Over ezels en faciliterend leiderschap

Groeten uit het Ezelparadijs. Ja, ik ben er weer. Maar dit keer met een speciale reden. Marleen, de eigenaar, is in Nederland. Ze vond het fijn als ik in de tussentijd een beetje sturing kwam geven. Of toch maar geen sturing?
Hoe samenwerken en leiderschap óók kan.
Gezellige viezigheid
Ik heb mijn keurige appartementje in Ribadesella met eigen badkamer, afwasmachine en magnetron weer even ingeruild voor de gezellige viezigheid van het Ezelparadijs. Marleen is een week in Nederland en ik spring tijdelijk in. Ik slaap negen nachtjes met een poes in mijn bed, daarna ga ik weer terug naar mijn eigen stek.
Proeftuin voor leiderschap
Ik heb al vaak in het Ezelparadijs gewerkt, maar nog nooit zonder dat Marleen er was. Om in kantoortermen te spreken, het is een interessante proeftuin voor leiderschap. ‘Misschien kun je een beetje sturing aan het geheel geven,’ had Marleen in eerste instantie gevraagd. Maar toen ik afgelopen dinsdagavond gearriveerd was, zei ze: ‘Die sturing hè, doe dat toch maar niet. Dat heeft deze groep niet nodig.’ En ze heeft gelijk. Het blijkt een heerlijke en verantwoordelijke ploeg. Dus ik geef geen leiding, maar faciliteer en organiseer de boel een beetje. En ik doe de was.
Spoedgeval
Op dag twee dat Marleen weg was, hadden we meteen een spoedgeval. Eén van de pony’s kreeg een allergische reactie. We hebben er diezelfde middag een dierenarts bij gehaald. Die heeft een infuus aangelegd, waar ze binnen een dag van moest herstellen. Zonder dat je iets hoeft te zeggen of te vragen, besluiten twee vrijwilligers om de nacht door te brengen bij de stallen, zodat ze er snel bij zijn mocht het toch niet goed gaan. Ze hebben gelukkig een rustige nacht gehad. Jenny was de volgende ochtend weer vrijwel helemaal opgeknapt.
Wat gebeurt er als je mensen vertrouwen geeft? Dan nemen ze verantwoordelijkheid.
Er gebeurt hier van alles waar een gemiddeld team op kantoor nog een puntje aan kan zuigen.
Beslissingen over de dieren worden met de hele groep genomen. We hebben op dit moment aardig wat ezels die behandeling nodig hebben. Veel huidproblemen, wat darmproblemen, ezels met pijnmedicatie, twee allergische pony’s, een ezel met een (goedaardige) tumor en eentje met een chronische longontsteking. Er zijn nauwelijks dierenartsen in ezels gespecialiseerd, dus het is vaak zelfdokteren en dingen uitproberen. Dat bespreken we allemaal met elkaar.
Beter besluit
Vaak zijn het dilemma’s en lastige afwegingen. De moeilijkste is uiteraard: wanneer is het tijd om een dier te laten inslapen? Gelukkig speelt dat nu niet, maar het is bijzonder om te ervaren hoe beslissingen worden genomen. Zeker nu Marleen als doorslaggevende stem er niet is. Iedereen wordt gehoord en dan komen we samen tot een besluit. En toen bleek dat niet iedereen gehoord was, deden we de discussie gewoon nog een keertje over. Het leverde een beter besluit op.
Er gebeurt hier van alles waar een gemiddeld team op kantoor nog een puntje aan kan zuigen.
Laat ik het zo zeggen: zet zeven jonge mensen (en ahum, één wat oudere) uit Duitsland, België, Frankrijk, Portugal, Engeland en Nederland bij elkaar op het platteland van Noord-Spanje en er ontstaat een team dat geen heidag of teambuildingsessie nodig heeft om succesvol met elkaar te kunnen samenwerken.
Faciliterend leiderschap
Ondanks dat de groep continu wisselt, is dit typisch voor het Ezelparadijs. Het is iets waar ik al vaak met bewondering naar keek: Marleen blinkt uit in faciliterend leiderschap. Ze controleert niet, maar geeft vertrouwen. En wat gebeurt er als je mensen vertrouwen geeft? Dan nemen ze verantwoordelijkheid. En ze groeien, tonen initiatief en werken met plezier.
Gaat dat dan nooit mis? Jawel hoor, er zit heus weleens een vrijwilliger tussen die in al die vrijheid een kans ziet om wat minder te doen dan de rest. Dat zijn de uitzonderingen. Ga je je hele systeem inrichten op die uitzonderingen?
Hier krijg je geen werk toebedeeld, maar kies je je eigen werk. En niemand houdt in de gaten of alles wel eerlijk wordt verdeeld.
Natuurlijk helpt het dat iedereen een groot hart heeft voor de dieren, maar dat is het niet alleen. De afwas wordt ook drie keer per dag gedaan en er wordt niet over gebakkeleid wie er aan de beurt is.
Hier krijg je geen werk toebedeeld, maar je kiest je eigen werk. Dat gaat zo. ‘s Ochtends worden één voor één alle taken van die dag opgenoemd en wie het eerste roept, krijgt die taak. Niemand houdt in de gaten of alles wel eerlijk wordt verdeeld. Je neemt gewoon je eigen portie. Dishes after breakfast? Yes! Cleaning stable 1? I can do!
Wel gek dat samenwerken op kantoor zo’n gedoe is.
Comments
Nee hoor, samenwerken op kantoor verschilt als water en vuur van wat jij nu doet. Op kantoor heb je koninkrijkjes en eilandjes. 90% zit daar alleen maar om zo gemakkelijk mogelijk geld te verdienen voor het levensonderhoud. Een enkele workaholic uitgezonderd.
De vrijwilligers in het Ezelparadijs komen omdat ze het leuk vinden, van dieren houden, ervaring willen opdoen in het buitenland etcetera. De mindset en mindfullness en bijbehorende motivatie is anders.
Interessant wat je schrijft. De vraag is: wil je je hele leven werk doen waarbij salaris de enige motivatie is? Of ga je iets doen wat je leuk en zinvol vindt en je voldoening geeft?
Dat eerste brengt inderdaad de bekende ‘kantoorcultuur’ met zich mee. In het tweede geval bouw je samen aan iets waar je in gelooft. En dat zorgt voor betere samenwerking, meer resultaat en leukere teams 🙂
Maar ook op kantoor zou het wonderen doen als we wat meer zouden verschuiven van controle naar vertrouwen. Dat heb ik zelf meerdere malen ervaren. Maakt een wereld van verschil in de motivatie van medewerkers.
Ach, laat ons dat hele kantoorgebeuren gewoon afschaffen en iedereen een basisinkomen geven, dan kunnen de mensen die er écht plezier van hebben, nog altijd gaan werken, maar met meer motivatie 🙂
Klinkt dat zo een beetje als wat er hierboven geschreven werd?
Een zeer mooie, nobele utopie. Probleem is dat veel mensen die kantoorbaan (denken) nodig (te) hebben om nog meer te kunnen consumeren…en daarvoor worden er eigenlijk een hele hoop jobs gecreeerd die eigenlijk overbodig zijn. Dan moet je jezelf toch troosten met de allernieuwste gadgets, als je zo n gecreëerde job hebt?
Jij snapt het 🙂
Ik heb ook wel eens op een kantoor gezeten waar het wel zo werkte hoor. Daar kwamen heel veel ad-hocklussen binnen en stak altijd wel iemand zijn hand op. Ik heb nooit het gevoel gehad dat de verdeling scheef was. Ik heb dat met twee teams gedaan. Topteams waren dat. Vervolgens kreeg je ook nog eens vaak waardering voor of opbouwende kritiek op je werk.
Toen was werken nog leuk 🙂
Klinkt goed! Andere stijl van leidinggeven?