Haast in de moestuin

Het lijkt wel lente hier. Met de nadruk op lijkt, want het kan volgende week zomaar sneeuwen. Met het Asturiaanse weer weet je het nooit. Maar ja, vertel dat je planten maar eens. Die denken: zon, warmte, groeien!

Manu vond het zo heet dat ze de schaduw opzocht.

Het fijnste weer

Dit is misschien wel het fijnste weer dat er bestaat. Frisse, heldere ochtenden, maxima van een graadje of 16 à 17 overdag en daarna een koude nacht met zo’n eindeloze sterrenhemel. Vrijwel windstil en nog zonder de klamme vochtigheid van de zomer. Dat je ‘s ochtends in de tuin gaat werken en ‘s middags denkt: hmm, het wordt nu toch wel wat te warm. Weet je wat, ik ga even een blogje tikken op de veranda met mijn blote benen in de zon.

Maar dit hoort natuurlijk niet. In Nederland gaat deze winter nu al de boeken in als de één na warmste winter ooit en ook hier is het nooit echt winter geweest. We hadden in november en december anderhalve maand zeiknat en soms guur weer, maar de laatste twee maanden heb ik alweer heel regelmatig in korte broek in de tuin gezeten en brandt de kachel nauwelijks nog.

Misschien wordt april zomaar weer een stookmaand. In Asturias weet je dat nooit. Het kan heel goed dat het nu zonniger en warmer is dan in mei. Ik schreef al menig blogje over het grillige Asturiaanse weer en het snel veranderende klimaat.

Zoemende berza

Maar de tuin dus. Het zoemt in de bloeiende berza ouderwets van de bijen. Daarom laat ik de planten nog maar even staan. Ook omdat het zo’n gezellig gezicht is natuurlijk.

Lentekoninkjes

Ik wilde vandaag eigenlijk alleen even de uitlopers van de aardbeienplantjes van vorig jaar redden van complete overwoekering, maar van het een kwam het ander. Inmiddels gaat de zon bijna onder en heb ik een hele dag in de aarde gewroet. Leve zeeën van tijd.

Het aardbeienbed ligt er in ieder geval weer piekfijn bij. Drie meter aan zomerkoninkjes zijn in aantocht. Hier eerder lentekoninkjes overigens. Ze doen in de winkel op dit moment drie euro voor een kilo. Tegen de tijd dat de winkelprijs weer gaat stijgen, eet ik ze hopelijk uit eigen tuin.

Nieuw seizoen

Het nieuwe tuinseizoen is dus gewoon alweer begonnen. De slaplantjes zijn nu vier weken oud. Voor het serieel telen koop ik morgen weer twaalf nieuwe op de markt. De rode snijbiet en de spitskolen staan er nu ook vier weken.

De knoflook plantte ik al in november. Ik heb inmiddels twee aardige knoflookbossen in mijn tuin. Qua consumptie doe ik niet onder voor de gemiddelde Spanjaard, dus hoe meer hoe beter.

Paniek

Maar er was  vandaag ook paniek. Ik nam lieveheersbeestjes waar op mijn tuinbonen. En waar zijn lieveheersbeestjes dol op? Juist, op zwarte luizen. En wie vermoordden er vorig jaar mijn tuinbonenplanten? Juist, zwarte luizen.

Over klimaat gesproken. Op aanraden van iedereen had ik dit jaar mijn tuinbonen heel vroeg gezaaid om de zwarte luis vóór te zijn. De eerste lading ging in oktober al in de grond. En nu zijn er in februari dus al zwarte luizen.

Gelukkig kwam de buurvrouw precies op tijd. We inspecteerden mijn planten en ontdekten dat ze zwart zagen van de luis. Ik verwachtte dat ze me een of ander gif ging aanraden. Maar nee. ‘De tuinslang. Je moet ze eraf spuiten,’ adviseerde de buurvrouw. Ik ging meteen aan de slag. Ze waren niet erg onder de indruk van een goeie douche. Met wat handwerk erbij heb ik de kolonies zo goed als het ging verjaagd.

De getergde planten vragen de komende tijd dus regelmatige inspectie en behandeling. Tuinbonen uit eigen tuin zijn nou juist zo vreselijk lekker.

Net als alles uit eigen tuin overigens.

Doperwten in aantocht

Gelukkig hebben mijn doperwten nergens last van. Die beginnen nu als een malle peulen te produceren. De buurvrouw zegt dat ik moet wachten tot ze hard worden, dus dat doe ik braaf.

De tuin haalt me in dankzij dat belachelijk mooie lenteweer. Ik was nog rustig bezig met een beetje bedden onkruidvrij maken en bemesten en zo. Ik dacht dat ik daar nog alle tijd voor had. Moet ik me opeens haasten.

Zelfs de perzikboom loopt alweer uit.