En ik vierde het leven

Nog steeds sta ik met het inhalen van uitjes in de overdrive. Ik wil overal naartoe. Nu het weer kan. Nu het nog kan. Deze week was mijn geliefde Gijón aan de beurt. Het werd een hoopvol weerzien.

Raar land

Na een strenge lockdown schoot Spanje in vliegende vaart Nederland voorbij qua vrijheden. Waar jullie reikhalzend uitkijken naar 1 juni, mochten we in Asturias vanaf 11 mei alweer op het terras zitten. Gewoon zonder reservering, want dat doen Spanjaarden niet. Pas deze week kwam het er bij mij van. Ik gaf tot nu toe de voorkeur aan wandelingen en zwempartijen in de natuur. Al was dat tot 25 mei eigenlijk nog illegaal. Raar land.

Ik ben eerst alle dingen gaan doen waarbij het risico nihil is. Ja, ik heb vrienden gezien, maar die hadden net als ik twee maanden opgesloten gezeten. Ondanks de versoepelingen blijft het aantal coronagevallen in Asturias dalen. Er komen nu nog zo’n nul tot drie besmettingen per dag bij. Ik hou mijn vingers gekruist.

Misschien is dit wel de beste tijd om de stad weer eens op te zoeken. Voordat de toeristen terugkomen. We zitten nu nog in een Asturiaanse quarantaine. Niemand mag zonder goede reden de provincie in of uit. En dus boekte ik wat onwennig een nachtje hotel in Gijón.

De bierwinkel

Ik trof een gehavende stad aan, die al zoekende weer een beetje aan het opkrabbelen was. Zij die het gered hadden dan, of zij die het de moeite waard vonden om open te gaan met alle beperkingen. De jongen van de bierwinkel verontschuldigde zich voor de halflege schappen. ‘We zijn nog een beetje aan het opstarten.’

Je kunt er ook aan de grote tafel in het midden ter plekke eentje drinken. En dat werd dus meteen gek. Ik kwam binnen met een mondkapje op. Verplicht in winkels in Spanje. Bij de ingang ontsmette ik mijn handen, ik zocht wat goede blikken en flessen bier uit en bestelde er meteen eentje. Van de zes taps vloeide er uit twee nog bier. Ik ging aan de nog lege tafel zitten en toen mocht het mondkapje af. Want ja, bij horecaconsumptie geldt de mondkapjesplicht niet.

Het terras

Ik had afgesproken met Aletta, een andere Nederlandse emigrant die met haar man in januari in Asturias was neergestreken. Ze hadden meer van Asturias in lockdown meegemaakt dan in vrijheid. Van de bierwinkel wandelden we naar het terras van de bijbehorende taproom. En daar zat ik dan, op het terras met bier. Een blij ei te wezen.

De terrassen om ons heen stroomden vol. Officieel is de toegestane maximum capaciteit 50%. Maar als dit 50% is, dan gaat 100% niet passen. De mensen, de stemmen, de bedrijvigheid. We werden er haast euforisch van. Het dystopische is eraf. Er wordt weer gelachen. Het is alsof Gijón een voorzichtige zucht van verlichting slaakt.

Het restaurant

Het was even zoeken naar een restaurant. Veel horeca is nog dicht. Niet voor altijd, hoop je dan maar. De Italiaan waar we uiteindelijk nog gewoon buiten een tafeltje vonden, had een QR-code als menukaart. Even scannen en je kon zonder iets aan te raken je eten bestellen. Ware het niet dat je dan wel eerst een app moet downloaden die QR-codes kan scannen. We stonden zo te klooien dat ze toch maar een kaart kwamen brengen. Het is allemaal nog even wennen.

En zo zaten we daar. Een zwoele avond in Gijón. Het leven te vieren.