Er zijn er drie jarig, hoera, hoera...

Het is feest in Casa Lonica! Vandaag zijn Manu, César en Isa een jaar oud geworden. En dat is natuurlijk een heel goed excuus voor babyfoto’s en verhalen uit de oude doos.

Geen kittens

Toen ik een huis zocht in Asturias, wist ik al dat er katten zouden komen. Maar geen kittens. Gewoon wat oudjes uit het asiel, eventueel aangevuld met een aanloper. Telkens als ik geen kittens wil, dan krijg ik kittens.

Deze drie waren namelijk over. Hun moeder was drachtig aan komen lopen bij een Duits stel dat al jaren in Asturias woont. Ze kreeg vier kittens. Drie daarvan zochten een huis.

Ze zien er misschien schattig uit, maar kittens zijn enorme handenbinders. Karakterloze, hulpeloze wuppies, die je de hele tijd moet behoeden voor stommiteiten. Ze werden eigenlijk pas echt leuk toen ze vier á vijf maanden oud waren, een beetje persoonlijkheid begonnen te ontwikkelen en naar buiten mochten.

César kwijt

Bijna was het trouwens helemaal geen feest vandaag. César was een paar dagen geleden zoek. Niet zo lang hoor, maar ik vond het vreselijk lang.

Woensdag rond het middaguur had ik hem nog gezien. Die avond ging ik naar het café in Ribadesella met een vriendin en ben daar ook blijven slapen. Ik kwam donderdagochtend tegen negen uur weer thuis, maar geen César die op zijn brokjes zat te wachten.

Om drie uur is deze ongeruste kattenmoeder in een flinke straal om het huis gaan zoeken en roepen. In de regen. Daarna heb ik de dichtstbijzijnde buren geappt en een plakkaat opgehangen. César was nu officieel vermist.

Om half elf ‘s avonds kwam hij terug. Luid mauwend en half verzopen. Hij schrokte twee bakjes brokjes naar binnen, liet zich afdrogen, gaf me een knuffel en viel in een diepe slaap.

Buitenkatten, echt heel leuk.

Isa

Met twee maanden – in de eerste week dat ze bij me was – werd Isa ziek. Een of ander virus. Vijf dagen lang was ze een klein, zielig wuppie. Ze wilde niet spelen met de andere twee en alleen maar bij me liggen of gedragen worden. Ik kon nog geen afwas doen.

Groot is ze nooit geworden, maar ze kwam er gelukkig wel weer helemaal bovenop. Isa speelt net zo lief met balletjes en propjes als met hagedisjes. En ze moeten altijd mee naar binnen. Op zonnige dagen zet ik er rustig een stuk of acht weer buiten.

Manu

Een vrijwilliger van het Ezelparadijs had gezegd dat Manu een jongetje was en ik heb het niet gecontroleerd. Ze heette al Manu toen de dierenarts me vertelde dat ze een meisje was. Nu komt Manu dus van Manuela.

Manu was tot haar sterilisatie het avonturiertje van het stel. Een van de eerste keren dat ze naar buiten mocht, klom ze meteen tot bovenin de appelboom. Een zondagspoesje. Superschattig and she knows it. Kan het zowel heel goed met haar kleine zusje als met haar grote broer vinden. Fanatieke uit-de-wc-drinker.

César

César kwam hier twee dagen later wonen dan Manu en Isa. Vers bij zijn moeder vandaan en een beetje verfomfaaid. De eerste dag heeft hij alleen maar zitten blazen naar zijn zusjes, maar dat is helemaal goed gekomen.

César is een laatbloeier. Hij deed er twee maanden over om de werking van het kattenluikje te doorgronden. Terwijl zijn zussen (tot mijn leedwezen) de ene na de andere hagedis aansleepten, ving Sees nooit iets. Inmiddels heeft hij bijgeleerd. Hij vult zijn menu een paar keer per week aan met zelfgevangen muizen of mollen.

Terwijl de meisjes nauwelijks het landgoed verlaten, heeft César de gewoonte om uren weg te blijven. Het record staat op 34 uur en dat mag van mij zo blijven.

Volwassen

Er wonen hier nu drie monsters. Met enige regelmaat mag ik dode hagedissen opvegen of de bloedvlekken van de vloer poetsen. Als ik op mijn laptop moet werken, dan vleien ze zich in mijn armen. Ze lopen met hun modderpoten over mijn glazen tafels. Als ze de kans krijgen, glippen ze de badkamer in en nemen de wc-rol te grazen.

Maar het zijn toch je katten hè?