Ik heb een nieuwe ontdekking gedaan: hoe je in Spanje de motorrijtuigenbelasting betaalt. Het bleek een wandeling langs drie loketten. En de pinautomaat. Ik kreeg er weer enorme heimwee van naar DigiD.
Er zit een heel groot nadeel aan emigreren. Je laat mensen achter die je dierbaar zijn. Maar er zit een heel klein voordeeltje aan dat nadeel. Als je de mensen die je lief zijn ziet, dan is dat intens en bijzonder. Ik heb net tien van die bijzondere dagen achter de rug.
En ik heb nieuwe Asturiaanse folklore ontdekt.
Vandaag precies negen maanden geleden kwam ik hier met mijn schamele bezittingen de berg op gereden. Het regende en het was stikbewolkt. De eerste vier dagen kon ik nauwelijks het eind van mijn landgoed zien. Laat staan het uitzicht op de Picos. En ik dacht: madre mía, vanaf nu woon ik dus hier. In het zomerhuis van een overleden echtpaar.
In negen maanden tijd is het mijn huis geworden. En ik denk nog steeds regelmatig: madre mía.
Je moet kiezen in het leven en je kunt niet overal tegelijk zijn. En toch voelde het deze dagen even alsof ik het beste van twee werelden heb. Bijna dan.
Soms weet je ineens dat je de verkeerde beslissing hebt genomen. Toen ik nog in Nederland woonde, had ik allerlei aannames over mezelf. Ik kon niet zonder Amsterdam, ik was geen avonturier, ik hield van zekerheden. Inmiddels ben ik erachter dat die aannames allemaal kloppen.
De volgende keer haal ik mijn levenslessen wel uit een boekje.
Het is iets waar bijna geen enkele emigrant aan ontkomt. Het invullen van het M-biljet van de Nederlandse Belastingdienst. Ik las er al verschillende horrorverhalen over, maar nu ben ik zelf aan de beurt.
Een blogje vol emigrantenweemoed. Het is hier natuurlijk fantastisch, maar dat betekent niet dat ik nooit wat mis. Nu ik ruim anderhalf jaar weg ben uit Nederland, weet ik ook steeds beter wat. En dat zijn nog best verrassende dingen.
Dit kluitje huizen is het gehucht waar ik woon. Daar ergens rechtsboven – los van de rest – zie je mijn gele huis. Ik woon dus een stukje buiten een gehucht in een dunbevolkt gebied. Dat is best afgelegen. Ik woon er helemaal alleen, onder vrij eenvoudige omstandigheden, met vertier op afstand en zonder enige structuur in mijn dagen. Daar moet je tegen kunnen.
Madre mía, zijn dit die donkere, natte, grijze maanden waar ik vroeger geen doorkomen aan vond? Foto’s uit het dagelijks leven in een geel huis halverwege een berg in Asturias.
Let op: kattenspam.
Dit was mijn uitzicht vorige week. Niet slecht hè? Beduidend anders dan de Picos de Europa. Het was de eerste keer dat ik terug was in mijn oude stad als officiële ex-Amsterdammer. Gek genoeg vond ik het gek.
En Nederland bleek nog gewoon Nederland.