Volgens een onderzoek naar Nederlandse emigranten zitten wij Nederlanders in den vreemde de hele dag oranjebitter te drinken, Lingo te kijken en Sinterklaasliedjes te zingen.
Er hangt nogal wat valse romantiek rondom het leven van digitale nomaden. Ik help je graag uit de droom; het is allemaal wat minder rooskleurig dan het lijkt. Er zit wel één geweldig principe achter het digitale nomadenbestaan, dat je ook prima kunt toepassen vanuit een vaste standplaats.
Ik heb een nieuwe ontdekking gedaan: hoe je in Spanje de motorrijtuigenbelasting betaalt. Het bleek een wandeling langs drie loketten. En de pinautomaat. Ik kreeg er weer enorme heimwee van naar DigiD.
Er zit een heel groot nadeel aan emigreren. Je laat mensen achter die je dierbaar zijn. Maar er zit een heel klein voordeeltje aan dat nadeel. Als je de mensen die je lief zijn ziet, dan is dat intens en bijzonder. Ik heb net tien van die bijzondere dagen achter de rug.
En ik heb nieuwe Asturiaanse folklore ontdekt.
Vandaag precies negen maanden geleden kwam ik hier met mijn schamele bezittingen de berg op gereden. Het regende en het was stikbewolkt. De eerste vier dagen kon ik nauwelijks het eind van mijn landgoed zien. Laat staan het uitzicht op de Picos. En ik dacht: madre mía, vanaf nu woon ik dus hier. In het zomerhuis van een overleden echtpaar.
In negen maanden tijd is het mijn huis geworden. En ik denk nog steeds regelmatig: madre mía.
Je moet kiezen in het leven en je kunt niet overal tegelijk zijn. En toch voelde het deze dagen even alsof ik het beste van twee werelden heb. Bijna dan.
Soms weet je ineens dat je de verkeerde beslissing hebt genomen. Toen ik nog in Nederland woonde, had ik allerlei aannames over mezelf. Ik kon niet zonder Amsterdam, ik was geen avonturier, ik hield van zekerheden. Inmiddels ben ik erachter dat die aannames allemaal kloppen.
De volgende keer haal ik mijn levenslessen wel uit een boekje.
Het is iets waar bijna geen enkele emigrant aan ontkomt. Het invullen van het M-biljet van de Nederlandse Belastingdienst. Ik las er al verschillende horrorverhalen over, maar nu ben ik zelf aan de beurt.
Een blogje vol emigrantenweemoed. Het is hier natuurlijk fantastisch, maar dat betekent niet dat ik nooit wat mis. Nu ik ruim anderhalf jaar weg ben uit Nederland, weet ik ook steeds beter wat. En dat zijn nog best verrassende dingen.
Dit kluitje huizen is het gehucht waar ik woon. Daar ergens rechtsboven – los van de rest – zie je mijn gele huis. Ik woon dus een stukje buiten een gehucht in een dunbevolkt gebied. Dat is best afgelegen. Ik woon er helemaal alleen, onder vrij eenvoudige omstandigheden, met vertier op afstand en zonder enige structuur in mijn dagen. Daar moet je tegen kunnen.