Eten weggooien

In mijn kleine fijne FIRE-clubje op Slack zaten we twee weken geleden wat tegen elkaar op te snoeven. Wij gooiden allemaal vrijwel nooit eten weg. Ik deed ook mee met snoeven. Totdat Mariimma er fijntjes op wees dat als je deze vraag in een enquête zou voorleggen aan duizend mensen er waarschijnlijk duizend mensen zeggen dat ze zelden eten weggooien.

De proef op de som dus. Ik heb de afgelopen twee weken precies bijgehouden wat ik zoal weggooi.

222 miljoen ton

Het is ontstellend hoeveel eten we met zijn allen verspillen. Volgens Rob Greenfield gooien de inwoners van rijke landen bijna evenveel  (222 miljoen ton) voedsel weg als de inwoners van sub-Sahara Afrika eten (230 miljoen ton). In The Uninhabitable Earth las ik dat het bij Amerikanen gaat om een kwart van al het eten dat ze kopen.

Een kwart. Kun je nagaan wat je daar een CO2-reductie mee zou kunnen realiseren.

Creatief met restjes

In de zomer van 2015 leerde ik in het Ezelparadijs koken met wat er in huis is. Als je daar de kok bent, dan loop je die dag de keuken in, je kijkt wat er is en bedenkt ter plekke hoe je daar voor tien tot twaalf mensen een smakelijke maaltijd van kunt maken. En daar word je creatief van.

Het beviel zo goed, dat ik nu nog steeds zo kook. Alleen dan meestal voor mezelf alleen. Ik doe een keer per week boodschappen. Dan gooi ik de groenten in mijn kar waar ik zin in heb of die een beetje gunstig geprijsd zijn. Thuis zie ik wel wat ik ervan maak.

Tegen het eind van de voorraad moet je een beetje creatiever worden. Dan ligt er bijvoorbeeld nog een flink stuk paprika dat op moet, een geopend blikje tomatensaus en een halve bloemkool en daar moet je dan iets mee. Dat is een curry geworden, met kikkererwten, tofu, ui, knoflook en kokosmelk.

De rest van die kikkererwten zijn ‘s avonds in de soep gegaan met een halve zak snijbiet (die ook op moest), een uitje en verse gember. De overgebleven kokosmelk mikte ik in de vriezer.

Mijn voedselverspilling

En het gaat natuurlijk ook weleens mis. Dit gooide ik in twee weken tijd weg.

• maandag 8/4: twee bruin geworden bloemkoolroosjes
• woensdag 10/4: een rottende peer
• vrijdag 12/4: een oude maaltijd uit de vriezer
• zaterdag 13/4: twaalf penne’s (pasta)
• dinsdag 16/4: drie bruine aardbeien en vier eetlepels rijst met curry
• donderdag 18/4: twee eetlepels havermoutpap
• vrijdag 19/4: een restje zelfgemaakte zoete aardappelhummus

Ik vind het nog best een lijst. Mijn grootste uitdaging is om familieverpakkingen uit de supermarkt in mijn eentje op te krijgen. Die drie aardbeien zaten in een doos van 1,25 kilo. Kleiner hadden ze  ze niet. Ze waren 1,99 per kilo, dus ik kon ze niet laten liggen. En niet zo smakeloos als in Nederland, maar heerlijk zoet en sappig. Ik heb me vijf dagen ongans gegeten aan aardbeien en op die vijfde dag bleken er dus drie rot te zijn geworden.

Wortels. Gaan hier per kilozak. Op zondagavond kreeg ik ter nauwernood de zak leeg die ik anderhalve week geleden kocht. Bloemkool. Ik neem altijd de kleinste, maar dan nog. Er gaan roosjes door de salade, door de curry, door de soep. En dan komt het toch nog weleens voor dat ik niet snel genoeg eet en er dus twee roosjes bruin worden.

Oude diepvriesmaaltijd

Ik snap overigens meteen de bias van dit onderzoek, want nu ik er zo bewust op let doe ik natuurlijk nog beter mijn best om alles op te eten. Daarom heb ik geprobeerd om dat te compenseren. Dat restje zelfgemaakte hummus had ik makkelijk nog een paar dagen in de koelkast kunnen laten verpieteren. En die oude maaltijd stond al weken in de vriezer. Had ik prima buiten de onderzoeksperiode weg kunnen gooien.

Een hele maaltijd weggooien is sowieso wel iets uiterst exceptioneels op Finca Lonica. Ik kook namelijk altijd hartstikke lekker. Bijna altijd. Dit was een prutje van zwarte bonen en pompoen in kokosmelk. Had me vooraf wel wat geleken, maar het bleek ontzettend saaie meuk. Braaf werkte ik desalniettemin de reeds klaargemaakte porties weg. Maar die laatste verdween in een uithoek van de vriezer.

Hup, de prullenbak in

We gooien veel te gemakkelijk eten weg. Teveel gekookt en hup, de restjes gaan de prullenbak in. Eens per twee weken schonen we de koelkast een beetje op. Vergeten aangebroken potjes, bruin geworden sla. Alsof het niet uitmaakt, want we hebben het toch allemaal zelf betaald.

Maar de verspilling betalen we natuurlijk met zijn allen. In de vorm van CO2-uitstoot en onnodig watergebruik bijvoorbeeld. En ik weet best wel dat de verspilling in de horeca, de detailhandel en de industrie nog veel erger is. Maar dat is wel een heel luizig excuus om zelf niet je best te doen.

Moestuin

ik heb één troost: alles wat ik de afgelopen twee weken weggooide, gaat straks als compost de moestuin weer in. Ik hoop sowieso dat mijn moestuin het me makkelijker gaat maken. Straks kan ik gewoon één wortel uit de grond trekken in plaats van dat er een hele zak in mijn kar gaat.

Ik eet nu al een paar weken sla uit eigen tuin. Als een gek, want ik had even niet nagedacht dat het niet handig is om 24 stekjes tegelijk te planten. Heb ik straks nog verspilling. Sinds kort komt ook de snijbiet uit de tuin. Kakelvers en precies de hoeveelheid die ik nodig heb. Scheelt allemaal ook nog een hoop plastic.

Ik verander al bijna in een heilig boontje.