Even een niemendalletje. En iets over koning Pelayo en de maagd van Covadonga. Ik had bezoek de afgelopen week en was dus helemaal uit mijn ritme. En ik deed een typische emigrantenervaring op: als je elkaar wilt zien, dan is het meteen intensief.
Pilotenstaking
Op de dag dat ik hier precies twee maanden woonde, reed ik naar het vliegveld van Santander om mijn ouders op te halen. Ze zouden eigenlijk met datzelfde vliegtuig terugvliegen, maar door een staking van
Oké jongens, een tussenstand. Er moet nog van alles gebeuren, maar gisteren was er een mijlpaaltje. De verbouwing beneden is klaar. Soort van. De keukendeurtjes moeten nog, ik moet nog van alles en het is nu een bijzonder kale boel, maar de werkmannen hebben afgezwaaid. Voorlopig dan, hoop ik.
Want het werk is niet af. Nooit af.
Twee weken
Zo’n verbouwing duurt altijd langer dan je denkt hè? Nou had ik eerlijk gezegd geen idee, want het is de
Spanje mag dan in Europa liggen, sommige dingen gaan hier anders. Nou ja, best veel dingen gaan hier anders. En dan accepteer ik maar dat er af en toe wat meewarig om me wordt gelachen. En dat het zomaar kan gebeuren dat werkmannen niet meer komen opdagen.
Moederkloek
Ik wilde dus helemaal geen kittens. Ze zijn rete onhandig. Ze doen domme dingen, slopen de boel en springen (met alle nagels uit) in je nek. Ik wilde gewoon een paar
Er is één woord dat ik niet meer kan horen. Trámite. Het betekent procedure. En de titel is nogal clickbait, want ik heb eigenlijk alleen enorme heimwee naar DigiD. Madre mía, het is alsof ik terug naar de jaren 80 ben gekatapulteerd. Ik leg honderden autokilometers af voor wat je in Nederland in twee minuten online kan fiksen.
Project Lonica against the System, hoofdstuk 13.
Leesplezier
Mensen die hier vaker meelezen beginnen nu vast te gniffelen. Ik heb inmiddels
Een verslag van dag 3, 4 en 5 op mijn landgoed. Gezinsuitbreiding, een spontane housewarming party, een avontuur in de jungle en een onmogelijk adres.
Nummer 3
Je bent een kattenvrouwtje of niet. De eigenaren van moederpoes wilden eigenlijk nog wel een kitten kwijt. En ik ben dan zo’n tut die het lullig vindt als die ergens alleen terecht komt, zonder broertjes of zusjes om mee te spelen. Dus daar was César. Hij is een maatje groter dan zijn
De eerste twee dagen in mijn nieuwe huis. Een verslag met veel foto’s, omdat jullie zo zeurden. En de eerste aflevering van de serie ‘vrouw op platteland’.
Twee weken
Madre mía… in minder dan twee weken van de notaris in Amsterdam naar de notaris in Gijón… Alles ging tergend langzaam en toen was daar opeens de snelheid van het licht. Mijn advocaat, die ik zo traag als poppenstront vond, legde de laatste honderd meter af binnen tien seconden. Nou
Tadaa! Ik woon straks dus gewoon in een geel huis halverwege een Asturiaanse heuvel. Ik heb een huis gekocht! Na 25 jaar als Amsterdammer verkas ik naar een plek waar de enige buren 100 meter verderop wonen. Van zeeniveau naar 300 meter hoogte. Ik kan het zelf nog nauwelijks geloven.
En natuurlijk zit er een verhaal aan vast.
Een vreselijk net huis
Die huizenjacht, ik vond het best een toestand. Ik bekeek honderden huizen online op Funda-achtige websites, en
Het is mijn laatste avond in Ribadesella. Een feestelijke, want vandaag is er een wonder geschied. Ik ben resident geworden!
Het was als Asterix en Obelix die Vrijgeleide A38 moesten bemachtigen, maar het is gelukt. Sinds vandaag ben ik de trotse bezitter van een groen papiertje ter grootte van een creditcard en mag ik mijzelf Residente communitario en España noemen.
Het relaas van de streng kijkende mevrouw en de queeste van printjes maken. Een lang verhaal.
Woud van bureaucratie
De naam is Ongeduld. Mevrouw Ongeduld. Maar jullie mogen Haastje zeggen. Ik kan er niks aan doen. Ik heb het geërfd, het is de schuld van mijn vader. En nu woon ik in het Land der Traagheid. Het land van mañana. Waarvan ik inmiddels weet dat deze kreet je reinste onderdrijving is. Werden dingen maar mañana…
Het is wachten tot de kikkers hun haar laten groeien.
Wachten op de polis
Een paar keer per week laat ik de postbode
De vraag die ik de laatste tijd het vaakst krijg: hoe staat het met de huizenjacht? Tja, wat zal ik zeggen, no es fácil. Het is niet gemakkelijk. Eigenlijk is met elk huis dat ik heb gezien wel íets mis. Of een heleboel. Mensen zeggen me dat er heus wel iets voor mij bij zit. Dat half Asturias te koop staat. Tot nu toe blijkt het zoeken naar een huis vooral een forse oefening in geduld.
De watermolen
Nee