Ruzie met het grootkapitaal

Omdat ik een huis ga kopen, moest ik langs bij mijn Spaanse bank. En daar dachten ze dat ze zo’n buitenlands meisje wel even een poot konden uitdraaien.

Zomaar een verhaaltje over wat ik hier zoal meemaak. Over een gladde bankmeneer die moest eten.

Goede klanten

Ik geloof dat er een filiaaldirecteur van een Spaanse grootbank is die mij haat.

In Nederland werken notarissen met een derdenrekening, maar in Spanje is een bankcheque gebruikelijk. Daarmee garandeert de bank dat de koper van een huis het bedrag voor de aankoop heeft klaarstaan.

Veel banken rekenen daar standaard een flinke commissie voor, maar voor ‘goede klanten’ kunnen ze natuurlijk altijd wat doen. De bedoeling is dat je het uitonderhandelt tot een bedrag dichtbij nul.

De bankdirecteur wist zeker dat ik tevreden zou zijn.

En dus toog ik naar mijn bank. De commissie voor het uitschrijven van zo’n papiertje bleek 0,4%. Maar er was van alles mogelijk en mijn filiaaldirecteur wist zeker dat ik uiteindelijk tevreden zou zijn.

Denk een bijzonder gladde bankmeneer. Die minzaam begint te lachen als het meisje dat tegenover hem zit een fout maakt met haar Spaans. En vaderlijk een hand op haar schouder legt als ze niet enorm enthousiast reageert op de prachtige verzekering die hij haar probeert aan te smeren.

Ieuw.

Dure verzekering

‘Wij moeten ook eten,’ blijkt het mantra van de filiaaldirecteur. En vrij lachwekkende zin, gezien de reputatie van de gemiddelde grootbank. Maar oké, ik snap ook nog wel dat deze bankmeneer geen miljoenen opstrijkt zoals zijn superieuren. En de commissie op het afsluiten van een veel te dure woonverzekering is vast een leuke aanvulling op zijn salaris.

Bankmeneer wil me coûte que coûte van een offerte voorzien.

Ik zeg dat ik niet geïnteresseerd ben in een woonverzekering en informeer of er ook andere opties zijn. Wellicht kan ik een deposito bij ze afsluiten en bovendien heb ik plannen om zelfstandige te worden.

Maar bankmeneer heeft zijn zinnen gezet op het aansmeren van een woonverzekering. Hij wil me coûte que coûte van een offerte voorzien. Die blijkt bijna drie keer zo hoog als de verzekering die ik zelf op het oog had.

Zijn plastic glimlach valt bijna van zijn gezicht.

Ik vraag hem wat ik moet betalen als ik geen verzekering bij ze afsluit. Hij vraagt waarom ik zo teleurgesteld doe. Ik vraag nog een keer wat ik moet betalen als ik geen verzekering bij ze afsluit. Hij zegt dat ik even geduld moet hebben, want hij gaat eerst de fantastische offerte van de verzekering met me doornemen. Ik vraag wat ik moet betalen als ik geen verzekering bij ze afsluit. Zijn plastic glimlach valt inmiddels bijna van zijn gezicht. Hij zegt: ‘0,4%.’

Gratis bankcheque

Als ik weer buiten sta, app ik mijn advocaat. Die had eerder verteld dat zijn bank helemaal niks in rekening brengt voor een bankcheque. Het is inmiddels vrijdag en de woensdag daarop moet ik zo’n ding hebben.

‘Ik wil overstappen naar jouw bank,’ schrijf ik hem. ‘Kom maandag om half tien naar mijn kantoor. Dan gaan we samen naar de bank om een rekening te openen,’ appt hij terug. ‘Als je dezelfde dag het geld voor het huis overboekt, dan hebben zij woensdagochtend de bankcheque gereed.’

(Woensdagochtend, dat is dus nu. Vandaag ga ik naar de notaris om een huis te kopen. Dat is eigenlijk veel groter nieuws, maar ik vond het verhaal van de filiaaldirecteur en de bankcheque leuker.)

Bedragen van vier nullen

Het gaat om forse bedragen. Ik begin vrijdag meteen met het leegtrekken van mijn rekening bij de Spaanse grootbank en met het verhogen van de limieten bij mijn twee Nederlandse banken. Eigenlijk ben ik al vanaf het moment dat ik mijn Amsterdamse appartement verkocht, continu aan het jongleren met bedragen van vier nullen. Het went.

Advocaat en ik grappen wat over het Asturiaanse weer.

Het moet allemaal net lukken. Maandagochtend zit ik naast mijn advocaat bij mijn nieuwe Spaanse bank. Tegenover een gewone mevrouw die Inés heet en die menselijk een geërgerde blik op haar beeldscherm werpt als het systeem vastloopt. Ondertussen zitten advocaat en ik een beetje te grappen over het Asturiaanse weer. Ik voel me meteen thuis bij deze kleine bank. Waar je overigens vrijwel alles online kunt doen.

Een geweldig aanbod

Als ik weer buiten sta, zie ik dat de gladde bankmeneer me op twee telefoonnummers heeft geprobeerd te bellen. Later ontvang ik een mail. In het bericht staat dat ik moet weten dat hij me een heel goed aanbod heeft gedaan. ‘Binnen wat redelijk voor mogelijk mag worden gehouden.’ Want wij moeten ook eten, hoor ik er in mijn hoofd achteraan.

Het is verleidelijk om hem iets te schrijven over waar de zon nooit schijnt.

Het is verleidelijk om hem terug te schrijven dat het meisje zelf wel bepaalt wat een goed aanbod is, dat zij ook moet eten en dat ze daarom op zoek is gegaan naar een bank die haar vanaf dag één als een goede klant beschouwt.

En dat hij die verzekering maar ergens moet opbergen waar de zon nooit schijnt. Maar ik ben netjes gebleven, want ik ga hem nog een keer onder ogen komen. Ik kan voor één ding niet om meneer de filiaaldirecteur heen. Het opheffen van mijn rekening.

Gladde meneer schrijft terug dat hij denkt dat er sprake is van een misverstand. ‘Ik had beter moeten uitleggen hoe geweldig ons aanbod is.’

Ik hoop dat hij vanavond te eten heeft.