Groeten uit Baskenland

Bericht uit Spanje. In plaats van een ansichtkaart. Alles gaat goed. Nou ja, bijna alles. Het is fijn hier en ik wil nog niet naar huis. Mijn posts zijn een beetje anders zolang ik aan het lopen ben, maar dat kunnen jullie vast wel aan. Dit bericht typ ik staand vanaf de publieke computer in het toerismebureau van Deba.

Gestrand aan het strand

Baskenland. Aan de Spaanse kant van de Rio Bidasoa, de grens met Frankrijk. Eigenlijk wel gepast om helemaal aan het begin van Spanje te beginnen. Nou ja Spanje, laat de Basken het niet horen.

Het is dag 5 van mijn avontuur en ik begin al een klein beetje te wennen aan het langzame pelgrimsleven. Vandaag is de ultieme lummelproef. Een verplichte rustdag. Mijn pees begon op te spelen. Ik heb 2 jaar geleden 6 dagen vastgezeten in Pamplona met een peesontsteking. Dat was toen na zo’n 900 kilometer lopen. Ik vind het nu nog wat te vroeg voor langdurig stranden. Hopelijk is een dag rust voldoende. Ik ben in Deba, een kustplaatsje waarvan er langs de Camino del Norte een heleboel zijn. Aangenaam. Met een plein en een strand.

Camino camaraderie

Straks pak ik de bus naar Markina Xemein, de volgende halteplaats. Zo mis ik de zwaarste etappe en blijf ik bij de kudde. Medepelgrims met wie ik al 4 nachten op een slaapzaal lig. Het is fijn om bekende gezichten te zien, samen te klagen over die lastige afdaling en om eten te delen. Gisteren in Itziar, toen ik nog 300 enigszins pijnlijke meters moest dalen om in Deba te komen, kreeg ik van de ene Spanjaard verdovende alcohol om op mijn been te smeren en van de andere ontstekingsremmende gel. Dat helpt dubbel, ook mentaal. En ik weet nu wat ‘pees’ in het Spaans betekent.

Grillige kustlijn

Het is bijna een wetmatigheid. Als de etappes zwaar zijn, is de route mooi. De eerste etappe, van Irún naar San Sebastián, was de allermooiste. Groene berghellingen, dennenbos, de grillige kustlijn, de uitzichten en het moment dat uit het niets de stad San Sebatián beneden vóór je ligt. Na bijna elke klim komt de zee weer rechts van je tevoorschijn. En de eerste 3 wandeldagen eindigden aan het strand.

De herberg

De afgelopen 4 nachten sliep ik in publieke herbergen, gerund door vrijwilligers, hospitaleros. Ik betaalde er 5 tot 10 euro per nacht. Meestal gaat de herberg om 15.00 uur open. Mannen op leeftijd nemen plaats achter een tafeltje en de pelgrims vormen een rij. Tergend langzaam en met uiterste precisie schrijven ze je naam, paspoortnummer, leeftijd, geslacht, land van herkomst en startplaats in een groot boek. Dan krijg je een stempel in je credencial, je pelgrimspaspoort, en een briefje met het nummer van je bed. Altijd weer een spannend moment en al 4 keer kreeg ik een felbegeerd benedenbed toegewezen.

Denk een slaapzaal met iets tussen de 12 en 30 bedden. Als je geluk hebt, zijn er ramen. Als je nog meer geluk hebt, blijven die ‘s nachts ook open. Voor vannacht heb ik voor het eerst een iets duurdere privéherberg geboekt. Het aantal publieke bedden is schaars en ik laat ze vandaag graag aan de pelgrims die daadwerkelijk gelopen hebben.

Extra glaasje wijn

Een rustdag is raar. Maar ach, ik kon gistermiddag wel een extra glaasje wijn drinken aan het strand. Toen ik terugkwam bij de herberg, vroegen anderen of ik meeging naar het terras. Ik vond het onbeleefd om nee te zeggen.

Ik hoop dat ik morgen weer lekker door de bergen mag zwoegen. Nog 3 dagen lopen en we zijn al in Bilbao. Maar laat de Camino vooral nog even duren.