De top-10 van het Ezelparadijs

Morgen is mijn laatste dag in het Ezelparadijs. Maandag 18 september trek ik verder, naar Galicië. Ik ben hier 40 dagen geweest en dat was opnieuw een erg fijne tijd. Dit is mijn Ezelparadijs top-10!

In willekeurige volgorde:

1. Stal 1 in de ochtend

In stal 1 staan de kneusjes. Het is de grootste stal, met op dit moment 10 ezels. Het zijn de bejaarden, de bangerds en de zwakkeren. Ik vind bijna niets zo heerlijk als ‘s ochtends om 7.45 uur afdalen in stal 1: over een betonnen muurtje en dan omlaag. Ik praat tegen ze terwijl ik ze 1 voor 1 naar hun plaats begeleid en vastzet. Charlotte, die altijd op de plek van Chulo gaat staan. Wikke, die liever zelf loopt, zonder dat je haar aanraakt. Jane, die alvast probeert om een hap uit je been te nemen. Frodo, die best vastgebonden wil worden, maar alleen als hij nog naar buiten kan kijken.

Als ze allemaal op hun plek staan, begint het ezelkoor. Dramatisch gehuil, alsof ze al minstens 2 dagen zonder eten zitten. Met een grote IKEA-tas met hooi ga ik als een weldoener rond. Daarna blijf ik het liefst nog even op het muurtje zitten om te genieten van het geluid van 10 tevreden kauwende ezels.

2. Huis kijken

Op 21 augustus ging ik voor het eerst kijken bij een huis dat hier in Asturias te koop staat. Het huis zit nog steeds in mijn hoofd. Perfecter heb ik ze (op internet in ieder geval) nog niet gezien. Een fantastisch uitzicht, dichtbij Colunga en de kust, genoeg ruimte voor een vakantiehuisje en een moestuin, en vergeleken met de Nederlandse huizenmarkt is het betaalbaar. Ik heb nog steeds niets van de eigenaar gehoord. Maar ik laat het even. Er wordt hier niks gekocht voordat ik een Asturiaanse winter heb meegemaakt.

3. Mijn tuinslangdouche

Over de hygiënische omstandigheden heb ik wel genoeg geschreven. Over mijn tuinslangdouche eigenlijk ook, maar hij hoort zonder meer in mijn top-10. Bloot in de buitenlucht tussen de plantjes onder de koude straal, ik kan gewoon niet uitleggen hoe lekker dat is. Ik denk dus dat er een buitendouche in de tuin van dat huis hierboven komt.

4. Lady uit haar schulp

Ik heb altijd een zwak gehad voor Lady. Toen ik hier dit jaar aankwam, had ze een kap om haar kop. Ze was aangevallen door Maya en flink gewond geraakt. Er zijn hier 7 honden en dat zijn er eigenlijk 4 teveel. Als we een aantal van hen niet strikt gescheiden houden, dan gebeurt wat Lady is overkomen.

De 2e keer dat ik met Marleen en Lady mee naar de dierenarts ging, mocht de kap er gelukkig af. Sindsdien heb ik geprobeerd om bange Lady te verleiden tot steeds een groter blokje om. De eerste keer dat ik haar niet meer achter me aan hoefde te slepen was een klein feestje.

5. Thaise currypasta

Het moment dat ik ontdekte dat er Thaise currypasta in de koelkast lag, was ook memorabel. Ik heb hier weer met veel plezier in de keuken gestaan In de zomer van 2015 leerde ik in het Ezelparadijs koken met wat er in de keuken aanwezig was. Volgens mij had ik die dag een blik kokosmelk gevonden. Er was ook bloemkool. Ik ging voor een curry met tomaten, ui, knoflook, bloemkool, doperwten, sojabrokken en wat paprika. En toen vond ik Thaise currypasta in de koelkast. Hij bleek ook nog eens heel erg goed!

6. Vrije dag in Ribadesella

Ribadesella is een bekende kustplaats in Asturias. Ik ga er het liefst met het treintje heen. Het is een prachtige route van 30 minuten door een rivierdal tussen de bergen.

Ik leg er een vast parcours af. Eerst ga ik met mijn laptop een tijdje de digitale nomade uithangen bij grand café Las Vegas (een kop thee en een versgeperste jus, €3,30). Vervolgens koop ik in de supermarkt de ingrediënten voor een lunchsalade en ga op een bankje met uitzicht op de rivier zitten picknicken. Daarna loop ik naar het strand voor een goede plons in zee én na afloop haren wassen onder de stranddouche. In de loop van de middag zak ik af naar Corquieu, mijn favoriete café, waar ze bier van Caleya Cerveza hebben, mijn favoriete Asturiaanse brouwerij.

7. Werken met Miche

Miche is mijn sponsorezel en un poco loco. Hij kwam hier 2 jaar gelden aan, totaal vereenzaamd. Miche had 15 jaar in een weiland gestaan, zonder enig serieus contact met mensen of andere ezels. Toen hij hier net was, mocht hij als ongecastreerde (en behoorlijk gestoorde) ezel nog niet bij de anderen. Bijna elke ochtend, als de andere ezels nog op stal stonden, ging ik met hem wandelen. Om hem laten wennen aan contact met mensen. Dat schept een band. Hij heeft heel wat andere vrijwilligers gebeten, maar ik was hem altijd te snel af. Gevaarlijk en onberekenbaar was ie. Ik vond het een schatje.

Nu vindt iedereen Miche een schatje. Met zijn pluizige oren. Hij bijt niet meer. Als je hem een halster omdoet, loopt hij als een mak schaap met je mee. Als je zijn hoeven moet schoonmaken, dan geeft hij zijn poot nog net niet aan. De andere ezels vinden hem nog steeds een beetje weird. Dat maakt Miche ongewild een loner, die altijd wel een knuffel van je wil.

8. Het uitmesten van stal 1

Zo’n 2x per jaar worden alle stallen uitgemest. Hoewel we maar met 6 mensen waren, kregen we zomaar de geest en besloten de grootste stal onder handen te nemen. We gingen met zijn vieren aan de slag, Michi, Iñigo, Larissa en ik. En man, dat was me toch een zware, langdurige en stinkende klus! De plak met poep op de bodem van de stal was zo’n 25 cm dik. Met rieken hebben we de zooi schep voor schep van de bodem geschraapt en afgevoerd. We zijn van 10.00 uur tot de lunch om 14.00 uur non-stop bezig geweest, maar toen was het karwei nog niet af.

Het is niet iets dat je elke dag wilt doen, maar ik heb het met plezier gedaan. Sowieso is jezelf eens goed in het zweet (en in de poep) werken best lekker. Maar ik genoot ook van het teamwerk. Marleen had een vrije dag en we wilden dit graag voor haar doen. En voor de ezels natuurlijk.

9. Lunchtime!

We eten hier 3x per dag samen. Om 9.00 uur ontbijt, om 14.00 uur de lunch en om 20.00 uur avondeten. De lunch is een uitgebreide, veganistische maaltijd met meerdere gerechten. Het is een fijn moment op de dag, nadat we flink wat werk hebben verzet. Het is erg prettig om na een paar uur buiten werken met een hongerige maag aan te schuiven. En daarna uitbuiken achter mijn toetsenbord, want dan is het tijd voor siësta.

10. Die avond bij het kampvuur

Het is altijd Michi die het initiatief neemt voor een kampvuur. En het is altijd een goed idee. Ik heb vooral (letterlijk en figuurlijk) warme herinneringen aan het kampvuur van donderdagavond 14 september. We hebben deze laatste dagen dat ik hier ben zo’n heerlijk team! Dankjewel Marleen, Larissa, Iñigo, Bridget, Michi, Rutger, Kjer en Jurdis!

Volgende halte: Galicië

Ik ga weer verder. Maandag zit ik in de trein naar Galicië. Ik reis naar Monforte de Lemos en daar word ik opgehaald door mijn volgende Workaway host. Ik ga naar een plek in het midden van niks, aan een groot meer. Er is een B&B, maar daar heb ik niet zoveel mee van doen. Er zijn ook wat dieren: 2 paarden, 2 honden en 3 katten. Ik ga er waarschijnlijk met name in de tuin en op het land werken en hopelijk veel leren over permacultuur. Er is daar wifi en ik heb er meer tijd om te schrijven. Jullie horen dus vast snel weer van me!