Het is iets waar bijna geen enkele emigrant aan ontkomt. Het invullen van het M-biljet van de Nederlandse Belastingdienst. Ik las er al verschillende horrorverhalen over, maar nu ben ik zelf aan de beurt.
Een blogje vol emigrantenweemoed. Het is hier natuurlijk fantastisch, maar dat betekent niet dat ik nooit wat mis. Nu ik ruim anderhalf jaar weg ben uit Nederland, weet ik ook steeds beter wat. En dat zijn nog best verrassende dingen.
Dit kluitje huizen is het gehucht waar ik woon. Daar ergens rechtsboven – los van de rest – zie je mijn gele huis. Ik woon dus een stukje buiten een gehucht in een dunbevolkt gebied. Dat is best afgelegen. Ik woon er helemaal alleen, onder vrij eenvoudige omstandigheden, met vertier op afstand en zonder enige structuur in mijn dagen. Daar moet je tegen kunnen.
Madre mía, zijn dit die donkere, natte, grijze maanden waar ik vroeger geen doorkomen aan vond? Foto’s uit het dagelijks leven in een geel huis halverwege een berg in Asturias.
Let op: kattenspam.
Dit was mijn uitzicht vorige week. Niet slecht hè? Beduidend anders dan de Picos de Europa. Het was de eerste keer dat ik terug was in mijn oude stad als officiële ex-Amsterdammer. Gek genoeg vond ik het gek.
En Nederland bleek nog gewoon Nederland.
Ik heb weer Spaanse les gehad. Een hele week en daarna ben ik gaan spijbelen. Maar ik heb er wel het een en ander aan overgehouden. Iets met een sociaal leven en expats. En een terras in Cangas de Onís.
Hoe vind ik het hier nou eigenlijk? Ik woon nu tweeënhalve maand in een geel huis halverwege een berg. Van Amsterdam naar het Spaanse platteland. Het begint een klein beetje te wennen. Soms. En soms ook weer helemaal niet. Dan zie ik dat uitzicht, het huis en die auto en dan denk ik: no puede ser. Dit kan gewoon niet waar zijn.
Even een niemendalletje. En iets over koning Pelayo en de maagd van Covadonga. Ik had bezoek de afgelopen week en was dus helemaal uit mijn ritme. En ik deed een typische emigrantenervaring op: als je elkaar wilt zien, dan is het meteen intensief.
Oké jongens, een tussenstand. Er moet nog van alles gebeuren, maar gisteren was er een mijlpaaltje. De verbouwing beneden is klaar. Soort van. De keukendeurtjes moeten nog, ik moet nog van alles en het is nu een bijzonder kale boel, maar de werkmannen hebben afgezwaaid. Voorlopig dan, hoop ik.
Want het werk is niet af. Nooit af.
Spanje mag dan in Europa liggen, sommige dingen gaan hier anders. Nou ja, best veel dingen gaan hier anders. En dan accepteer ik maar dat er af en toe wat meewarig om me wordt gelachen. En dat het zomaar kan gebeuren dat werkmannen niet meer komen opdagen.