Gisteravond ontving ik mijn Raad van Toezicht voor de tweede keer. En net als de eerste keer heb ik dat geweten. Het is alsof ze al jaren bij elkaar over de vloer komen, zo goed spant dit driekoppige gezelschap samen. Alsof ze elkaar vooraf hebben gebeld, handenwrijvend: ‘We gaan haar weer even flink het vuur aan de schenen leggen!’
Ik was dus best gedisciplineerd bezig hè, met mijn planning en mijn projecttime en zo. Er hangt sinds september een whiteboard in mijn kamer. Aan het begin stond ie met name vol met inspirerende spreuken. Maar de laatste tijd schrijf ik er op zondagavond trouw mijn weekplanning op. In rood wat er de komende week sowieso gepland staat, in groen wat ik verder nog heb gedaan. En dit ging dus best goed hè? Ik stond elke werkdag om half zeven
Broer uit Zwitserland op de skype. Om me te feliciteren met mijn plan, maar ook om te horen wat ik nou eigenlijk precies van plan ben. ‘Want die blog van jou blijft tot nu toe best vaag.’ Ai… Ik ben deze blog begonnen ongeveer 50 dagen nadat ik mijn plan bedacht heb. In die 50 dagen is er al best het een en ander gebeurd. Om het hier een beetje leesbaar te houden, ben ik toch maar bij het begin
Goed, en dan heb je besloten dat je het wél durft, dat je pas weet of je het kan als je het probeert en dat je waarschijnlijk spijt gaat krijgen als je het niet probeert. Je gaat het doen dus! Maar dan? Ik haalde een aantal waardevolle lessen uit het boek ‘Waanzinnige Plannen’.
Er waren onderweg naar Santiago een aantal beslissende momenten. In Moissac, op de GR65 richting de Pyreneeën, mocht ik in een herberg een briefje trekken. Abandonner tes peurs stond erop, laat je angsten los. Ik wist niet zo goed wat ik ermee aan moest. Ik was op de Camino nergens bang voor. Ik stopte het in mijn portemonnee. Honderden kilometers later, tussen Estella en Los Arcos op de Camino Francés, komt het weer tevoorschijn. En opeens weet ik het: dit
Er is een Lonneke van vóór de zomer van 2015 en eentje van daarna. De Lonneke van vóór de zomer was een ooit-dromer. Iemand die het op papier prima voor elkaar had. Een luxe appartement in de mooiste stad van de wereld, gezond als een vis, een goed betaalde baan en een leuk sociaal leven. En toch sluimerde er een ongenoegen. Een is-dit-alles gevoel.