Vandaag precies negen maanden geleden kwam ik hier met mijn schamele bezittingen de berg op gereden. Het regende en het was stikbewolkt. De eerste vier dagen kon ik nauwelijks het eind van mijn landgoed zien. Laat staan het uitzicht op de Picos. En ik dacht: madre mía, vanaf nu woon ik dus hier. In het zomerhuis van een overleden echtpaar.
In negen maanden tijd is het mijn huis geworden. En ik denk nog steeds regelmatig: madre mía.
Verhuisd
19
Je moet kiezen in het leven en je kunt niet overal tegelijk zijn. En toch voelde het deze dagen even alsof ik het beste van twee werelden heb. Bijna dan.
Sinterklaas
Oké, nu weer even serieus. Vorige week was ik dus in Nederland. Gewoon op bezoek, want ik wil nog lang niet weg uit Asturias. Ik heb eerst twee nachten bij mijn ouders geslapen en daarna vijf nachten in een Amsterdams appartement met een fantastisch uitzicht. Het was één
Soms weet je ineens dat je de verkeerde beslissing hebt genomen. Toen ik nog in Nederland woonde, had ik allerlei aannames over mezelf. Ik kon niet zonder Amsterdam, ik was geen avonturier, ik hield van zekerheden. Inmiddels ben ik erachter dat die aannames allemaal kloppen.
De volgende keer haal ik mijn levenslessen wel uit een boekje.
Onderdrukt verlangen
Het besef is vrij plotseling gekomen. Ik onderdrukte het waarschijnlijk al een tijdje, maar bij mijn bezoek aan Nederland was er
Het is iets waar bijna geen enkele emigrant aan ontkomt. Het invullen van het M-biljet van de Nederlandse Belastingdienst. Ik las er al verschillende horrorverhalen over, maar nu ben ik zelf aan de beurt.
Ambtenaren achter een loket
Ik verlang al bijna naar de Spaanse bureaucratie. Waar je ambtenaren achter een loket in de ogen kunt kijken nadat je een nummertje hebt getrokken. Waar de regels stupide zijn, maar wel een handelingsperspectief bieden.
Ah, ik begrijp dat ik nu
Een blogje vol emigrantenweemoed. Het is hier natuurlijk fantastisch, maar dat betekent niet dat ik nooit wat mis. Nu ik ruim anderhalf jaar weg ben uit Nederland, weet ik ook steeds beter wat. En dat zijn nog best verrassende dingen.
1. Kneuterige NS-wandelingen
Ja heel suf, maar die mis ik dus. Dat kneuterige wandelen in Nederland. Truttige paaltjesroutes, perfect gemarkeerde LAW’s, Groene Wissels. Van die keurig uitgezette wandelingen van treinstation naar treinstation. En dat je dan precies weet waar
Dit kluitje huizen is het gehucht waar ik woon. Daar ergens rechtsboven – los van de rest – zie je mijn gele huis. Ik woon dus een stukje buiten een gehucht in een dunbevolkt gebied. Dat is best afgelegen. Ik woon er helemaal alleen, onder vrij eenvoudige omstandigheden, met vertier op afstand en zonder enige structuur in mijn dagen. Daar moet je tegen kunnen.
Mooie plaatjes
Ik had gisteren een paar mooie plaatjes op Twitter geslingerd. Van mijn landgoed en
Madre mía, zijn dit die donkere, natte, grijze maanden waar ik vroeger geen doorkomen aan vond? Foto’s uit het dagelijks leven in een geel huis halverwege een berg in Asturias.
Let op: kattenspam.
Beter dan juli
Het Asturiaanse weer is grillig en geen touw aan vast te knopen. Eind oktober lag er een pak sneeuw in de tuin en de laatste dagen was het weer beter dan in juli. Tijdens de eeuwig durende grijze, natte lente van 2018 (toen
Dit was mijn uitzicht vorige week. Niet slecht hè? Beduidend anders dan de Picos de Europa. Het was de eerste keer dat ik terug was in mijn oude stad als officiële ex-Amsterdammer. Gek genoeg vond ik het gek.
En Nederland bleek nog gewoon Nederland.
In Nederland
Voor het eerst terug sinds ik in een geel huis halverwege een berg ging wonen. En niet zonder reden. Ik mocht getuige zijn bij de partnerregistratie van een Amsterdamse vriend en ik had
Ik heb weer Spaanse les gehad. Een hele week en daarna ben ik gaan spijbelen. Maar ik heb er wel het een en ander aan overgehouden. Iets met een sociaal leven en expats. En een terras in Cangas de Onís.
Het lot van emigranten
Mijn Spaans is nog zeker niet op het niveau waarop ik het hebben wil. En gek genoeg spreek ik hier minder Spaans dan je zou denken. Er zitten dagen bij dat ik alleen maar tegen
Hoe vind ik het hier nou eigenlijk? Ik woon nu tweeënhalve maand in een geel huis halverwege een berg. Van Amsterdam naar het Spaanse platteland. Het begint een klein beetje te wennen. Soms. En soms ook weer helemaal niet. Dan zie ik dat uitzicht, het huis en die auto en dan denk ik: no puede ser. Dit kan gewoon niet waar zijn.
Rijk
Het zijn de kleine momenten. Gisterochtend ging het ik vuilnis wegbrengen, 100 meter de weg af.