Het een-na-beste moment

Wil je al jarenlang die voettocht lopen? Droom je over een studie geschiedenis, maar komt het nu niet uit? Ik zal je wat vertellen. Het beste moment komt nooit.

Als je met pensioen bent

Toen ik een jaar of vijf geleden zei dat ik naar Santiago de Compostela wilde lopen, kreeg ik van verschillende mensen dezelfde reactie. ‘Waarom wacht je daar niet mee tot je met pensioen bent? Dan heb je alle tijd.’ Ik vond dat zo’n gekke redenatie. Ik wil het nu. En ik weet helemaal niet of ik dat tegen die tijd nog kan. Of ik dan überhaupt nog leef.

Hoeveel mensen stellen hun dromen uit tot hun pensioen? En waarom? Waarom doe je de dingen die je graag wilt doen niet in de bloei van je leven?

Het goede moment

Nu is niet het goede moment, zeggen mensen dan.

Maar het goede moment komt nooit. Er is altijd wel wat. Eerst afstuderen. Eerst mijn carrière op de rit. Eerst de kinderen naar school. Eerst de kinderen het huis uit. En dan zijn je ouders hulpbehoevend geworden.

Of jijzelf.

Zoveel plannen

Rebecca besefte dat ze haar plan moest uitvoeren toen ze ging werken met mensen die op jonge leeftijd dement werden. Mensen van onder de vijftig. Hun partners vertelden dat ze nog zoveel plannen hadden gehad.

Veel mensen komen pas tot dit besef na een levensveranderende gebeurtenis. Een ernstige ziekte, een ongeluk of het onverwachte overlijden van een dierbare. En soms als het al te laat is.

Dat is doodzonde. En niet alleen omdat het dan misschien te laat is. Want al leef je nog zestig jaar, waarom zou je je geluk uitstellen? Waarom durf je pas te veranderen als je geconfronteerd wordt met de betrekkelijkheid van het bestaan?

Jaren gleden voorbij

Ik was ongeveer dertig toen ik al niet meer precies wist wat ik met het leven aanmoest. Toen ik eigenlijk al dacht dat ik liever een buitenleven had gewild. Dat ik beter boswachter had kunnen worden. Maar ik wist niet precies wat ik nu moest of hoe dat moest en het leek me beter om eventuele doldrieste plannen met iemand samen uit te voeren. Ik ging daten en ik kabbelde nog een paar jaar verder.

En zo gleden de jaren voorbij. Ik veranderde van baan, kocht een mooi appartement en er bleef iets broeien. Een gevoel dat er meer in het leven zat. Toen werd ik veertig en snapte ik allemaal wat beter wat ik miste. Bijna dacht ik: ja maar nu ben ik er te oud voor.

Bijna.

Als ik jonger was geweest

Stel je toch eens voor. De eerste helft van je leven zeg je tegen jezelf: als ik met pensioen ben, dan… ga ik reizen, ga ik die studie geschiedenis doen, ga ik in een zonnig land wonen… En de tweede helft van je leven zeg je: als ik jonger was geweest, ja, dan had ik het wel geweten…

Geloof me, het beste moment komt nooit. Het een-na-beste moment is nu.