Hoe is het als je zomaar van de stad naar het platteland verhuist? Dit stadsmens kan jullie inmiddels tot haar eigen verbazing vertellen dat het platteland eigenlijk wel zijn charme heeft.
Sinds mijn boek is verschenen krijg ik steeds meer fanmail. Dat rechtstreekse contact is heel leuk en inspirerend, maar het kost me ook steeds meer tijd.
Ik denk dat sommige mensen zich best weleens afvragen wat ik hier de hele dag doe. Sterker, dat vraag ik mezelf ook weleens af.
Volgens een onderzoek naar Nederlandse emigranten zitten wij Nederlanders in den vreemde de hele dag oranjebitter te drinken, Lingo te kijken en Sinterklaasliedjes te zingen.
Er hangt nogal wat valse romantiek rondom het leven van digitale nomaden. Ik help je graag uit de droom; het is allemaal wat minder rooskleurig dan het lijkt. Er zit wel één geweldig principe achter het digitale nomadenbestaan, dat je ook prima kunt toepassen vanuit een vaste standplaats. Het heet geo-arbitrage.
Ik heb een nieuwe ontdekking gedaan: hoe je in Spanje de motorrijtuigenbelasting betaalt. Het bleek een wandeling langs drie loketten. En de pinautomaat. Ik kreeg er weer enorme heimwee van naar DigiD.
Er zit een heel groot nadeel aan emigreren. Je laat mensen achter die je dierbaar zijn. Maar er zit een heel klein voordeeltje aan dat nadeel. Als je de mensen die je lief zijn ziet, dan is dat intens en bijzonder. Ik heb net tien van die bijzondere dagen achter de rug.
En ik heb nieuwe Asturiaanse folklore ontdekt.
Vandaag precies negen maanden geleden kwam ik hier met mijn schamele bezittingen de berg op gereden. Het regende en het was stikbewolkt. De eerste vier dagen kon ik nauwelijks het eind van mijn landgoed zien. Laat staan het uitzicht op de Picos. En ik dacht: madre mía, vanaf nu woon ik dus hier. In het zomerhuis van een overleden echtpaar.
In negen maanden tijd is het mijn huis geworden. En ik denk nog steeds regelmatig: madre mía.
Je moet kiezen in het leven en je kunt niet overal tegelijk zijn. En toch voelde het deze dagen even alsof ik het beste van twee werelden heb. Bijna dan.
Soms weet je ineens dat je de verkeerde beslissing hebt genomen. Toen ik nog in Nederland woonde, had ik allerlei aannames over mezelf. Ik kon niet zonder Amsterdam, ik was geen avonturier, ik hield van zekerheden. Inmiddels ben ik erachter dat die aannames allemaal kloppen.
De volgende keer haal ik mijn levenslessen wel uit een boekje.