De grasmaaiers zijn er

Het was gisteren een hele invasie op Finca Lonica. Het resultaat is dat mijn gras op drie manieren is gemaaid, dat ik twee nieuwe dingen heb geleerd, dat ik van alles kado heb gekregen en dat ik voorlopig gezelschap heb van vijf dames en een zoon.

Buurvrouw in de tuin

Gisterochtend om kwart voor negen scharrelde er opeens een buurvrouw door de tuin. Nou ben ik nooit zo gecharmeerd van dit soort acties, maar dit was mijn favoriete buurvrouw van 75, dus ik besloot het door de vingers te zien. Toen ik met een bord dampende pap in mijn handen naar buiten liep om poolshoogte te nemen, riep ze meteen: ‘Ik ben hier, ik ben hier!’

Grasonderhoud

Ze bleek op verkenningstocht. Later op de ochtend zouden ze hun koeien komen brengen. Vijf stuks en een kalf. Ze hebben er in totaal trenta y picu, vertelde ze. Asturiaans voor dertig en nog wat.

De komst van de dames kwam niet onverwacht. Een maand geleden had ik gevraagd of de buurvrouw wat koeien over had voor bij mij in de wei. Voor het geval hier ooit nog eens ezels komen te staan. Het gras is driekwart jaar niet onderhouden en wat er in de tussentijd allemaal is gaan groeien is niet zo goed voor ezels.

Buurvrouw keek me blij aan, want het is altijd weer een gedoe om genoeg weiland te vinden als je koeien hebt. ‘Over een tijdje komen we ze brengen,’ zei ze.

Vijf koeien en een kalf

Dat was dus gisteren. Buurvrouw stond bij de poort en ik werd ergens met een bezem in de tuin gepositioneerd. Na lang wachten en nieuwtjes uitwisselen op stemverhefafstand kwamen ze dan eindelijk. Omringd door vier man sterk. En zo hebben we dus met zijn zessen vijf koeien en een kalf bij mij de wei in begeleid.

De vier buurmannen verzamelden zich vervolgens voor mijn moestuin en begonnen uitgebreid met elkaar te bespreken wat ze zagen.

Zeisles

Ik was best benieuwd wat ze daar allemaal over te zeggen hadden, maar de buurvrouw troonde me mee naar de schuur waar mijn gereedschap staat. Ik kreeg zeisles. Het gras stond niet alleen hoog in de wei, maar ook best wel hoog in de tuin. Best gezellig, vond ik. Met paardebloemen, madeliefjes, akkerdistels en ander onkruid waar ik de naam niet van weet. Goed voor de beestjes.

Twee buurmannen taaiden af. Buurvrouw legde me ondertussen met veel geduld voor mijn gebrekkige kennis van het Asturiaans uit hoe ik de zeis moest hanteren. En hoe ik hem met de van thuis opgehaalde steen kon slijpen. Die ze me prompt kado deed.

Bosmaaierles

Zoon één vond het wel vermakelijk om naar de buurvrouw en mij te gaan staan kijken. Zoon twee liep naar zijn auto en kwam terug met een bosmaaier. En zo werd er op drie manieren tegelijk korte metten gemaakt met mijn gras. De buurman met zijn maaier, buurvrouw en ik om en om met de zeis en de koeien waren ook enthousiast aan het grazen geslagen.

Toen de buurman klaar was, kreeg ik ook nog bosmaaierles van hem. Ik heb namelijk zelf ook zo’n ding (damesmodelletje, net als mijn kettingzaag), maar ik had hem nog nooit gebruikt. Het apparaat viel me hartstikke mee. Ik denk dat ik hem leuker vind dan de kettingzaag. Voor serieus oefenen moet ik nu alleen nog even wachten tot mijn gras weer is aangegroeid.

Emmers mest

Uiteraard heb ik mijn buren hartelijk bedankt voor alles. Maar de buurvrouw vond het nog niet genoeg. Na de lunch kwam ze weer de berg op gelopen met een paar takken laurier, zelfgemaakte appelcompote, citroenen en eieren. En een hark om het gras mee op te vegen. Die mocht ik ook wel houden, zei ze. En toen wilde ze dat we samen in mijn auto naar haar huis reden, want daar stonden nog twee emmers met mest voor in de tuin voor me klaar.

En nu hoop ik maar dat hun koeien mijn gras echt heel lekker vinden.