Groeten uit Cantabrië

Van Bilbao naar Santander. Zingen met de nonnen, een alternatieve klauterpartij, wakker worden van het gekrijs van zeemeeuwen, met 25 nationaliteiten in één herberg slapen, een macrobiotische viergangenlunch, handwasjes drogen in de wapperende wind, kletsen in 5 talen, 40.000 stappen op de stappenteller en de zee, de zee, de zee!

Glibberige modderpaden

De aankomst in Bilbao was fijn. Het was een miezerige dag geweest. Ik had uren lopen ploegen in de regen over eindeloze, modderige en soms spekgladde bospaden. Ik kwam bij een modderig stroompje, steil naar beneden. Mijn fluorescerende regenburka kleefde tegen me aan. Ik had geen idee hoe ik op 2 voeten dat pad af moest. Maar ja, terug was ook geen optie. Glibberend dus maar, stapje voor stapje. Verlangde ik al naar kantoor? Echt niet. Was die IPA op dat terras in Bilbao bij een waterig zonnetje een feestje? Echt wel!

Bilbao werd sowieso een gastronomisch feest. Van veganistisch gebak via een macrobiotische viergangenlunch naar heel veel goed craftbeer in een knus huiskamercafé.

Vegetariër in Spanje

Op het Spaanse platteland is het nogal behelpen als vegetariër. Als ik niet mijn best doe, leef ik op tortilla de patatas en wit stokbrood. En dus fluf ik bijna elke dag een supermarktsalade op tot een volwaardige maaltijd. Dat betekent eerst het vlees weggooien, dat (gelukkig) in aparte bakjes wordt bijgeleverd. Dat doet pijn, want er hebben dus dieren voor niets geleden. Maar een vegetarische kant-en-klaarsalade is hier een zeldzaamheid en ik heb de plastic bak en de dressing nodig. De ene dag gaan er linzen bij en de andere dag kikkererwten. En verder wat er aan groente te krijgen is.

5 Spanjaarden, 5 lepels en een bord veganistisch eten.

Één keer kon ik koken. Nou ja, koken kun je het nauwelijks noemen. Ik maakte een prutje van aardappelen, tomaten, ui, paprika en kikkererwten. Toen ik met de veel te grote pan met eten het terras van de herberg op liep, werden 5 stoere, Spaanse medepelgrims erg nieuwsgierig. Eentje haalde een bord en 5 lepels. Ze waren onder de indruk van mijn prutje. Het bord ging schoon leeg en ze hebben nog wel een halfuur zitten praten over de bio-industrie, het milieu en dat ze eigenlijk best wat minder vlees konden eten. Leuke mannen.

De berg af

Na Bilbao raakte ik allerlei mensen kwijt, ontmoette ik allerlei nieuwe mensen, werden de etappes een stuk minder zwaar en gingen ze een stuk meer over asfalt.

Tussen Castro Urdiales en Laredo wisten 2 Duitse pelgrims wel een alternatieve route dichtbij de kust en met prachtige uitzichten. We gingen uiteindelijk met zijn vijven. Bij een strandje ging er een geitenpaadje omhoog. Steil omhoog. Handen en voetenwerk. Sinds een jaar of 2 heb ik hoogtevrees ontwikkeld. Het was een kwestie van niet naar rechts kijken en gewoon door klimmen. Het uitzicht boven was fantastisch!

Ik moest er ook weer af. Aan de andere kant zag ik dat er touwen aan de rotsen waren bevestigd. Waarom ben ik zo eigenwijs om zonder stokken te lopen? Zou hier een helikopter kunnen landen? Maar ja, het was net als met de modder van een paar dagen eerder. Hup, die berg af.

Zingen met de nonnen

Dorstig en uitgeput kwam ik na 28 km in Laredo aan. Beter kon het niet. Een klooster. Nonnen die klaar stonden met ijskoude citroenlimonade. Ik ben all the way gegaan. De Vespers, een uurtje samen zingen en toen met zijn allen aan de maaltijd en de afwas. Wat een topdag was dat!

Morgen weer verder

Vandaag zijn we na een prachtige wandeling langs kliffen en strandjes met de ferry afgezet in hartje Santander. Net als na Bilbao zal het vanaf morgen ook weer anders worden.

En veel blijft hetzelfde. Ik word morgenochtend fit en fris wakker in een stapelbed. Ik pak mijn rugzak in en ga naar buiten. Lopen door nieuwe landschappen. Bekende en onbekende mensen ontmoeten. Onderweg lunchen op een bankje. Aankomen bij de volgende herberg. Douchen en mijn kleren wassen. Op een terras belanden met een Crianza.

Ik kijk ernaar uit.