsterdams koopappartement. Het 2e jaar van Project Lonica wordt het jaar van de waarheid…
4. Ik klus tot nu toe slechts bij als tekstschrijver. Na een halfjaartje opstarten mag het komend jaar de wind wel onder dat tekstbureau.
5. En ai, ai, ai, wees gerust. Ik heb nog honderd kleine zorgen. Hoe zal het straks gaan met mijn schuwe meisjes? Ik kan voor geen meter autorijden. Als je woont en werkt in Amsterdam maakt dat geen moer uit, maar het is níet handig op het Spaanse platteland. Ik kan niet klussen, ik ben bang voor spinnen, ik heb een veel te romantisch beeld van mijn emigratie en ik heb geen idéé van wat me in Spanje allemaal te wachten staat… (dat is laatste is misschien maar goed ook).

In volle vaart verder dus!